Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η περίπτωση του κ. Τραγάκη είναι δεόντως οριακή για την λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Ο βουλευτής σε συνέντευξή του δήλωσε, με την άνεση του μεγαλοσχήμονος πάτρωνα, ότι αποχωρεί από την πολιτική και παραχωρεί τη θέση στον γιό του…
Σε άλλες εποχές, μια τέτοια κίνηση θα ήταν φυσιολογική, αν λάβουμε υπόψη τον μεσσιανισμό και την κληρονομικότητα που προσδιορίζει την πολιτική κουλτούρα των Ελλήνων. Στο κάτω κάτω, ένα πανίσχυρο δίκτυο σαν αυτό του κ. Τραγάκη, δεν θα μπορούσε παρά να υποδηλώνει και την γενικότερη αποδοχή της οικογένειας ως ιερής παρακαταθήκης για την πολιτική ευσέβεια του ψηφοφόρου.
Οι εποχές όμως άλλαξαν. Η πληροφορία και η είδηση προσγειώνεται στην διαδικτυακή «αγορά» μέσα σε λίγα μόλις λεπτά από την δημοσίευσή της. Με το που κυκλοφόρησε η συνέντευξη του Τραγάκη, αυτόματα άρχισε και ο πολιτικός διάλογος. Και επειδή η τοποθέτηση του βουλευτή ήταν ιδιαζόντως προκλητική, ξεκίνησε ένα παροιμιώδες «κράξιμο» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ποιοι ήταν αυτοί που αντέδρασαν; Δεν ήταν, προφανώς ούτε οι παραδοσιακοί Νεοδημοκράτες ούτε και οι Συριζαίοι. Η φωνή διαμαρτυρίας υψώθηκε από όλους αυτούς που παραμένουν πιστοί στον αξιακό κώδικα που υπαγορεύει η φιλελεύθερη κουλτούρα και το πνευματικό τους επίπεδο. Και οι αριστερίζοντες φιλελεύθεροι και οι κεντρώοι και οι κεντροδεξιοί. Ένα μέρος δηλαδή, της κοινωνίας που δεν διαπραγματεύεται πια καμία πολιτική ανοησία, κανέναν κομματικό εμπαιγμό και καμία εξαπάτηση από τις παρατάξεις.
Οι «αγανακτισμένοι» με τον παλαιοκομματισμό, αποτελούν πια, μια κρίσιμη μάζα μειοψηφίας που δεν υπομένει καμία παρανόηση των απαιτήσεων για το πολιτικό μέλλον. Είναι, λίγο πολύ, αυτοί που, από δω και πέρα, θα τους βρίσκουν μπροστά τους οι αγύρτες του συστήματος και θα υπολογίζουν τις αντιδράσεις τους. Και το μεγάλο τους προνόμιο είναι ότι δεν έχουν ούτε χρώμα ούτε ιδεολογία ούτε και ενοχές από παλιά εγκλήματα.
Έχω λοιπόν, την αίσθηση ότι ο Κυριάκος αυτούς άκουσε σήμερα και αντέδρασε αστραπιαία στην απαράδεκτη στάση του βουλευτή Τραγάκη που φαίνεται ότι ορέγεται άλλους χρόνους και άλλες εποχές.
Ποια είναι η διαφορά του από τον Τσίπρα; Ότι «ντρέπεται»! Ότι «κοκκινίζει», με τα παράδοξα του περιβάλλοντος που ηγείται. Ότι νιώθει υπόλογος σε πολλά πράγματα. Ότι δεν αδιαφορεί. Και ότι διαθέτει την επαπειλούμενη «δίκη» και την ενεργητική «αιδώ», απέναντι στο κοινό του. Ίσως τις δύο πιο χρήσιμες αρετές ενός πολιτικού για να στηρίξει στη συνέχεια, την βασικότερη όλων, την αποφασιστικότητα.
Αντίθετα, ο σημερινός πρωθυπουργός θα αδιαφορούσε, σκεπτόμενος ότι κάθε «δικός του» έχει το δικαίωμα να υπερβαίνει όρια και να σπαταλάει ήθος. Λογαριάζοντας επίσης, ότι πάντα υπάρχει το αριστερό ελιξίριο του ηθικού πλεονεκτήματος για να διασώσει από τον αμοραλισμό τους συνεργάτες του.
Ο μεν Κυριάκος φαίνεται να ακούει την κοινωνία και ο Αλέξης τον Φλαμπουράρη. Αυτή είναι η βασική τους διαφορά.
Προφανώς, δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα συμπεριφερθεί ο Μητσοτάκης, όταν πάρει την εξουσία. Αλλά τουλάχιστον, τα αντανακλαστικά του δείχνουν ότι δεν ζει σε άλλο πλανήτη, όπως ο Τσίπρας και η παρέα του…
Βεβαίως, το ερώτημα είναι αν αυτή η κρίσιμη μάζα του διαδικτύου και της «άχρωμης συνομοταξίας» είναι αρκετή, για να αποτρέπει τέτοια φαινόμενα νεποτισμού και κομματοκρατίας. Κι ακόμα περισσότερο, να υποστηρίζει τις δέουσες κυβερνήσεις. Είναι ωστόσο, μια ελπιδοφόρα μαγιά, που οφείλουμε όλοι να την ρίξουμε στην κοινωνία για να πολλαπλασιάσουμε τις αντιδράσεις.
Γιατί μόνο έτσι θα στείλουμε σπίτι τους, όλους αυτούς που, από κεκτημένη ταχύτητα, συνεχίζουν να φαντασιώνονται στάνες με πρόβατα και τσιφλίκια μιας άλλης μακρινής και «φεουδαρχικής» εποχής.
