Όταν όλα γύρω μας γίνονται ξαφνικά στάχτη και μπούλμπερη, όταν οι φανατικοί και οι επικίνδυνοι ξεχύνονται στους δρόμους και τα κάνουν όλα ρημαδιό, τότε ένας μόνο τρόπος υπάρχει να ξανάρθουμε στα ίσα μας. Να κάτσουμε απέναντι σε μερικούς απλούς, λογικούς και ψύχραιμους ανθρώπους (που παρακολουθούν τον χαμό πίσω απ' τα κλειστά τους παράθυρα) και μέσω αυτών να κάνουμε ένα restart στη λειτουργία του ταραγμένου μας μυαλού.

Το «πράγμα» έχει ξεφύγει. Τα τεθωρακισμένα του πιο χυδαίου λαϊκισμού βγήκαν στους τοξικούς δρόμους του κιτρινισμού και της λάσπης, μη αντέχοντας άλλο το κλίμα της ομόφωνης κατακραυγής κατά των φρικαλεοτήτων που καταγγέλλονται καθημερινά. Ακριβώς όπως κάνουν και κάθε φορά που οι θεσμοί καλούνται να αντιμετωπίσουν κρίσιμα ζητήματα, κάθε φορά που η δημοκρατία χρειάζεται να θωρακιστεί απέναντι στους εχθρούς της.

Ο Ντόναλντ Τραμπ έφυγε, ο λαϊκισμός όμως επιβιώνει. Από τη μια πλευρά, ο Πρόεδρος Μπάιντεν, όπως και ο προκάτοχός του υπέγραψε μια εκτελεστική εντολή με θέμα «Αγοράστε αμερικανικά» για ομοσπονδιακές αγορές που υποτίθεται ότι θα ενισχύσουν την εγχώρια παραγωγή. <b>Γράφει ο James Pethokoukis.</b>

Οι κανόνες που ρυθμίζουν τη λειτουργία μίας οργανωμένης ομάδας ανθρώπων (π.χ. ενός οργανισμού, μίας επιχείρησης, ενός αθλητικού σωματείου) ή και μίας ολόκληρης κοινωνίας ουδέποτε εξαντλούνται στα σχετικά κείμενα, όπως το καταστατικό μίας εταιρείας ή το σύνταγμα και οι νόμοι ενός κράτους.

Ξέρετε για ποιο πράγμα κατηγορούν την Μενδώνη και μέσω αυτής τον Κυριάκο; Ότι πριν διορίσει τον Λιγνάδη, δεν έψαξε ενδελεχώς την προσωπική του ζωή. Όχι, επιφανειακά και τυπικά, αλλά στα άδυτα της, στα πιο σκοτεινά και τριπλοκλειδωμένα υπόγεια της. «Θα &apos;πρεπε να ξέρει τι εστί Λιγνάδης, ήταν υποχρεωμένη», έτσι δεν λένε; Να λοιπόν ποιοι ζητούν επιστροφή στις μαύρες δεκαετίες του &apos;50 και του &apos;60.

Τα τελευταία 40 χρόνια, το SOS θέμα για την Ελληνική οικονομία ήταν οι συντάξεις: Απορροφούν το μεγαλύτερο τμήμα ΑΕΠ στον κόσμο ταλαιπωρούν τους πολίτες υποδαυλίζουν την ανισότητα. Εύκολα παραβλέπεται ότι αυτή η επιμονή είναι, πλέον, αναχρονιστική. Όχι, βεβαίως, επειδή δεν υπάρχει θέμα συντάξεων. Το αντίθετο: Οι οικονομικές δυσλειτουργίες επιμένουν. Παίζοντας καθυστέρηση, αφέθηκαν να... συνταξιοδοτηθούν όλοι όσοι θα μπορούσαν να προσφέρουν κάποια λύση.

Πριν από λίγες ημέρες, βρέθηκα να παρακολουθώ στο κανάλι της βουλής, την συζήτηση για το γνωστό νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το ζάπινγκ με προσγείωσε στην ομιλία βουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης με σοβαρό προσωπικό, επιστημονικό και επαγγελματικό παρελθόν και με θητεία σε υπουργικό θώκο. Δεν πίστευα στα αυτιά μου.

Είμαστε τελικά καταδικασμένοι»; Ναι, αν σιωπήσουμε. Όχι, αν αρχίσουμε κι εμείς να μιλάμε και να καταγγέλλουμε τις διάφορες αυθαιρεσίες εναντίον μας. Πρέπει επιτέλους να έρθει η στιγμή που κι εμείς οι πανεπιστημιακοί θα φωνάξουμε με θάρρος και εντιμότητα ένα βροντερό «Me Too», απαιτώντας την αποκατάσταση της ηθικής και σωματικής μας βλάβης αλλά και της πανεπιστημιακής μας αξιοπρέπειας.

Πόσο σωτήρια και πόση ουσιαστική αξία υπεράσπισης αρχών και ανθρώπων, θα είχε η διαμαρτυρία των θεατρανθρώπων αν είχε γίνει στο σωστό χρόνο; Και βεβαίως στο σωστό τόπο. Όχι, έξω από το υπουργείο Πολιτισμού το 2020. Χρόνια πίσω. Έξω από το Εθνικό Θέατρο, στην Επίδαυρο, στα θέατρα που γέμιζε ο Δημήτρης Λιγνάδης επί σειρά ετών. Εκεί, όπου μαζί με αρκετούς εξ αυτών έκανε πρόβες, ανέβαζε παραστάσεις, γιόρταζε επιτυχίες και έστηνε συνεργασίες.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως πρόκειται για να ένα σχέδιο αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης, που μπορεί να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και να αποσταθεροποιήσει τελικά την ίδια τη Δημοκρατία μας. Επίσης, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως πίσω από τους γνωστούς «εκτελεστές» του διαδικτύου κρύβεται ο ίδιος ο Α. Τσίπρας.

Τις τελευταίες μέρες η προσοχή της κοινής γνώμης έχει στραφεί στη σεξουαλική κακοποίηση ανήλικων κοριτσιών και αγοριών, με κυρίαρχο ερώτημα το πώς μπορούμε ως κοινωνία να θωρακίσουμε τις νέες και τους νέους έναντι ανάρμοστων σεξουαλικών συμπεριφορών που, κάποια στιγμή, μπορεί να βιώσουν στο περιβάλλον των σπουδών ή της εργασίας τους. 

Είναι το αγαπημένο αντεπιχείρημα των συμβούλων και των στελεχών των κομμάτων εξουσίας σε όποιον τολμήσει να θυμίσει ότι κάθε στρατηγική πρέπει να σχεδιάζεται στο πλαίσιο των ιδεολογικών και προγραμματικών αρχών: «Ας είμαστε πραγματιστές. Άλλωστε η εμμονή στην ιδεολογία είναι βολονταρισμός». Τι εννοούν όταν στα κόμματα εξουσίας μιλάνε για «πραγματισμό»; Τίποτα απολύτως.

Πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από τον θάνατο του Βαζίφ Σιραζουτντλίνοβιτς Μεϊλάνοφ (1940-2015), του ασυμβίβαστου αντιφρονούντα, φιλόσοφου, μαθηματικού, συγγραφέα και πολιτικού κρατουμένου το διάστημα 1980-1989.

Τις τελευταίες μέρες, στον δημόσιο διάλογο που μαίνεται - και καλώς μαίνεται - για τις υποθέσεις σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης που αποκαλύπτονται η μία μετά την άλλη, όπως ήταν αναμενόμενο εμφανίστηκαν και εκείνοι που εκατέρωθεν του πολιτικού φάσματος εκμεταλλεύονται αυτή την αφορμή με μόνο, ή έστω με κύριο, εμφανή σκοπό να πλήξουν τους κομματικούς τους αντιπάλους και να καρπωθεί πολιτικό όφελος η δική τους πλευρά.

Η υποχώρηση του εθνολαϊκίστικου κινήματος στη χώρα μας, που εκφραζόταν από τους πολιτικούς Διόσκουρους Σύριζα &#8211; Ανεξάρτητοι Έλληνες, στις εκλογές του 2019, μας επιτρέπει σήμερα να στεκόμαστε όρθιοι απέναντι στην πανδημία του covid-19 και στην οικονομική κρίση και τη συνοδεύει. Η σκέψη και μόνο, να διαχειριζόταν την κρίση το δίδυμο Τσίπρα &#8211; Καμμένου, είναι εφιαλτική.

Η Κίνα έγινε από το καλοκαίρι η πρώτη χώρα στον κόσμο που εμβολίασε πολίτες της, στα πλαίσια ενός προγράμματος έκτακτης ανάγκης. Όμως, αυτή τη στιγμή οι εμβολιασμοί στην Κίνα σέρνονται κι έχουν μείνει πολύ πίσω σε σχέση με τη Δύση. Το άνοιγμα της Κίνας στον κόσμο θα καθυστερήσει και η ανοσία αγέλης θα χρειαστεί πολύ περισσότερο χρόνο. Εξέλιξη, που επηρεάζει ουσιαστικά σε παγκόσμια κλίμακα τη μάχη κατά της πανδημίας.

Με την Ευρώπη να περιμένει την Αμερική και την Αμερική να περιμένει την επούλωση των πληγών του εσωτερικού προεκλογικού διχασμού της και την ωρίμανση των γεωστρατηγικών επιλογών της η ελληνική διπλωματία καλείται να διαχειριστεί τις σχέσεις με την Τουρκία σε μια περίοδο που όλα δείχνουν ότι οι τελευταίες θα ακροβατούν για πολύ ακόμα σε μια κατάσταση, αν όχι αυξανόμενης, σίγουρα πάντως μονιμότερης έντασης.

Η μέθοδος παλιά και δοκιμασμένη. Εκατοντάδες λογαριασμοί trolls ξεχύνονται στο διαδίκτυο και επιτίθονται σε συγκεκριμένους στόχους. Από κοντά «φιλικά» μέσα ενημέρωσης και δηλώσεις «επωνύμων». Ο τραμπισμός ήρθε για να μείνει! Και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, στις αναμετρήσεις μεταξύ του χάους και των άλλων, κερδίζει συνήθως το χάος και η αλητεία. Οι «άλλοι» μπορούν να περιμένουν την δικαίωση μετά θάνατον. Η Δικαιοσύνη δεν είναι μόνο τυφλή. Στην Ελλάδα είναι και εξωφρενικά αργή.

Σε μεγάλο βαθμό θεωρούμε τον χρηματοπιστωτικό τομέα δεδομένο. Συνήθως υποθέτουμε ότι θα είχαμε μεγαλύτερη ευημερία χωρίς αυτόν. Οι σχολιαστές συχνά διεκτραγωδούν το ότι έξυπνοι μαθηματικοί ή φυσικοί για παράδειγμα καταλήγουν στον χρηματοπιστωτικό τομέα αντί να γίνουν μηχανικοί και να κατασκευάζουν γέφυρες. <b>Γράφει ο Philip Booth.</b>

Την εβδομάδα που πέρασε ανακοινώθηκαν τα στοιχεία για το ΑΕΠ πολλών Ευρωπαϊκών χωρών το 2020. Κατά μέσο όρο η πτώση του κινήθηκε από -4,8 ως -5,9%, με χώρες όπως η Ελλάδα να αποτελούν την αρνητική εξαίρεση, μιας και αναμένεται να φτάσουν ή και να ξεπεράσουν το -10%. Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό κακών ειδήσεων ξεχώρισε μία χώρα, και πάλι: Η Ρουμανία.

«Ο Τσάρλυ και το εργοστάσιο της σοκολάτας» σε ηλικία 6 χρονών τής την έκανε τη&#8230; ζημιά. Το διάβασε και από τότε δεν σταμάτησε να διαβάζει. Ενδεχομένως εκεί να χρωστά ακόμα και το ότι ενώ σπούδασε Φαρμακοποιός, στη συνέχεια έγραψε, απόκτησε βιβλιοφιλικό μπλογκ, βιβλιοπωλείο κι έφτασε αισίως και στο τρίτο της βιβλίο. Η Κατερίνα Μαλακατέ στο «Χωρίς πρόσωπο» που μόλις σχεδόν κυκλοφόρησε από το Μεταίχμιο μας βάζει δύσκολα αλλά έτσι ή αλλιώς τα δύσκολα είναι εκείνα που την θέλγουν. <b>Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα.</b>

Η ΕΕ έχει επενδύσει μεγάλο μέρος του πολιτικού της κεφαλαίου στην πραγματοποίηση της πράσινης ατζέντας της, με στόχο να πρωταγωνιστήσει στη μετάβαση σε μια οικονομία κλιματικά ουδέτερη, με μεγάλη μείωση στην εξάρτηση από τον άνθρακα. Όπως, όμως, φαίνεται, το πράσινο κύμα της Ευρώπης έχει ήδη αρχίσει να δέχεται έναν πόλεμο από τα λαϊκιστικά κόμματα.

Ο Κυριάκος κάθε βράδυ που φεύγει απ&apos; το Μαξίμου, τρέχει στα μουλωχτά σε καταγώγια που είναι στέκια διακινητών μικρών παιδιών. Στο σπίτι του συχνάζουν μόνο βιαστές, παιδεραστές, διεστραμμένοι, νεκρόφιλοι και κοπρολάγνοι. Στις κρατικές θέσεις διορίζει συστηματικά παιδόφιλους, σαδομαζοχιστές, νταβατζήδες και όλων των ειδών τα αποβράσματα. Τώρα αποκαλύπτονται όλα. Μας τα &apos;λεγε ο Σύριζα, αλλά δεν τον πιστεύαμε. Ας τους φάμε τώρα στην μάπα τους διεστραμμένους Νεοδημοκράτες, να μάθουμε.

Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες και, συνάμα, πιο σκοτεινές σελίδες του 20ού αιώνα, ήταν η γοητεία που ασκούσαν στους διανοούμενους της εποχής, οι «δυνατές» ηγετικές προσωπικότητες των δύο μορφών ολοκληρωτισμού, δηλαδή ο Χίτλερ και ο Στάλιν. Ανάμεσα σε αυτούς, ξεχωριστή θέση κατέχει ο Γάλλος συγγραφέας Ρομέν Ρολάν, ο οποίος με τη μεσολάβηση του Γκόρκι γνώρισε προσωπικά τον Στάλιν και είχε μαζί του μια ιδιόμορφη αλληλογραφία, στην οποία εκφράζει με κάθε ευκαιρία τον θαυμασμό και την αφοσίωσή του.