Του Σάκη Μουμτζή
Υποστηρίζεται πως η συσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας ακουμπά την οροφή της. Συνεπώς, από εδώ και εμπρός αρχίζουν τα δύσκολα, καθώς τα ποσοστά της με αυτήν την υψηλή συσπείρωση παραμένουν ακόμα στο 30% plus.
Αυτή η διαπίστωση είναι εν μέρει ορθή. Γιατί,ορθά, αναφέρεται στις ψήφους που συγκέντρωσε η Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, υπό τον Β. Μεϊμαράκη. Σε αυτές τις εκλογές το κόμμα έλαβε 1.526.205 ψήφους.
Στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, υπό τον Α.Σαμαρά έλαβε 1.718.815 ψήφους. Δηλαδή, 190.000 περίπου περισσότερες ψήφους. Ή πιο απλά φαίνεται πως 190.000 ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας δεν πήγαν να ψηφίσουν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Ας σημειωθεί, πως σε αυτές τις εκλογές σημειώθηκε αποχή –ρεκόρ που έφτασε το 44%,( 650.000 οι απέχοντες), όταν στην προμνημονιακή εποχή, αυτή ήταν σε σταθερή βάση κάτω από το 30%. Συνεπώς μια ψυχρή ανάγνωση των αριθμών δείχνει πως η Νέα Δημοκρατία έχει σημαντικά περιθώρια περαιτέρω συσπειρώσεως, αν ανατρέξουμε στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015.
Πώς θα το πετύχει αυτό; Εξαρτάται από την ερμηνεία που θα δώσει στο γιατί 190.000 ψηφοφόροι της, σε μια καθοριστικής σημασίας εκλογική αναμέτρηση, δεν προσήλθαν στις κάλπες. Η απάντηση στο συγκεκριμένο πρόβλημα κρύβει και την λύση του.
Μάλιστα, η παραδοξότητα του φαινομένου αυτού επιτείνεται από το γεγονός, πως ο Α.Σαμαράς έδωσε την μάχη υπό πιο αντίξοοες συνθήκες από τον διάδοχο του, καθώς είχε να υπερασπισθεί μιαν επιτυχημένη μεν διακυβέρνηση, αλλά με πολλά επώδυνα μέτρα.Επί πλέον αντίπαλος του ήταν ο επελαύνων ΣΥΡΙΖΑ, με την συντριπτική παράσταση νίκης.
Απεναντίας,ο Β. Μεϊμαράκης είχε απέναντι του ένα κόμμα που έφερε την χώρα ένα βήμα πριν από την καταστροφή, ένα κόμμα που είχε χάσει την δεδηλωμένη στην Βουλή, καθώς είχε αποχωρήσει από αυτό το 30% περίπου της κοινοβουλευτικής του ομάδας.
Συνεπώς, οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για την υλοποίηση του σεναρίου της αριστερής παρένθεσης. Τι πήγε στραβά και η Νέα Δημοκρατία όχι μόνον ηττήθηκε, αλλά άφησε στο σπίτι τους 190.000 ψηφοφόρους της; Γιατί τους απογοήτευσε;
Η μοναδική λογική εξήγηση που δίνω, είναι πως όλος αυτός ο κόσμος δεν επιδοκίμασε την άνευ όρων στήριξη του Β. Μεϊμαράκη στον Α. Τσίπρα και στον λαβωμένο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η πολιτική θόλωσε τις διαχωριστικές γραμμές, επέφερε σύγχυση στους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, που επιζητούσαν ξεκάθαρη στρατηγική απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Πολύ απλά δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν πώς το κόμμα τους έτεινε χείρα βοηθείας σε αυτούς που δήλωναν « θα μας τελειώσουν ή θα τους τελειώσουμε». Στην πολιτική κερδίζει αυτός που έχει σαφή και αταλάντευτη γραμμή, γιατί την επικοινωνεί καλύτερα στους πολίτες.
Αν η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας κάνει μια παρεμφερή ανάλυση των αποτελεσμάτων των εκλογικών αναμετρήσεων του 2015, θα χαράξει την τακτική της πάνω στην κάθετη εναντίωση στις πολιτικές της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Θα απορρίψει κάθε πρόταση για συναίνεση, που θα ξαναθολώσει την αντιπολιτευτική εικόνα της και θα επιλέξει—κάτι που ήδη κάνει—την πολιτική της συνολικής ρήξης και της ολομέτωπης επίθεσης.
Η επιστροφή στην κοίτη της φιλελεύθερης παράταξης των 190.000 ψηφοφόρων της που απείχαν τον Σεπτέμβριο του 2015, είναι ένα από τα μεγάλα στοιχήματα της νέας ηγεσίας. Είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο, με πολιτική μόχλευση, που δεν πρέπει να χαθεί.
