Φανταστείτε για παράδειγμα αν ο κορονοϊός μας είχε χτυπήσει πριν από, ας πούμε, 25 χρόνια. Οι οικονομικές επιπτώσεις θα ήταν απείρως χειρότερες. Με την τεχνολογία του 1995, λίγοι άνθρωποι μπορούν να εργαστούν από το σπίτι, και σίγουρα όχι χωρίς προετοιμασία και τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα.

Η επιδημία του νέου κορονοϊού COVID-19 έχει χαρακτηριστεί απειλή έναντι της παγκοσμιοποίησης. Η εξάπλωση όμως του κινδύνου σε ολόκληρο τον κόσμο είναι αναγκαία ώστε οι επιχειρήσεις και οι κοινωνίες να γίνουν λιγότερο εύθραυστες. Δεν πρόκειται για το τέλος της παγκοσμιοποίησης, αλλά για το ξεκίνημα ενός νέου κεφαλαίου.

Τριάντα χρόνια μετά την ανεξαρτησία της από τη Σοβιετική Ένωση, η Λιθουανία είναι πολύ διαφορετική: πιο ελεύθερη, πιο ευημερούσα, και πιο ασφαλής από ποτέ άλλοτε τα τελευταία 300 χρόνια. Απαλλάχθηκε από το σφυροδρέπανο της σχεδιασμένης οικονομίας, έλιωσε τα αγάλματα του Λένιν για να φτιάξει κουτάκια για Coca-Cola και τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι καλύτερα.

Μετά το βέτο στη συγχώνευση Alstom-Siemens, η Κομισιόν δέχεται την κριτική ότι εμπόδισε τη δημιουργία «ευρωπαίων πρωταθλητών» συγκρίσιμου μεγέθους με τις επιχειρήσεις που αναδύονται στις ΗΠΑ στο ψηφιακό πεδίο ή στην Κίνα στο βιομηχανικό πεδίο. Οι ρυθμίσεις της ΕΕ για τις συγχωνεύσεις έχουν ως στόχο να εμποδίζουν την ολοένα και μεγαλύτερη συγκέντρωση της αγοράς που θα οδηγήσει σε υπερβολικά λίγο ανταγωνισμό μεταξύ των παικτών της αγοράς.

Η πρόκληση για τις δημοκρατίες μας δεν είναι μόνο να αποτρέψουν το χειρότερο σενάριο από επιδημιολογικής πλευράς. Tο μεγαλύτερο ερώτημα είναι πώς θα τον αντιμετωπίσουμε, σταθμίζοντας το κόστος της εξάπλωσής του έναντι του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού κόστους της «αυτοαπομόνωσης» και της «κοινωνικής απόστασης».

Πέρα από την ανησυχία για τους γείτονες, τους φίλους, τις οικογένειές μας και την ανθρωπότητα, εννοείται πως η τρέχουσα πανδημία και οι αντιδράσεις των ατόμων, των οικογενειών, των κοινοτήτων και των κυβερνήσεων θέτουν προκλήσεις στους στοχαστές από διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές παραδόσεις, και ιδίως τους κλασικούς φιλελευθέρους.

Αναφορικά με τις εξετάσεις για τον κορονοϊό, η κυβέρνηση των ΗΠΑ φαίνεται να έκανε πολυάριθμα λάθη, τα οποία φαίνεται να παρήχθησαν από τη νοοτροπία ότι «το κράτος ξέρει καλύτερα», θέτοντας έτσι σειρά εμποδίων στην ανταπόκριση του ιδιωτικού τομέα.

Μολονότι δεν αποτελεί τεχνικά ύφεση (δύο τρίμηνα αρνητικής ανάπτυξης), μια σοβαρή οικονομική κάμψη λόγω του κορονοϊού φαίνεται βέβαιη σε όλες τις μεγάλες οικονομίες. Το σηματοδοτούν οι αγορές. Το προβλέπουν οι κορυφαίοι οικονομολόγοι και πολλοί ήδη «το αισθάνονται» - από διαταράξεις στις αλυσίδες παροχής και τις εργασιακές διαρρυθμίσεις, μέχρι την κατάρρευση της ζήτησης για υπηρεσίες αναψυχής, ταξιδιών και διασκέδασης.

Το 49% των Millennials στις ΗΠΑ βλέπουν θετικά τον σοσιαλισμό. Ναι, εν μέρει πρόκειται για μια σύγχυση όρων. Αλλά αυτό δεν εξηγεί πλήρως τα πράγματα. Αν αντικαταστήσετε τον «σοσιαλισμό» με τους λιγότερο αμφιλεγόμενους όρους «κομμουνισμός» ή «μαρξισμός», η υποστήριξη πέφτει κατά 13 με 14 ποσοστιαίες μονάδες - αλλά και πάλι μιλάμε για πάνω από έναν στους τρεις εκπροσώπους της γενιάς των Millennials.

Η αριστερά συνεχώς μπλέκεται σε σημασιολογικές παγίδες τις οποίες στήνει η ίδια. Η ισότητα και η πολιτική ορθότητα φαίνονται παγιδευμένες σε έναν φαύλο κύκλο. Στο μεταξύ, η ελευθερία του λόγου και οι ατομικές ελευθερίες θυσιάζονται στον βωμό αυτής της ατέρμονης μάχης. Προσπάθειες λογοκρισίας από την αριστερά φαίνεται με σαφήνεια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η λέξης «ταξισμός» είναι σήμερα δημοφιλής.

Η αποχώρηση της Βρετανίας μπορεί να αποδειχθεί μια επικίνδυνη επιλογή. Το ίδιο όμως ισχύει και για τις προσπάθειες να ανακαλυφθεί μια νέα «λαοφιλής» ατζέντα για την ΕΕ - ιδίως αν αυτή υπονομεύει τα πραγματικά πλεονεκτήματα της ΕΕ.

Η ανάπτυξη του παγκόσμιου εμπορίου επιβραδύνεται εδώ και μια δεκαετία. Αυτή την τάση την ενισχύει η πρόσφατη ενίσχυση των προστατευτικών πολιτικών, αλλά και το Brexit με όποια μορφή κι αν πάρει. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να επιμείνει ξεκάθαρα στην προσήλωσή της έναντι του ελεύθερου εμπορίου στις διαπραγματεύσεις της με το Ηνωμένο Βασίλειο.

Θέλω να πιστεύω ότι τα αποτελέσματα της "Super Tuesday" σηματοδοτούν την απόρριψη της φαύλης και καταστροφικής ιδεολογίας του σοσιαλισμού. Εξάλλου, μολονότι ο Μπέρνι Σάντερς υποσχέθηκε τις περισσότερες παροχές, ηττήθηκε στις περισσότερες πολιτείες και γρήγορα μετατράπηκε από πρωταγωνιστή σε έναν υποψήφιο με πολύ λίγες ελπίδες.

Οι πολυαναμενόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές στη Σλοβακία ολοκληρώθηκαν. Ο Ίγκορ Μάτοβιτς, φαβορί για το αξίωμα του πρωθυπουργού της χώρας, αναδείχθηκε καθαρός νικητής με το κίνημα εναντίον της διαφθοράς «Καθημερινοί Άνθρωποι και Ανεξάρτητες Προσωπικότητες» (OĽaNO), το οποίο κέρδισε τις εκλογές με ποσοστό 25,02%.

Είκοσι χρόνια πριν - την ημέρα της Ινδικής Δημοκρατίας, στις 26 Ιανουαρίου 2000 - περπατούσα στις παραγκουπόλεις πίσω από το Τσαρμινάρ, στην παλιά πόλη του Χαϊντεραμπάντ, και η ζωή μου άλλαξε για πάντα.

Η ιδέα πίσω από τα εκπαιδευτικά κουπόνια έχει ισχυρή ακαδημαϊκή και ερευνητική υποστήριξη. Αυτό πιθανότατα ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950 όταν ο νομπελίστας Μίλτον Φρίντμαν πρότεινε διάφορα μοντέλα για τη συνεργασία του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα ώστε να διασφαλιστεί ότι βασικές υπηρεσίες παρέχονται αποτελεσματικότερα και με μεγαλύτερη ελευθερία επιλογής.

Μολονότι ο φόβος του κορονοϊού έχει οδηγήσει τις διαμαρτυρίες στο Χονγκ Κονγκ σε ύφεση, τα γεγονότα της περσινής χρονιάς προσέλκυσαν παγκόσμια προσοχή που δεν έχει ξεχαστεί. Ενώ ισχύει πως το Χονγκ Κονγκ στο παρελθόν είχε σημασία για την κινεζική ενδοχώρα, και ως ένα βαθμό συνεχίζει να έχει, μπορεί στο μέλλον να έχει ολοένα και λιγότερη σημασία ή και να καταστεί αδιάφορο.

Ο Μακρόν αποφάσισε να βάλει πρώτα απ&apos; όλα τη Γαλλία, και οι πρόσφατες μεταρρυθμίσεις του καταδεικνύουν ότι η χώρα επιδιώκει να προσελκύσει περισσότερους επενδυτές σε μια προσπάθεια να ενεργοποιήσει τον γαλλικό τεχνολογικό κλάδο. Εξάλλου, ο γαλλικός προϋπολογισμός του 2020 αντανακλά τη βούληση της κυβέρνησης να βοηθήσει τη Γαλλία να γίνει φιλική προς τις νεοφυείς. <b>Γράφει o Zine-Eddine Aklil. </b>

«Το [Αμερικανικό] Όνειρο δεν είναι νεκρό, και δεν πρέπει να αφήσουμε μια λαϊκιστική κραυγή να μας πείσει περί του αντιθέτου. Οι Αμερικανοί που ζουν σήμερα έχουν κάθε λόγο να είναι αισιόδοξοι - και ευγνώμονες» - Michael Strain, Αμερικανός οικονομολόγος. <b> Γράφουν οι Doug McCoullough και Brooke Medina. </b>

Η διάκριση ανάμεσα σε έναν «φιλελεύθερο σοσιαλισμό» από τη μία πλευρά, και σε έναν «αυταρχικό σοσιαλισμό» από την άλλη, είναι εντελώς απατηλή. Τα σοσιαλιστικά εγχειρήματα πάντα ξεκινούν με την πρόθεση να διαλύσουν τις ιεραρχίες, να εκδημοκρατήσουν την οικονομία και να ενισχύσουν τους ανθρώπους της εργατικής τάξης.

Οι δημοκράτες σοσιαλιστές αναφέρονται στη Σουηδία, τη Δανία και τη Νορβηγία ως υποδείγματα σοσιαλισμού που υποτίθεται πως λειτουργεί. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα με τη χρήση αυτών των σκανδιναβικών χωρών ως παραδειγμάτων της σοσιαλιστικής ουτοπίας που θα πρέπει να αντιγράψει η Αμερική. Ιδίως σε ό,τι αφορά τη Σουηδία.

Τόσο η 11η Σεπτεμβρίου όσο και η τραπεζική κρίση του 2008 συνέβησαν όταν οι Τζωρτζ Μπους και Μπλερ / Μπράουν ηγούνταν των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο Τόνι Μπλερ και ο Γκόρντον Μπράουν ήταν ουσιαστικά η βρετανική εκδοχή του Μπιλ Κλίντον. Η τύχη παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στο πώς θα μείνει στην ιστορία ο εκάστοτε πρόεδρος ή πρωθυπουργός.

Τον τελευταίο μήνα, έξι τράπεζες της ευρωζώνης έπεσαν κάτω από τις κεφαλαιακές απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Τους ζητήθηκε λοιπόν να αναλάβουν άμεσες δράσεις για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος.

Η Κούβα και το Χονγκ Κονγκ καταδεικνύουν το φαινόμενο της κεφαλαιοποίησης πάνω από έξι δεκαετιών κρατικού σχεδιασμού έναντι των δυνάμεων της αγοράς.