Του Dan Mitchell
Θέλω να πιστεύω ότι τα αποτελέσματα της "Super Tuesday" σηματοδοτούν την απόρριψη της φαύλης και καταστροφικής ιδεολογίας του σοσιαλισμού. Εξάλλου, μολονότι ο Μπέρνι Σάντερς υποσχέθηκε τις περισσότερες παροχές, ηττήθηκε στις περισσότερες πολιτείες και γρήγορα μετατράπηκε από πρωταγωνιστή σε έναν υποψήφιο με πολύ λίγες ελπίδες.
Το παρακάτω γράφημα δείχνει το πώς οι πολιτικές στοιχηματικές αγορές μεταβλήθηκαν δραματικά τις τελευταίες λίγες μέρες. Ο Crazy Bernie (με πράσινο) κατέρρευσε, ενώ ο Μπάιντεν (με μπλε) εκτοξεύθηκε.
Ακόμη, η άλλη ρητά σκληρή αριστερή υποψήφια, η Ελίζαμπεθ Γουόρεν, είδε την υποστήριξή της να καταρρέει ακόμη νωρίτερα.
Ο Daniel Henninger της Wall Street Journal σχολίασε σήμερα τα αποτελέσματα του πολιτικού σεισμού αυτής της εβδομάδας:
«Πριν ξεκινήσει η ψηφοφορία την Τρίτη, θεωρούταν δεδομένο ότι κάτι ονόματι ‘προοδευτισμός’ προήλαυνε στις ΗΠΑ, σαρώνοντας δεκαετίες αν όχι αιώνες πεποιθήσεων, ιστορίας και παράδοσης με μια νέα ατζέντα wokeness, πολιτικών των ταυτοτήτων και σοσιαλισμού. Και ξέρετε τι συνέβη; Οι ψηφοφόροι συνεχίζουν να έχουν τον τελευταίο λόγο… Οι προοδευτικοί, όσο κι αν κυριαρχούν στην κουλτούρα, συνεχίζουν να χάνουν τις μεγάλες και ανταγωνιστικές εκλογές… Ο Τζο Μπάιντεν, όχι μια ιδιαίτερα κυρίαρχη παρουσία, συμβολίζει τον πραγματισμό των Δημοκρατικών ψηφοφόρων και τις αμφιβολίες τους σχετικά με τον κ. Σάντερς, τον σοσιαλισμό και την αμερικανική αριστερά».
Παρεμπιπτόντως, δεν συνετρίβη μόνο ο Crazy Bernie.
Όπως αναφέρουν οι New York Times, πολλοί σκληροί αριστεροί υποψήφιοι για το Κοντρέσσο απορρίπτονται ομοίως:
“Η κυρία Οκάζιο-Κόρτες υποστήριξε προηγουμένως ότι οι Δημοκρατικοί που δεν επιδεικνύουν επαρκή αφοσίωση στο αναδυόμενο είδος των προοδευτικών πολιτικών θα βρουν απέναντί τους στις προκριμακριτές εκλογές άλλους υποψηφίους σαν κι εκείνη. Τώρα, υποστηρίζει ότι, ανεξάρτητα από τα εκλογικά αποτελέσματα, οι τελευταίες επιτυχίες του κ. Μπάιντεν οφείλονται στην ισχυρή υποστήριξη που του παρέχουν τα επιχειρηματικά λόμπι, κάτι που υπογράμμισε ο κ. Σάντερες χαρακτηρίζοντας τον κ. Σάντερες υποψήφιο του κατεστημένου. Τα αποτελέσματα όμως μιλάνε από μόνα τους. Η κ. Οκάζιο-Κόρτες υποστήριξε ενεργά την Cristina Tzintzún Ramirez στην καμπάνια της για τις προκριματικές εκλογές για τη Γερουσία του Τέξας ώστε να νικήσει την υποψήφια που επέλεξε η εκλογική επιτροπή των Δημοκρατικών, Μ.J. Hegar. Η κ. Hegar εντέλει κέρδισε εύκολα έναντι ένος μεγάλου πλήθους Δημοκρατικών συνυποψηφίων».
Όλα αυτά είναι πολύ ενθαρρυντικά, όμως συνεχίζω να ανησυχώ. Υπάρχουν τρεις λόγοι που δεν είμαι υπεραισιόδοξος.
Πρώτον, όπως εξηγεί η Annie Lowrey στο Atlantic, ένας μη ευκαταφρόνητος αριθμός νέων ανθρώπων έχει γοητευθεί από τη φαύλη ιδεολογία του σοσιαλισμού:
«Έχει εμφανιστεί μια εντυπωσιακή τομή μεταξύ των γενεών. Οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι συνεχίζουν να βλέπουν τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό ως επικίνδυνα, αυταρχικά πολιτικά συστήματα, ενώ οι νεότεροι άνθρωποι είναι πιθανότερο να τους βλέπουν ως οικονομικά συστήματα, και τα υπόλοιπα να τους ενδιαφέρουν πολύ λιγότερο. Για πολλούς δυνητικούς ψηφοφόρους, η Ερυθρά Απειλή δεν είναι πλέον τόσο τρομακτική… Το πέρασμα του χρόνου από μόνο του εξηγεί πολλά. Εκατομμύρια ανήκοντες στη γενιά των Millennials και τη γενιά Ζ ποτέ δεν εκτέθηκαν στις απειλές της Σοβιετικής Ένωσης, ούτε έζησαν την πτώση του Τείχους του Βερολίνου… Μια πρόσφατη έρευνα γνώμης που διεξάχθηκε από το Victims of Communism Memorial Foundation, κατέδειξε ότι το 36% των Millennials καθώς και ένας στους τέσσερις της Γενιάς Ζ έχουν θετική άποψη για τον κομμουνισμό. Σχεδόν οι μισοί από τους ανήκοντες σε αυτές τις δύο γενιές έχουν θετική άποψη για τον σοσιαλισμό και πιστεύουν ότι το κράτος θα πρέπει να λειτουργεί ως εργοδότης τελευταίας ευκαιρίας. Ένας στους πέντε Millennials πιστεύει ότι το Κομμουνιστικό Μανιφέστο “εγγυάται την ελευθερία και την ισότητα” καλύτερα απ’ ό,τι η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας καθώς και ότι η κοινωνία θα ήταν καλύτερη αν το κράτος καταργούσε την ιδιωτική ιδιοκτησία».
Έχω αναφερθεί στο παρελθόν και σε άλλα δεδομένα που επικυρώνουν αυτή την ανησυχητική τάση.
Δεύτερον, οι μεγαλύτερης ηλικίας Δημοκρατικοί μπορεί να μην υιοθετούν την ταμπέλα του σοσιαλιστή, αλλά έχουν μετακινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Έχω γράψει στο παρελθόν πώς ακόμη και διαπρεπή στελέχη της αριστεράς συμφωνούν ότι ο Τζο Μπάιντεν τοποθετείται πολύ πιο αριστερά από τόσο τον Μπάρακ Ομπάμα, όσο και τη Χίλαρι Κλίντον. Το γράφημα από τους New York Times δείχνει ότι και το υπόλοιπο κατεστημένο των Δημοκρατικών (όπως καταδεικνύεται από τις κομματικές πλατφόρμες) έχει ομοίως μετακινηθεί προς τον κρατισμό.
Η γραμμή του «διάμεσου κόμματος» (median party) δείχνει εδώ τη μέση θέση των άλλων πολιτικών κομμάτων στον κόσμο, οπότε το συμπέρασμα είναι ότι οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ (και οι Εργατικοί στο Ηνωμένο Βασίλειο) είναι πλέον αριστερότερα από κάποια από τα σοσιαλιστικά κόμματα του πλανήτη.
Τρίτον, ενώ το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα δεν έχει μετακινηθεί προς τα αριστερά βάσει των προγραμμάτων του, φοβάμαι ότι δεν εμπνέεται σήμερα από μια ρηγκανικού τύπου πίστη στο περιορισμένο κράτος και την ατομική ελευθερία.
Δεν είναι μόνο το ότι ο Τραμπ δαπανά πολλά (και είναι υπέρμαχος του προστατευτισμού). Κάθε εξέχων Ρεπουμπλικανός στην μετά-Ρήγκαν εποχή έχει διευρύνει το αποτύπωμα του κράτους και έχει απορρίψει τις αρχές του κλασικού φιλελευθερισμού.
--
Ο Daniel J. Mitchel είναι οικονομολόγος με ειδίκευση στη δημοσιονομική πολιτική και ιδίως στην φορολογική μεταρρύθμιση, τον διεθνή φορολογικό ανταγωνισμό και το οικονομικό βάρος των κρατικών δαπανών. Ακόμη, είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του Cayman Financial Review.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 5 Μαρτίου 2020 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του μπλογκ International Liberty και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ-Μάρκος Δραγούμης.
