Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο μέσος Έλληνας δεν έχει ιδέα αν η Eldorado Gold είναι πράγματι, μια εταιρεία σύννομη με τους κανόνες της υγιούς επιχειρηματικότητας. Ούτε αν τηρεί τους όρους προστασίας του περιβάλλοντος. Δεν μπορεί να αξιολογήσει αν το Δημόσιο έχει την μέγιστη προστιθέμενη ωφέλεια από την συμφωνία με τους Καναδούς. Τέλος δεν είναι σε θέση να γνωρίζει μήπως η εταιρεία αυτή χρησιμοποιεί την ανωριμότητα του πολιτικού συστήματος για να επιβάλει τις αξιώσεις της.
Τι μπορεί όμως να αντιληφθεί; Πρώτον ότι πρόκειται για μία τεράστια επένδυση στην Βόρεια Ελλάδα και ότι έχει εξασφαλίσει για την συγκεκριμένη περιοχή της Χαλκιδικής χιλιάδες θέσεις εργασίας. Ότι ανάλογες επιχειρηματικές δραστηριότητες υπάρχουν σε όλες τις χώρες του πολιτισμένου κόσμου και όχι μόνο εδώ. Και το πιο σημαντικό, ότι, σε κάθε προσφυγή, το ΣτΕ δικαίωνε την «Ελληνικός Χρυσός», ανοίγοντας τον δρόμο για την αδειοδότησή της.
Αυτά είναι απλά πράγματα και σε οποιαδήποτε άλλη κοινωνία δυτικής χώρας, συνήθη, για την μέση αντίληψη. Η οποία, στο κάτω κάτω, δεν μπορεί παρά να εμπιστεύεται την νομιμότητα των θεσμών, όποια κι αν είναι η απόφασή τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές με δύο σημαίες: να ανοίξει πάλι η ΕΡΤ και να σταματήσει η επένδυση στις Σκουριές. Σε ό τι αφορά τη δεύτερη θέση , δεν πρόκειται για κάποια στρατηγική βασισμένη σε εμπεριστατωμένη μελέτη αλλά για ιδεολογική εμμονή των οπαδών του.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι το έρεισμα της κυβερνητικής πολιτικής δεν βρίσκεται στην λογική της υπεράσπισης των κοινωνικών συμφερόντων αλλά στην εξυπηρέτηση της ιδεοληψίας των θαυμαστών της. Όχι μόνο των ψηφοφόρων της αλλά και όλων των Ελλήνων που θεωρούν ότι η οικονομία μιας χώρας βασίζεται αποκλειστικά στην διαχείριση του δημόσιου πλούτου από ένα κεντρικό κρατικό σύστημα. Όλων εκείνων που είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι μόνο το κράτος μπορεί να λειτουργεί ως εργοδότης και όχι οι ιδιώτες.
Οι Καναδοί επενδυτές στις Σκουριές, μπορεί να φύγουν απαιτώντας από τους Έλληνες φορολογούμενους αποζημιώσεις. Μπορεί ακόμα ο υπουργός Σταθάκης να βρεθεί υπόλογος για την στάση του. Μπορεί αντίθετα, να παραμείνουν και να μη συμβεί τίποτα από αυτά. Εκείνο όμως που δεν θα αλλάξει εύκολα είναι η αταλάντευτη πίστη ότι τις καλές θέσεις εργασίας τις δίνει μόνο το Δημόσιο και όχι οι ιδιώτες. Ότι μόνο το κράτος έχει δικαιοδοσία να αυθαιρετεί, να καταπατά, να παρανομεί, να κλέβει, να εξοντώνει επιχειρήσεις και να λυμαίνεται για χάρη των εκάστοτε «ημετέρων» την επικράτεια της χώρας.
Αυτό βεβαίως, δεν είναι δημοκρατία αλλά ένα ιδιότυπο «Σοβιέτ» που έχει το προνόμιο να διανέμει πλούτο από εισαγόμενα δανεικά κεφάλαια, με τις εγγυήσεις της πολιτείας. Δεν επενδύει, δεν εξάγει, δεν παράγει. Μόνο πληρώνει και αυξάνει την κατανάλωση. Επομένως, δεν ενδιαφέρεται για θέσεις εργασίας αλλά για θέσεις διαχείρισης ή κατάληψης του δημόσιου μηχανισμού αναδιανομής του εσωτερικού και του εξωτερικού δανεισμού.
Λίγη σημασία έχει αν παραμείνουν ή φύγουν οι Καναδοί. Το πρόβλημα βρίσκεται στη βούληση των περισσοτέρων Ελλήνων που δεν επιθυμούν να αλλάξει τίποτα στο «Σοβιέτ» τους.
Αυτή ακριβώς, την αντίληψη εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο πρωθυπουργός μας. Ο Καρανίκας δεν είναι ούτε η φωνή του κόμματος ούτε του Τσίπρα. Είναι η φωνή του μέσου πολίτη που ακόμα δεν μπορεί να συνδέσει το πορτοφόλι του με την παραγωγή πλούτου και την ανταποδοτική εργασία.
Στα τσακίδια λοιπόν, οι θέσεις εργασίας και κάθε κερατάς καπιταλιστής που προσπαθεί να διαταράξει τα διαχρονικά οράματα της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Ένας επιδοτούμενος θίασος είμαστε που δεν γουστάρει δουλειές και καριέρες. Παρά μόνο ανέξοδα συνθήματα και αβασάνιστες ιδέες…
