Του Σάκη Μουμτζή
Στην επέτειο της Μεταπολίτευσης θυμήθηκα πόσο δύσκολο ήταν τότε το εγχείρημα της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, που ανέλαβε να φέρει εις πέρας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, που είχε σχηματίσει.
Ο στρατός δεν είχε απλώς χουντικούς θύλακες. Σχεδόν όλοι οι αξιωματικοί του επρόσκειντο, λίγο ή πολύ, στο δικτατορικό καθεστώς.
Επιπροσθέτως, τα δύο κόμματα που εκπροσωπούσαν σε μεγάλο βαθμό τον ριζοσπαστισμό της νεολαίας, το ΠΑΣΟΚ και το δογματικό ΚΚΕ, μιλούσαν τότε «για αλλαγή φρουράς.» Δηλαδή, θεωρούσαν την κυβέρνηση Καραμανλή, συνέχιση-- με άλλο προσωπείο-- του καθεστώτος της δικτατορίας. Τυχοδιωκτική αντίληψη της πολιτικής κατάστασης.
Αντιθέτως, τα κόμματα της ανανεωτικής Αριστεράς και οι διάφορες κινήσεις και προσωπικότητες αυτού του χώρου, θεωρούσαν την Μεταπολίτευση σημαντική πολιτική αλλαγή και χάραξαν γραμμή στήριξης της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας.
Στόχος η απομόνωση των χουντικών, και η συγκρότηση μετώπου αντιδικτατορικής ενότητας, το οποίο συμπεριελάμβανε και την συνταγματική συντηρητική παράταξη. Μια ρηξικέλευθη πολιτική γραμμή που εκινείτο όμως κόντρα στον ριζοσπαστισμό των νέων, κυρίως.
Στην πολιτική, το κυρίαρχο στοιχείο είναι η ορθή ανάγνωση των αντιθέσεων και, ως εκ τούτου, η συγκρότηση αποτελεσματικών συμμαχιών. Αν δεν οριοθετηθεί με σαφήνεια το μέτωπο που δεσπόζει στην εκάστοτε πολιτική κατάσταση και η πολιτική γραμμή που θα εκπονηθεί θα είναι ατελέσφορη.
Σήμερα, με την ύστερη γνώση της Ιστορίας, διαπιστώνουμε πόσο δικαιώθηκαν οι τότε εκτιμήσεις της ανανεωτικής Αριστεράς, που στο μέτρο των δυνάμεων της, με την μετριοπαθή πολιτική της, συνέβαλε στην στερέωση και στην διεύρυνση της Δημοκρατίας.
Σήμερα, 43 χρόνια μετά, πρέπει να επαναχαράξουμε τις διαχωριστικές γραμμές και να οικοδομήσουμε τις συμμαχίες. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και κυρίως η πολιτεία του, μετατόπισαν τον άξονα της αντιπαράθεσης από το δίπολο Δεξιά- Αριστερά, στο δίπολο Δημοκρατία-Ολοκληρωτισμός.
Δηλαδή, οφείλουμε όσοι πιστεύουμε στην φιλελεύθερη Δημοκρατία, να υπερασπισθούμε το μοντέλο της Μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας, με όσες ατέλειες έχει.
Γιατί, για πρώτη φορά στην Ελληνική Ιστορία η Δημοκρατία του 1974 λειτούργησε απρόσκοπτα, χωρίς συνταγματικές κρίσεις και πολιτικές εκτροπές για 43 ολόκληρα χρόνια.
Αυτό το μοντέλο Δημοκρατίας βρίσκεται σήμερα σε κίνδυνο, καθώς ένας εσμός φανατισμένων μαρξιστών, επιδιώκει να αλλοιώσει βασικά χαρακτηριστικά του, όπως η διάκριση των εξουσιών, η ελευθερία στην πληροφόρηση, η δημόσια τάξη και η ασφάλεια των πολιτών, από την ανεξέλεγκτη δράση των ερυθροτραμπούκων.
Συνεπώς, τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, οφείλουν πάνω στην βάση της εθνικής πανδημοκρατικής ενότητας, να συνεργαστούν για να αποτρέψουν την διολίσθηση της χώρας προς την πολιτική εκτροπή.
Τα μέτωπα είναι ξεκάθαρα και όλοι καλούνται να πάρουν θέση. Στις οριακές καταστάσεις δεν χωρούν δισταγμοί, αμφιταλαντεύσεις, αναχωρητισμοί. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε προχθές ο Β.Βενιζέλος « δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για αφελή όνειρα ούτε για ουδέτερους υπνοβάτες».
Ο καθένας διαλέγει στρατόπεδο. Αυτήν την φορά το δίλημμα «ή εμείς ή αυτοί» εμείς το θέτουμε. Γιατί τα διλήμματα τα θέτουν πάντα οι ισχυροί.
