Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Η συνέντευξη τύπου του Πρωθυπουργού στην ΔΕΘ, ήταν από τις πιο χαλαρές που έχουν υπάρξει. Ο Αλέξης Τσίπρας παρουσιάστηκε ήρεμος, χαλαρός και σχεδόν σίγουρος για τον εαυτό του. Και το βασικότερο, δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος να τον στριμώξει με δύσκολες ερωτήσεις. Ούτε για τα capital controls δεν τον ρώτησαν …
Πέρασαν πάνω από 2, 5 χρόνια ψεύδους, απάτης και χαμένου χρόνου για τη χώρα αλλά τίποτε δεν έγινε από αυτά που νομίζαμε αρχικά. Ούτε εξάμηνη παρένθεση της Αριστεράς ήταν ούτε με ελικόπτερο έφυγαν ούτε και τους δέρνει ο κόσμος στον δρόμο για όσα έκαναν. Αντίθετα, αν ο Βαρουφάκης – ο μεγαλύτερος υπαίτιος της οικονομικής παγίδας που στήθηκε- έφτιαχνε κόμμα, μπορεί και να έπαιρνε 5%!
Όσο για τον Αλέξη, μέρα μέρα με τη μέρα, αποκτά μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Λέει ό τι του κατέβει, σπρώχνει τον Μακρόν να φύγει και τρέχει γρήγορα στο Μαξίμου γιατί περιμένει τηλέφωνο. Χρησιμοποιεί εν τω μεταξύ, το ένα ψέμα μετά το άλλο χωρίς συνέπειες.
Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να αναδείξει τον καταλληλότερο άνθρωπο στην εξουσία, στην πιο κρίσιμη στιγμή της κρίσης. Τότε που οι Έλληνες βρέθηκαν στο απόλυτο αδιέξοδο, στερημένοι από την έλλειψη λαϊκισμού που τόσο είχαν ανάγκη.
Το στοίχημα όμως, έπρεπε να κερδηθεί σε Ελλάδα και Ευρώπη. Από τη μία, υπήρχε ανάγκη να δημιουργηθούν φίλια μίντια σε ένα ευρύτερο χώρο επικοινωνίας – στο κάτω κάτω οι ψηφοφόροι μας δεν διαβάζουν εφημερίδες- και από την άλλη να εμπεδωθεί στους Ευρωπαίους η αίσθηση ότι με λίγη «κατανόηση» στον κρατισμό μου, τα κάνω όλα και συμφέρω.
Από το κλίμα που επικράτησε στη συνέντευξη τύπου της ΔΕΘ, καταλαβαίνει κανείς ότι οι δημοσιογράφοι δεν έχουν πια ιδιαίτερη ζέση να στριμώξουν τον Τσίπρα για οτιδήποτε. Και είναι γεγονός ότι η διάθεση των δημοσιογράφων απηχεί την διάθεση της κοινωνίας.
Ο κόσμος δεν έχει πια όρεξη να τα βάλει με κάποιους που δεν θέλουν να διοικήσουν τη χώρα. Που δεν παίρνουν αποφάσεις παρά μόνο για διορισμούς. Που αδρανούν σε οτιδήποτε θα μπορούσε να δημιουργήσει μονοπάτια διεξόδου από το τούνελ της παραγωγικής ύφεσης.
Με λίγα λόγια, η ελληνική κοινωνία μπορεί να έχει ήδη απορρίψει την σημερινή κυβέρνηση ως πολιτική λύση αλλά δεν έχει καταδικάσει τον Τσίπρα και την παρέα του ως υπεύθυνους. Κι εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα που μεγιστοποιεί τους κινδύνους για το μέλλον. Γιατί ο Τσίπρας έγινε σύστημα που άπλωσε τις δικές του ρίζες στον χώρο της εξουσίας. Γιατί έφτιαξε δίκτυα επικοινωνίας, πυρήνες επιρροής στο Δημόσιο και διαύλους επικοινωνίας με την γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Αυτό σημαίνει ότι αν, προεκλογικά, δοθεί η δυνατότητα στον «συστημικό» Τσίπρα να χρησιμοποιήσει το σύστημα για να αλλάξει την σφικτή του ατζέντα, τότε όλα μπορεί να αντιστραφούν. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Η κρίσιμη μάζα που ανανεώνει τον κρατισμό της Μεταπολίτευσης, είναι πάντα εδώ, ακλόνητη και ταυτισμένη απόλυτα με τον αξιακό κώδικα της «επαιτείας». Φτάνει μόνο μία συντονισμένη στροφή για να ξαναλατρέψουν τον «αντιπροσωπευτικό» τους ηγέτη που τώρα, θέλει αλλά δεν μπορεί.
Κατά τα ψέματα. Ο Τσίπρας δεν απαξιώθηκε ως πρότυπο πολιτικού από την κοινωνία. Δεν καταδικάστηκε στην συνείδηση ως ο μεγαλύτερος ψεύτης των μνημονίων. Για τον ίδιο λόγο που δεν καταδικάστηκε και ο Α. Παπανδρέου ως ζοφερή εικόνα στην πολιτική ιστορία μας.
Ο Αλέξης είναι πια το «σύστημα» στη χώρα και όχι ο Κυριάκος. Για αυτό τίποτε δεν είναι εύκολο για τη ΝΔ, εν όψει των εκλογών. Μόνο μία προοπτική αισιοδοξίας υπάρχει: Να μην συναινέσουν οι ξένοι στην παροχολογία και στη νέα δημαγωγία που θα επιχειρήσει την κρίσιμη ώρα της αντιπαράθεσης. Μόνο τότε θα βρεθεί στο απόλυτο αδιέξοδο, μη μπορώντας να εξυπηρετήσει τη βουλιμία των διαχρονικών «οπαδών» του. Και των φανερών και όλων αυτών που κρύβονται σήμερα…
