Η αριστερά συνεχώς μπλέκεται σε σημασιολογικές παγίδες τις οποίες στήνει η ίδια. Η ισότητα και η πολιτική ορθότητα φαίνονται παγιδευμένες σε έναν φαύλο κύκλο. Στο μεταξύ, η ελευθερία του λόγου και οι ατομικές ελευθερίες θυσιάζονται στον βωμό αυτής της ατέρμονης μάχης.
Όταν το νέο κύμα της αριστεράς εισήλθε στο πολωνικό κοινοβούλιο το περασμένο φθινόπωρο, διάφορα ενδιαφέροντα φαινόμενα εμφανίστηκαν, κάποια θετικά και κάποια αρνητικά. Εφόσον όμως, σύμφωνα με όλες τις έρευνες που υπάρχουν, οι άνθρωποι έλκονται περισσότερο από τις αρνητικές πληροφορίες, ας εστιάσουμε σε αυτή την πλευρά του προβλήματος.
Για παράδειγμα, σε σύγκριση με τους νεοεκλεγέντες, ένθερμους, προσανατολισμένους προς την ισότητα ανθρώπους (αλλά και σε σύγκριση με την υφιστάμενη κυρίαρχη τάξη) ο πρώην επικεφαλής του κόμματος της Αριστερής Συμμαχίας Leszek Miller μπορεί να φαίνεται σήμερα ως μετριοπαθής υποστηρικτής της ελεύθερης αγοράς.
Τα νέα αυτά φαινόμενα περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, προσπάθειες λογοκρισίας από την αριστερά ή από άλλους συμμετέχοντες στην κοινωνική και πολιτική ζωή. Αυτό μπορεί να παρατηρηθεί με σαφήνεια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η λέξης “ταξισμός” [που αναφέρεται σε αρνητικές διακρίσεις λόγω κοινωνικής τάξης] είναι σήμερα δημοφιλής.
Η αριστερή προπαγάνδα εκφράζεται με τους εκπροσώπους αυτών των κινημάτων να επικρίνουν έντονα όσους αναφέρονται σε πράγματα όπως η οικογενειακή καταγωγή, η εκπαίδευση, και σε άλλες πτυχές επί των οποίων οι άνθρωποι δεν έχουν καμία επιρροή.
Αυτή η κριτική για παράδειγμα κατευθύνεται σε εκείνους που αναφέρουν την οικογενειακή καταγωγή της υποψήφιας Προέδρου από την αντιπολίτευση Małgorzata Kidawa-Błońska. Εξάλλου, το να αναφέρει κανείς τους λαμπρούς προγόνους από το οικογενειακό του παρελθόν είναι καθαρή ένδειξη σνομπαρίας. Είναι όμως κάτι άλλο να λέγεται ότι αυτή η κληρονομιά δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Η αγανάκτηση από την αριστερά του πολιτικού φάσματος έγινε επίσης ορατή όταν ο εκπρόσωπος τύπου του PiS, Radoslaw Fogl, δέχθηκε κριτική επειδή ο ίδιος επέκρινε συνταγματολόγους και καθηγητές δικαίου με δεκάδες χρόνια εμπειρίας, ενώ εκείνος έχει ολοκληρώσει μόνο τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Συνεπώς, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει κανείς να αναφέρεται στα επιτεύγματα, ή στην απουσία επιτευγμάτων άλλων, στην εκπαίδευσή τους και σε άλλα σχετικά ζητήματα γιατί αυτό συνιστά “ταξισμό”.
Προσφάτως συναντήθηκα με έναν πρώην καθηγητή μου τον οποίο έχω σήμερα τη χαρά να θεωρώ καλό μου φίλο. Του είπα ότι αυτό που θυμάμαι περισσότερο από τα μαθήματά του ήταν όταν αναφέρθηκε στην American Civil Liberties Union (ACLU).
Η ACLU διχάστηκε βαθιά και έχασε κάποια από τα μέλη της γιατί υπερασπίστηκε το δικαίωμα λόγου σε κάποιους νεοναζί σε έναν δημόσιο διάλογο, όχι γιατί συμφωνούσε μαζί τους, αλλά γιατί πίστευε πως το δικαίωμά τους στο λόγο είναι το θεμέλιο των ατομικών ελευθεριών.
Το να δίνεται όμως φωνή σε κάποιες ομάδες μπορεί να δημιουργήσει ένα επικίνδυνο προηγούμενο και να αποτελέσει την αρχή για τον περιορισμό των ελευθεριών άλλων.
Τι θαυμάσια επίδειξη ιδεαλισμού και ασυμβίβαστης μάχης για τα ατομικά δικαιώματα! Άλλωστε, το μότο της οργάνωσης είναι “Because freedom cannot defend itself” (Γιατί η ελευθερία δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της). Αυτό το παράδειγμα καταδεικνύει το πόσο πολύ η νέα αριστερά έχει απομακρυνθεί από μια τέτοια κατανόηση της έννοιες της ελευθερίας.--
Ο Przemyslaw Staciwa είναι πολιτικός επιστήμων και δημοσιογράφος. Συνεργάζεται με το Liberte!, ένα περιοδικό που δημιουργήθηκε από νέους ανθρώπους του Łódź in 2008 με αποστολή την προώθηση της ανοιχτής κοινωνίας, των φιλελεύθερων ιδεών για την οικονομία και της φιλελεύθερης κουλτούρας καθώς και την οργάνωση ενός κοινωνικού κινήματος γύρω από αυτές τις ιδέες.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 11 Μαρτίου 2020 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του 4Liberty.eu και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.
