Την περασμένη Παρασκευή, 26 Νοεμβρίου 2021, σημειώθηκε ένα πρωτόγνωρο περιστατικό βίας εντός του Α.Π.Θ. Πρωτόγνωρο, όχι ως προς την ύπαρξη βίας εντός ενός ελληνικού πανεπιστημίου, αλλά ως προς τη μορφή αυτής της βίας. Το περιστατικό λίγο - πολύ είναι γνωστό σε όλους γιατί διακινήθηκε σε πολλά διαφορετικά μέσα ενημέρωσης. Ποιο ήταν το χειρότερο απ' όσα συνέβησαν; Επειδή ήμουν μπροστά και το έζησα, σας λέω ότι από καθαρή τύχη δεν υπήρξε νεκρός.

Η μόνη απαίτηση της συνειδητοποιημένης ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας είναι η άμεση εξασφάλιση της ελευθερίας της έκφρασης. Μια εξασφάλιση που όσο περισσότερο καθυστερεί να υλοποιηθεί, τόσο περισσότερο καταδικάζεται να παραμείνει ένα δέον. Αυτό που παρουσιάζεται σαν εξασφάλιση ειρήνης στα ΑΕΙ είναι στην πραγματικότητα η διατήρηση του προβληματικού staus quo.

Τους τελευταίους μήνες γίναμε μάρτυρες αλλεπάλληλων και συχνά καθημερινών πορειών, διαδηλώσεων και κρυφών πάρτι, με αποκορύφωμα αυτό που έλαβε χώρα στο ΑΠΘ το περασμένο Σάββατο με 1.000 άτομα. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία αποτελεί απόρροια μιας πιο οργανωμένης προσπάθειας που γίνεται τους τελευταίους μήνες, προκειμένου να ανοίξουν τα πανεπιστήμια με το ζόρι. Εμφανίστηκε αμέσως μετά την επέμβαση της αστυνομίας για να εκκενώσει την κατάληψη του κτιρίου Διοίκησης του ΑΠΘ.

Έπειτα από τρεις συνεχόμενες εβδομάδες κατάληψης του κτιρίου Διοίκησης του Α.Π.Θ., και κατόπιν επέμβασης της αστυνομίας, το Πανεπιστήμιο κατάφερε να αποκαταστήσει ξανά τη λειτουργία του, ενημερώνοντάς μας παραλλήλως, ότι οι καταληψίες προκάλεσαν ζημιές ύψους 65.000 ευρώ. Το πρώτο ερώτημα που γεννιέται, λοιπόν, είναι το «ποιος θα πληρώσει τη ζημιά»;

Όσοι έχουμε εμπειρία σπουδών τόσο σε ελληνικά Πανεπιστήμια όσο και σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού, συχνά εμφανίζουμε μια τάση διαρκούς υποτίμησης των πρώτων για χάρη των δεύτερων. Το Ισραήλ είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση χώρας. Όσον αφορά όμως τα Πανεπιστήμιά του, ένα πράγμα μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά: το επίπεδο σπουδών τους είναι απ' τα πιο υψηλά που μπορεί να συναντήσει κανείς παγκοσμίως.

Βρισκόμαστε στο 2021 σε ένα πανεπιστήμιο χώρας-μέλους της Ε.Ε. Το πανεπιστήμιο αυτό εμφανίζει ένα πρωτόγνωρο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα φαινόμενο: Βρίσκεται σε διαρκή κατάληψη. Η κατάληψή του μάλιστα είναι τέτοιας μορφής, ώστε συχνά δε χρειάζεται καν να γίνει σχετική ανακοίνωση από καταληψίες. Οι νόμοι που μόλις πέρασαν δεν έχουν αρχίσει ακόμη να εφαρμόζονται και οι νόμοι που ήδη υπάρχουν, δεν τηρούνται. Και οι συνεπείς ακαδημαϊκοί πολίτες; Νοιώθουν πιο μόνοι από ποτέ. 

Είμαστε τελικά καταδικασμένοι»; Ναι, αν σιωπήσουμε. Όχι, αν αρχίσουμε κι εμείς να μιλάμε και να καταγγέλλουμε τις διάφορες αυθαιρεσίες εναντίον μας. Πρέπει επιτέλους να έρθει η στιγμή που κι εμείς οι πανεπιστημιακοί θα φωνάξουμε με θάρρος και εντιμότητα ένα βροντερό «Me Too», απαιτώντας την αποκατάσταση της ηθικής και σωματικής μας βλάβης αλλά και της πανεπιστημιακής μας αξιοπρέπειας.

Από την ημέρα που δημοσιεύτηκε το πρώτο άρθρο μου για το τι συμβαίνει σε άλλα Πανεπιστήμια της Ευρώπης αλλά και από μετέπειτα δημοσιεύσεις μου, όπου τάχθηκα ακόμη πιο ρητώς υπέρ του Νομοσχεδίου, άρχισαν τα υβριστικά σχόλια και η στοχοποίηση εναντίον μου ή εναντίον ακόμη και της οικογένειάς μου.

Οι περισσότεροι επικριτές της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας έχουν επιχειρήματα όπως «πάνε να εγκαθιδρύσουν χούντα». Πρόκειται για εικόνες του παρελθόντος, από τις οποίες δεν μπορεί να ξεκολλήσει μεγάλο μέρος των πολιτών. Αν όμως αυτούς μπορούμε να τους δικαιολογήσουμε ως έναν βαθμό, αυτούς που υποτιμούν την προβληματική κατάσταση εντός των Πανεπιστημίων δεν μπορούμε να τους δικαιολογήσουμε.