Είναι δικαίωμα των ηθοποιών και των ανθρώπων της τέχνης να μαζευτούν έξω από το υπουργείο Πολιτισμού, φορώντας τις μάσκες τους και να διαμαρτυρηθούν ζητώντας το κεφάλι της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη στο πιάτο.
Τη συλλογική ορμή και αποφασιστικότητα που δείχνουν βέβαια σήμερα πολλοί εξ αυτών- αποδίδεται εν μέρει και στον βαθύ κομματισμό τους που άλλωστε δεν κρύβουν - δεν τη χρησιμοποίησαν για σώσουν τα αθώα θύματα που ήξεραν ότι υπάρχουν. Πολλοί έβλεπαν και κανείς τους επί της ουσίας, δε λυπήθηκε.
Πόσο σωτήρια και πόση ουσιαστική αξία υπεράσπισης αρχών και ανθρώπων, θα είχε αυτή η διαμαρτυρία των θεατρανθρώπων αν είχε γίνει στο σωστό χρόνο;
Και βεβαίως στο σωστό τόπο. Όχι, έξω από το υπουργείο Πολιτισμού το 2020.
Χρόνια πίσω. Έξω από το Εθνικό Θέατρο, την Επίδαυρο, τα θέατρα που γέμιζε ο Δημήτρης Λιγνάδης επί σειρά ετών. Εκεί, όπου μαζί με αρκετούς εξ αυτών έκανε πρόβες, ανέβαζε παραστάσεις, γιόρταζε επιτυχίες και έστηνε συνεργασίες.
Φανταστείτε τους γνωστούς, λαμπερούς, επώνυμους πρωταγωνιστές και τους λιγότερο γνωστούς ηθοποιούς που παλεύουν για την επιβίωσή τους να δημιουργούν από τότε μια «αλυσίδα» καταγγελίας του θύτη και υπεράσπισης των αθώων θυμάτων του.
Ποιος θα τολμούσε να αμφισβητήσει τα ελατήρια τους; Ποιος θα τολμούσε να αγνοήσει την καταγγελία; Ποιος θα τολμούσε να διανοηθεί ότι πίσω από τις κουίντες μπορεί να κρύψει εγκληματικές, διαστροφικές και κακοποιητικές συμπεριφορές;
Σήμερα ορισμένοι από τους θεατρανθρώπους περιφέρουν στις ρούγες του facebook και στα κανάλια την πολύχρονη επαφή τους και γνώση των ανομημάτων και των εγκλημάτων του σκηνοθέτη.
Ο ναρκισσισμός τους και η κομματική στράτευση κάποιων, δεν τους επιτρέπει να διακρίνουν ότι στον …καθρέφτη, εκτός από τον Δ. Λιγνάδη, αχνοφαίνεται και η δική τους εικόνα…
