Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Η χώρα κοντεύει να κλείσει σχεδόν μία δεκαετία οικονομικής κρίσης. Σε όλο αυτό το διάστημα, δεν δοκιμάστηκαν μόνο τα οικονομικά σχήματα διάφορων μαθητευόμενων μάγων. Μας δόθηκε η ευκαιρία να κατανοήσουμε – έστω και αποσπασματικά- το πολιτισμικό μας πρόβλημα αλλά κυρίως, να βεβαιωθούμε για το τεράστιο κενό του πολιτικού μας συστήματος.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η πρώτη σοβαρή πρόταση που γεννήθηκε μετά την διαπιστωμένη ηθική κατάρρευση του παλαιοκομματισμού ήταν το Ποτάμι. Ένα κόμμα πραγματικά σύγχρονο και με την δυνατότητα συλλογής πολλών σημαντικών Ελλήνων στους κόλπους του. Η συγκυρία όμως, όπως αποδείχτηκε δεν ήταν καλή. Πρώτον, γιατί συνέπεσε με την εκρηκτική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία – κάποιοι αφελείς νόμισαν ότι ήταν το «νέο»- και επιπλέον δεν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει κανένα από τα παλιά δίκτυα του παραδοσιακού συστήματος, κυρίως στην επαρχία.
Τι γίνεται όμως από δω και πέρα; Μπορεί το Ποτάμι να στερεύει από δυναμική και προοπτικές αλλά πάντα υπάρχει χώρος διεκδίκησης των πολιτικών κεκτημένων. Γιατί είναι κρίμα, τόσος κόσμος που εμπιστεύτηκε την πρωτοβουλία του Σταύρου Θεοδωράκη να εγκαταλείψει τόσο άδοξα την προσπάθεια.
Εν όψει λοιπόν, του νέου εγχειρήματος για την εκλογή προέδρου στο χώρο του Κέντρου- ή της Κεντροαριστεράς…- ο Σταύρος Θεοδωράκης θα είναι ένας από τους υποψήφιους. Ευχάριστη οπωσδήποτε, εξέλιξη, δεδομένου πως οι υποψήφιοι πρέπει να είναι πολλοί και να αντιπροσωπεύουν όλες τις τάσεις που παραμένουν ενεργές στον εκσυγχρονιστικό χώρο.
Οι υποψηφιότητες ακόμα δεν έκλεισαν και αναμένουμε σύντομα, και άλλες ανακοινώσεις. Μεταξύ όμως, όλων, ο Σταύρος είναι σαφώς, μία διεκδίκηση που ανανεώνει το ενδιαφέρον των ανθρώπων που πίστεψαν στο Ποτάμι αλλά στην πορεία απογοητεύτηκαν από τις εξελίξεις. Δεν ξέρω αν είναι κατάλληλος ηγέτης για να πείσει την κρίσιμη μάζα ενός δυναμικού πόλου στο μέλλον αλλά απέδειξε ότι τις ικανότητες του πιο ταλαντούχου «συλλέκτη» των τελευταίων χρόνων στο πολιτικό σύστημα.
Εδώ βέβαια, έχουμε ένα πρόβλημα. Αποτελεί ίσως, παγκόσμια πρωτοπορία να εκλέγεται πρώτα ο αρχηγός και μετά να ιδρύεται το κόμμα! Να ψάχνουμε πρώτα το πρόσωπο που θα ηγηθεί ενός νέου κινήματος αλλά να μην έχουμε ορίσει τις αρχές και το πολιτικό «μανιφέστο» του!
Σ΄αυτό το κόμμα «no name», λοιπόν, οι Έλληνες ψηφοφόροι θα κληθούν μέσα από μία πρωτόγνωρη αλλά διαφανή διαδικασία να επιλέξουν έναν πολιτικό ηγέτη, χωρίς να ξέρουν τη φυσιογνωμία του φορέα που θα ιδρυθεί. Η διαδικασία θα είναι ηλεκτρονική, δίνοντας έτσι την δυνατότητα να ξεπεράσει η συμμετοχή και το ένα εκατομμύριο ψηφορόρων.
Δυστυχώς, η σύγχυση που επικρατεί στο πολιτικό σύστημα είναι, ούτως ή άλλως, μεγάλη. Μόνο η Νέα Δημοκρατία φαίνεται να απολαμβάνει τις σταθερές δομές ενός κόμματος εξουσίας- τουλάχιστον μέχρι τώρα- και από εκεί και πέρα το χάος. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει συμπαγής λόγω εξουσίας και μόλις τη χάσει, θα σπάσει σε χίλια κομμάτια.
Επομένως, το «no name» κόμμα του οποίου θα ηγηθεί ο νέος αρχηγός θα πρέπει να παίξει καίριο και πολυσυλλεκτικό ρόλο, προκειμένου να ενώσει τα κομμάτια του αποσυντεθημένου ΣΥΡΙΖΑ με βάση τον κορμό του υφιστάμενου εκσυγχρονιστικού Κέντρου.
Ελπιδοφόρα λοιπόν, η υποψηφιότητα του Σταύρου Θεοδωράκη, γιατί έχει άλλη μία ευκαιρία να δείξει ότι η απόφασή του να ασχοληθεί με την πολιτική, είχε νόημα και αξία. Και τέλος πάντων, ας εκτεθεί ακόμα μία φορά, μπροστά στην κοινωνία. Η οποία, καλώς ή κακώς, αυτή είναι και αυτή αποφασίζει, για τους ηγέτες της.
