Υπουργός που δηλώνει ότι «η ατυχία ήταν ότι το πλοίο βυθίστηκε νύχτα και είχε μαζούτ» μην περιμένετε να αναλάβει ευθύνες. Υπουργός που δεν αντιλαμβάνεται τον διασυρμό του στις τηλεοράσεις, που δεν ιδρώνει το αυτί του από τις προσβολές και που όταν ζορίζεται στη Βουλή, τραμπουκίζει, δεν πρόκειται να παραιτηθεί ποτέ!

Η πλοιοκτήτρια εταιρεία του «Αγία Ζώνη ΙΙ» και ο ιδιοκτήτης της, Θεόδωρος Κουντούρης, έχουν απασχολήσει στο παρελθόν τις Λιμενικές και Δικαστικές Αρχές για υποθέσεις λαθρεμπορίου καυσίμων. Όπως δήλωσε ο αρχηγός του λιμενικού, αντιναύαρχος Σταμάτης Ράπτης, η εταιρεία είχε ερευνηθεί το 2012 και το 2013 για λαθρεμπόριο και οι υποθέσεις είχαν πάει στα δικαστήρια.

Ζούμε σε μια χώρα, όπου η «μηχανή του γκαζόν» κουρεύει χωρίς διακρίσεις τους πάντες. Βιώνουμε την εμπειρία μιας κοινωνίας που ο άριστος «εκτρέφεται» ως παραφυάδα ασύμμετρη προς το φυτικό της βασίλειο. Και ακολουθούμε συνήθως, φωνές νευρωτικών απαίδευτων που ψάχνουν ευκαιρία να δαιμονιστούν με τις μεγάλες αλήθειες

Θα έλεγε κάποιος ότι κάθε ιδεολογία παύει να είναι ακτιβιστική, όταν γίνεται εξουσία. Και εφόσον οι Οικολόγοι της Ελλάδας συμμετέχουν στην κυβέρνηση, δεν έχουν και ιδιαίτερο λόγο να αισθανθούν κάποια ευαισθησία. Όλοι πια είναι πεπεισμένοι πως η περιβαλλοντική καταστροφή είναι πολύ μεγάλη. Όλοι εκτός από τους Οικολόγους! \r\n

Το «ελληνικό κράτος» έχει ξοφλήσει εδώ και πολλά χρόνια. Ως οντότητα, ως «δημοκρατία» και ως εγγυητής της κοινωνικής δικαιοσύνης. Κανείς δεν ταυτίζεται πια με την αμαρτωλή του αφήγηση. Η Ελλάδα θα αλλάξει από τους Δήμους και τις Περιφέρειες. Σ αυτούς πρέπει να δοθεί χώρος, χρόνος και δυνατότητες ανάπτυξης.

Μία από τις πιο ταπεινωτικές τιμωρίες στην Αγγλία του 18ου αιώνα ήταν το βασανιστήριο με πίσσα και πούπουλα. Το άτομο ήταν γυμνό από τη μέση και πάνω και μια ποσότητα καυτής πίσσας χυνόταν στο σώμα του ενώ ήταν ακινητοποιημένος. Στη συνέχεια σπρωχνόταν σε ένα σωρό από πούπουλα για να κολλήσουν στην πίσσα

Υπάρχει μία νόρμα ηθικής στην ουσία, στην οποία συγκλίνουν ή από την οποία αποκλίνουν οι πολίτες για κάθε δημόσιο ζήτημα. Ας δούμε λοιπόν, πως εξελίσσεται σε επίπεδο αρχών, το ζήτημα της Eldorado. Kαι ποιος πραγματικά κρύβεται πίσω από τον πρωθυπουργό, καθορίζοντας τον τρόπο που συνομιλεί με την κοινωνία και τους πολίτες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές με δύο σημαίες: να ανοίξει πάλι η ΕΡΤ και να σταματήσει η επένδυση στις Σκουριές. Σε ό τι αφορά τη δεύτερη θέση , δεν πρόκειται για κάποια στρατηγική βασισμένη σε εμπεριστατωμένη μελέτη αλλά για ιδεολογική εμμονή των οπαδών του

Ο Τσίπρας δεν απαξιώθηκε ως πρότυπο πολιτικού από την κοινωνία. Δεν καταδικάστηκε στην συνείδηση ως ο μεγαλύτερος ψεύτης των μνημονίων. Για τον ίδιο λόγο που δεν καταδικάστηκε και ο Α. Παπανδρέου ως η πιο ζοφερή εικόνα στην πολιτική ιστορία μας. Ο Αλέξης είναι πια το «σύστημα» στη χώρα και όχι ο Κυριάκος.

Στη θέση του Macron που φιλοδοξεί να ηγηθεί μιας πανευρωπαϊκής προσπάθειας, θα έμπαινα στον κόπο να ασχοληθώ με δύο ή τρεις παρατηρήσεις για το ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης και την εφαρμογή των ελληνικών προγραμμάτων βοήθειας, κατά την περίοδο των μνημονίων.

Είναι μάλλον εύκολο να προβλέψει κανείς ότι μετά τις γερμανικές εκλογές, θα ξεκινήσει μία άτυπη προεκλογική περίοδος που θα συναντήσει μπροστά της, τον Μάιο του 2018. Αν οι εταίροι μας τότε, αποφασίσουν να σεβαστούν τους όρους του Μνημονίου, ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει σε εκλογές, εξαιτίας του αδιεξόδου που θα βρεθεί.

Ποια είναι η διαφορά του Μητσοτάκη από τον Τσίπρα; Ότι «ντρέπεται»! Ότι «κοκκινίζει», με τα παράδοξα του περιβάλλοντος που ηγείται. Ότι νιώθει υπόλογος σε πολλά πράγματα. Και ότι διαθέτει την επαπειλούμενη «δίκη» και την ενεργητική «αιδώ», απέναντι στο κοινό του.

Η κατάσταση φαίνεται ότι είναι πια εκτός ελέγχου. Όχι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κυβερνήσει αλλά γιατί ο Πρωθυπουργός αρχίζει να αισθάνεται πολύ σίγουρος για τον εαυτό του. Και όχι μόνο γι αυτό. Οι κίνδυνοι που εγκυμονεί η σοσιαλδημοκρατική «έξοδος» του Αλέξη προς την κοινωνία, είναι πολλαπλάσιοι της εσωστρέφειας που επιδείκνυε μέχρι τώρα.

Είναι φανερό ότι ο Αλέξης αποφάσισε, με το δικό του κλειδί, να ανοίξει για προσκύνημα το Μαυσωλείο του Ανδρέα. Εάν οι ψηφοφόροι δείξουν στη Φώφη – μοναδική νόμιμη «κληρονόμο» - τον δρομο για το σπιτι της, τότε προβλέπονται νέες εξελίξεις, με πρωταγωνιστή ένα νέο Τσίπρα, ικανό να αλλάξει και το όνομά του για να διεκδικήσει την διαθήκη του Παπανδρέου.

Η φαιδρότητα δεν βοηθάει, παρά μόνον στην εκτόνωσή μας. Γιατί είναι θλιβερό και απαράδεκτο, να συνεχίζεται η κατάντια της ελληνικής Εκπαίδευσης, επειδή το συγκεντρωτικό κομματικό κράτος θέλει να επεμβαίνει σε όλα. Είναι ακόμα πιο εξοργιστικό, να συναγωνίζονται αξιολύπητοι άνθρωποι που φαντασιώνονται ιδεοληπτικούς ανεμόμυλους εις βάρος της ελληνικής οικογένειας, των μαθητών και των εκπαιδευτικών.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό στην τέχνη της πειθούς από την μαρτυρία του πάσχοντος. Όπως επίσης, τίποτα πιο πολύτιμο, για τον στερημένο, από τις δημοκρατικές αξίες της αστικής δημοκρατίας. Και τίποτα πιο ενδεικτικό για την ποιότητα ενός πολιτεύματος, από την δημοκρατική Εκπαίδευση που προσφέρει στους πολίτες του.

Εκείνο που θα επιφέρει την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η κατάρρευση του αξιακού φορέα δια του οποίου κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία. Ο κρατισμός τους έστειλε στο Μαξιμού, ο κρατισμός θα τους στείλει και στο σπίτι τους.

Η Ελλαδίτσα προσφέρεται διαχρονικά, για ευκολία στην εκμετάλλευση και το οικόπεδο για καταπάτηση. Άλλο είναι να έχεις ένα κράτος μικρό και κακόμοιρο κι άλλο ένα ανεξάρτητο και θεσμικά κατοχυρωμένο. Άλλο το οικόπεδό σου να βρίσκεται στο κτηματολόγιο – πολύ κακή λέξη για Εκείνον- και άλλο να χτίζεις το αυθαίρετό σου, ανενόχλητος…

Σε κάθε περίπτωση, όταν έχεις δημόσιο λόγο, πρέπει να έχεις συνείδηση της επίδρασης που έχει η φωνή σου στον κόσμο. Πάντα όμως, καταλήγουμε στο πόσο γενναίος είναι κάποιος απέναντι στη νόρμα του παραδεδομένου μύθου. Όχι μόνο ως δημοσιογράφος αλλά και ως άνθρωπος με ταυτότητα που θέλει να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων.

Εν όψει λοιπόν, του νέου εγχειρήματος για την εκλογή προέδρου στο χώρο του Κέντρου- ή της Κεντροαριστεράς…- ο Σταύρος Θεοδωράκης θα είναι ένας από τους υποψήφιους. Ευχάριστη οπωσδήποτε, εξέλιξη, δεδομένου πως οι υποψήφιοι πρέπει να είναι πολλοί και να αντιπροσωπεύουν όλες τις τάσεις που παραμένουν ενεργές στον εκσυγχρονιστικό χώρο

Δεν κατάλαβα, που είναι το περίεργο αφελέστατε φιλελέ; Όταν κάποιος κάνει επανάσταση, πώς περιμένεις να φερθεί; Λογικό δεν είναι να απαιτεί από όλους να είναι με το καθεστώς κι όποιος δεν είναι να τον τρώει το μαύρο σκοτάδι; Επανάσταση έκανε, όχι εκλογές. Εμ αν ήταν έτσι, όλοι θα κάθονταν σπίτι τους και δεν θα επέβαλαν την δικαιοσύνη στις κοινωνίες…

Ένα πάντως να ξέρουν. Και οι νοσταλγοί του Στάλιν και όλες ανεξαιρέτως, οι μυθομανείς φάρες του νεοελληνικού αφηγήματος. Οι μειοψηφίες του ορθολογισμού δεν είναι πια και τόσο ισχνές. Παραμένουν μειοψηφικές ομάδες ανάμεσα στη βαρβαρότητα της ημιμάθειας αλλά, με τον καιρό, μεγαλώνουν και ετοιμάζονται

Τι κατάφεραν με όλα αυτά οι «νεοναζί» Εσθονοί; Να καταπολεμήσουν όλα αυτά που τρέμουν οι αληθινοί φασίστες «δημοκράτες» του κρατισμού, της γραφειοκρατίας και του συγκεντρωτισμού: Ενα πρωτοφανές επίπεδο διαφάνειας και προσβασιμότητας στην κυβέρνηση. Μία ασφαλή, εύκολη και ευέλικτη ανταλλαγή ιδιωτικών, κρατικών και επιχειρηματικών πληροφοριών. Ενα υγιέστερο, και καλύτερα εκπαιδευμένο λαό, με εύκολη πρόσβαση στις κοινωνικές υπηρεσίες.

Όσο και να πέρασαν τα χρόνια, όσο και να άλλαξαν οι Έλληνες την επικοινωνία τους, πάντα θα κρύβουν μέσα τους την ίδια ανωριμότητα σε απόψεις και πεποιθήσεις. Σαν να μην πέρασαν τόσες εικόνες και τόσα πρότυπα από τις καινούριες πλατείες τους. Είτε ακούω τον καφενόβιο είτε τον Στέλιο Ράμφο να κάνει κήρυγμα, τα ίδια «νήπια» βλέπω μπροστά μου…