Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Tα ερωτήματα είναι πλέον πολλά. Και καθημερινά συσσωρεύονται, χωρίς απαντήσεις. Επιτρέποντας σε διάφορους να καταθέτουν, ως αυτήκοοι μάλιστα, μαρτυρίες για όσα συμβαίνουν ανάμεσα στον Πρωθυπουργό και στους φίλους του. Μαζεύονται λέει, σε κλειστό κύκλο και συζητούν τις γκάφες του με τον ίδιο να απολαμβάνει τον αυτοσαρκασμό του. Κυριαρχούν εν τω μεταξύ, στους διαλόγους απίστευτες φράσεις τύπου «Τους έστειλα, πάλι ρε φίλε» ή «Πρόεδρε, τους πέθανες, με την ατάκα για το κέρδος» και άλλα τινά.
Είναι γεγονός ότι παλιότερα, τα κρούσματα ήταν λιγότερα. Τελευταία όμως, ο Αλέξης αποφάσισε να γίνει περισσότερο εξωστρεφής και πιο άνετος με την κοινωνία. Ίσως γιατί αισθάνθηκε πιο ασφαλής. «Το χω, πια, γιατί να προσποιούμαι;» μπορεί να σκέφτηκε. Δεν αποκλείεται πάλι, να απέκτησε μια άλλη δυναμική στην επικοινωνία με το ακροατήριό του. Σου λέει, ας έρθω πιο κοντά στον μέσο κρατικοδίαιτο πολίτη. Έτσι κι αλλιώς, τα ίδια πράγματα έχουμε στο μυαλό μας…
Η προηγούμενη μέρα ήταν μία από τις πιο εμβληματικές, για την δημόσια εικόνα του. Μετά την «Παπαστράτος» και την Impact Hub Athens, ο κυνηγός επιτυχημένων «ελληνικών» επιχειρήσεων Αλέξης Τσίπρας σταμάτησε τη Δευτέρα στις εγκαταστάσεις της εταιρείας παραγωγής καλλυντικών Apivita.
Υπάρχει όμως, μια λεπτομέρεια που είναι αμφίβολο αν ο ίδιος την έχει αντιληφθεί. Η apivita είναι μια εταιρεία που υποχρεώθηκε να καταφύγει στη λύση της πώλησης του πλειοψηφικού πακέτου μετοχών της στην ισπανικών συμφερόντων Puig, υπό την ασφυκτική πίεση των capital controls, του κράτους-κακοπληρωτή και της δραματικής έλλειψης ρευστότητας που αντιμετώπιζε…
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Αναδεικνύοντας τον πραγματικό εαυτό του, απευθύνθηκε στον ομοαίματο συνέλληνα και εξέφρασε τον θαυμασμό του για την εταιρεία που «πέτυχε γιατί δεν είχε αυτοσκοπό το κέρδος». Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ο λειτουργικός αναλφαβητισμός της κοινωνίας τον καθιστά επίσημο εκφραστή των κοινών αντιλήψεων περί οικονομίας, ανάπτυξης και κέρδους.
Οι ρίζες του προβλήματος με το κέρδος, είναι βαθιές και ανάγονται σε δομικά και ιστορικά αίτια. Αυτό όμως που συμβαίνει τώρα, με τον Τσίπρα, δεν έχει προηγούμενο στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Είναι προφανές ότι οι σύγχρονοι Έλληνες αγαπούν πολύ το χρήμα αλλά απεχθάνονται το κέρδος. Είναι επίσης γνωστό ότι σιχαίνονται τους επιχειρηματίες ως κοινούς εγκληματίες. Το να μην αντιλαμβάνεται όμως, ο πρωθυπουργός της χώρας ότι κάθε επιχείρηση έχει ως αυτοσκοπό το κέρδος είναι θέμα που εγείρει ερωτήματα για την λειτουργική διαχείριση της εξουσίας.
Ξέρω τι ήθελε να πει. Ήθελε να μιλήσει για θέσεις εργασίας που εξασφάλισε η Apivita, για εταιρική κοινωνική ευθύνη, για προσφορά στην κοινωνία και άλλα τινά. Αυτός όμως, θα ήταν ο ρητορικός «τρόπος» κάποιου κανονικού πολιτικού. Εκείνος όμως, πρόβαλε ως επιχείρημα την αποσύνδεση του κεφαλαίου από την επιδίωξη του κέρδους, πράγμα που θέτει ζήτημα για την εικόνα που έχει ένας ηγέτης στο μυαλό του για τις επιχειρήσεις.
Η κατάσταση φαίνεται ότι είναι πια εκτός ελέγχου. Όχι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κυβερνήσει αλλά γιατί ο Πρωθυπουργός αρχίζει να αισθάνεται πολύ σίγουρος για τον εαυτό του. Οι κίνδυνοι που εγκυμονεί η σοσιαλδημοκρατική «έξοδος» του Αλέξη προς την κοινωνία, είναι πολλαπλάσιοι της εσωστρέφειας που επιδείκνυε μέχρι τώρα. Τα περιστατικά φαιδρότητας αποκαλύπτουν το τεράστιο έλλειμμα ηγεσίας στην χώρα που πελαγοδρομεί και βασίζεται πλέον, σε ελάχιστους ανθρώπους στην κυβέρνηση. Οι υπόλοιποι απλώς, συσπειρώνονται γύρω από τον στενό κύκλο του Τσίπρα, μιας και έχει ακόμα την νομιμοποίηση του εκλογικού σώματος.
Κυκλοφορούν ήδη έντονα σενάρια ενδοκυβερνητικής περισυλλογής και ο μόνος λόγος που δεν δημοσιοποιούνται είναι ο φόβος της απώλειας εξουσίας. Αν συνεχίσει όμως, να προκαλεί με την λαλίστατη "αυτοπεποίθησή" του, δύσκολα θα αποφύγει τον εξευτελισμό και την εσωτερική αμφισβήτηση.
Η χώρα βιώνει έναν πρωτοφανή «σουρεαλισμό» στο πολιτικό της σύστημα. Και ο σημερινός πρωθυπουργός της εξελίσσεται σε ενθουσιώδη πρωταγωνιστή λογικών αλμάτων. Έχουμε την πολυτέλεια να τον παρακολουθήσουμε σε πολλές ακόμα «δημιουργίες» του ή ο χρόνος τελειώνει επικίνδυνα για όλους μας;
