Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Αριστοτέλης διαχωρίζει τις κοινωνίες σε ατελέστερες και ανώτερες , ανάλογα με το σκοπό που θέτουν. Ανώτερες χαρακτηρίζονται εκείνες που ο σκοπός αφορά στο σύνολο της πόλης «?παντα τ?ν βίον» και επιδιώκουν την ευημερία του κοινωνικού συνόλου, το «ε? ζ?ν». Ατελέστερες θεωρούνται εκείνες που είναι μόρια ενός όλου, τμήμα μιας πολιτικής κοινωνίας που στοχεύει σε κάτι ειδικό, όπως ανάπτυξη του εμπορίου, της βιοτεχνίας, της ναυτιλίας , της πολιτικής επιρροής ή της οικονομικής ανάπτυξης.
Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι στην περίπτωσή μας, οι «ατελέστερες» μορφές έχουν, από καιρό, επικρατήσει παντού. Ποιες είναι οι σύγχρονες «ατελέστερες»; Οι συντεχνίες, οι επαγγελματικές ομάδες στενών συμφερόντων, τα δίκτυα των κομμάτων, οι δημόσιοι υπάλληλοι και ένα σωρό άλλοι μικροί η μεγάλοι μηχανισμοί στόχευσης σε κάτι «ειδικό».
Αφορμή για αυτές τις σκέψεις ήταν η διατύπωση περί ισότητας, του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ομιλία του προηγούμενου Σαββάτου, στη ΔΕθ: «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση, όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα».
Η αποστροφή αυτή του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας προκάλεσε πάρα πολλές αντιδράσεις σε μικρούς και μεγάλους «υπερασπιστές» της «ισότητας». Προφανώς, νοσταλγούς της καταστρατήγησης της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων…
Ως Έλληνες θα έπρεπε να είμαστε οι πρώτοι στον κόσμο που θα ξέραμε τι σημαίνει ισότητα. Τι σημαίνει δικαιοσύνη, ισονομία, ισοπολιτεία, αξιοκρατία και θεσμική κατοχύρωση των δικαιωμάτων. Τι σημαίνει ακόμα παιδεία και ευθύνη του ατόμου απέναντι στο σύνολο. Εν ολίγοις, τι σημαίνει Δημοκρατική Πολιτεία.
Από που να το μάθουμε; Από τα «βαλκανικά» μας σχολεία, από την μεσαιωνική Εκκλησία ή από το πολιτικό σύστημα των «υστερημένων»;
Ζούμε σε μια χώρα, όπου η «μηχανή του γκαζόν» κουρεύει χωρίς διακρίσεις τους πάντες. Βιώνουμε την εμπειρία μιας κοινωνίας που ο άριστος «εκτρέφεται» ως παραφυάδα ασύμμετρη προς το φυτικό της βασίλειο. Και ακολουθούμε συνήθως, φωνές νευρωτικών απαίδευτων που ψάχνουν ευκαιρία να δαιμονιστούν με τις μεγάλες αλήθειες.
Για δες ποιοι μιλάνε! Οι λιγούρηδες των ολοκληρωτικών καθεστώτων, οι «ονειροπόλοι» της δικτατορίας των κατ΄επάγγελμα «αδυνάμων». Οι φασίστες του ολοκληρωτικού εξισωτισμού! Όλοι αυτοί που κατάφεραν με την ανοχή των κρατικοδίαιτων «κοτσαμπάσηδων» να συνθέσουν μία από τις πιο άδικες και ταξικές κοινωνίες στην Ευρώπη, στο όνομα της «λαϊκής ισότητας» και της εξαπάτησης όλων των κοινωνικών στρωμάτων.
Η ισότητα δεν είναι «κούρεμα». Είναι κοινή αφετηρία, κοινή εκκίνηση, κοινό όραμα, κοινή παιδεία, κοινές ευκαιρίες. Και μετά, διασφάλιση των κανόνων στην κούρσα προς την ανταπόδοση της ζωής. Ισότητα σημαίνει πολλή δουλειά για τη προετοιμασία πριν το ξεκίνημα, όχι τρικλοποδιές στον πρώτο, μέχρι να τον περάσει ο τελευταίος.
Δεν περιμένα, σύντροφοι, τον Μητσοτάκη να το πει για να το καταλάβω. Ο Αριστοτέλης προηγήθηκε και δεν ήταν σίγουρα «νεοφιλελεύθερος». Περίμενα όμως, ότι δεν θα είχατε το θράσος να συνεχίζετε ακόμα να εξεγείρεστε με τα προαιώνια βιώματα της ανθρωπότητας. Νόμιζα ότι θα νιώθατε λίγη ντροπή που δοκιμάσατε την εξουσία και είδατε ότι δεν είναι ισότητα να χαρίζετε την έπαυλη του φοροφυγά και να βγάζετε στο σφυρί το δυάρι του άνεργου. Ότι θα σας απασχολούσε που πολλαπλασιάσατε τους φτωχούς και αυξήσατε τους πλούσιους. Και που στερείτε σαδιστικά, το δικαίωμα του ανήμπορου να απολαύσει ένα οργανωμένο σχολείο.
Ας μην δουλευόμαστε, όμως, μεταξύ μας. Αυτό ακριβώς περιμένετε. Να αρπάξετε την ευκαιρία για να γίνετε «κηπουροί»!
Αλλά είπαμε, από τον Αριστοτέλη, από την «ελληνική πολιτεία», από την «Αθήνα», από την «αγορά» και τον «νόμο», μόνο τις λέξεις κρατήσατε. Τα νοήματα τα προσαρμόσατε στα ευαγγέλια και στα μανιφέστα σας. Στις «ατελέστερες» και ολοκληρωτικές συντεχνίες σας…
