Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Πριν περάσω στις προβλέψεις του «επηρμένου οιωνοσκόπου» για εκλογές μέσα στο 2018, θέλω να υπενθυμίσω κάτι. Το ότι σήμερα βιώνουμε μία σχετική σταθερότητα στο πολιτικό σκηνικό και στην οικονομία, δεν οφείλεται, σε καμία περίπτωση, στις επιδόσεις της κυβέρνησης. Η ηρεμία των ημερών αποδίδεται αποκλειστικά σε δύο αντικειμενικούς παράγοντες: πρώτον στην πανευρωπαϊκή αναμονή ενόψει γερμανικών εκλογών και δεύτερον, στο ότι δεν άρχισε ακόμα η τρίτη αξιολόγηση.
Ας μην έχουν κάποιοι την παραμικρή αμφιβολία. Η χώρα δεν διοικείται από την υφιστάμενη κυβέρνηση. Πως άλλωστε θα μπορούσε να διοικείται, από κάποιους που δεν έχουν κανέναν άλλο σκοπό παρά να διανείμουν διαχειριστικά έναν πλούτο που δεν υπάρχει. Κεφάλαια τα οποία προέρχονται είτε από το πρόγραμμα βοήθειας είτε από την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης.
Επομένως, όπως συμβαίνει πάντα στους απλούς «διαχειριστές», δεν αποφασίζουν οι ίδιοι για τις τύχες των λαών τους. Απλώς παραβρίσκονται και περιμένουν πότε θα πάρουν οι χρηματοδότες τους την απόφαση της μετάβασης της εξουσίας σε άλλο καθεστώς.
Εδώ λοιπόν, υπάρχει το εξής ενδεχόμενο, δοθείσης βέβαια της ευκαιρίας που πολύ πρόθυμα θα την δώσουν οι σημερινοί κυβερνώντες. Γιατί και την αξιολόγηση θα καθυστερήσουν και τον συνδικαλιστικό νόμο δεν θα δεχθούν και άμυνα γενικώς θα παίξουν μέχρι να εξοντώσουν, τον αντίπαλο. Όχι τους δανειστές αλλά του «ομήρους» που κρατούν δέσμιους εντός της χώρας.
Τον Απρίλιο του 2018, η Eurostat θα ανακοινώσει τα στοιχεία για τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας για το 2017. Αν τα στοιχεία είναι εκείνα που προβλέπουν τα μνημόνια, έχει καλώς. Αν όμως, δεν είναι – το πιθανότερο- τότε αυτομάτως θα ενεργοποιηθεί ο περίφημος «κόφτης» δαπανών που θα πέσει πάνω σε συντάξεις και μισθούς του Δημοσίου. Επίσης, κάθε απόκλιση από τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος που θα είναι μεγαλύτερη από το 0,25% του ΑΕΠ θα επιφέρει και τα ανάλογα μέτρα στον περιορισμό του κράτους.
Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ με ποιο σύνθημα, με ποια ρητορική ή με ποια ατζέντα μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πάει στις επόμενες εκλογές. Γιατί πώς είναι δυνατόν να αλλάξει προοπτική ένα κόμμα που ακόμα και τώρα, που κάνει το δήθεν άνοιγμα στην σοσιαλδημοκρατία θεωρεί ότι το κέρδος είναι αμαρτία για μία οποιαδήποτε εταιρεία.
Είναι μάλλον εύκολο να προβλέψει κανείς ότι μετά τις γερμανικές εκλογές, θα ξεκινήσει μία άτυπη προεκλογική περίοδος που θα συναντήσει μπροστά της, τον Μάιο του 2018. Αν οι εταίροι μας τότε, αποφασίσουν να σεβαστούν τους όρους του Μνημονίου, ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει σε εκλογές, εξαιτίας του αδιεξόδου που θα βρεθεί. Γιατί πλέον, δεν θα έχει άλλη ευκαιρία να προασπίσει συντάξεις και μισθούς δημοσίων υπαλλήλων.
Ως τότε, πολύ φοβάμαι ότι η χώρα θα συνεχίσει να αποτελεί διαχειριστικό αντικείμενο από μία παρέα ανθρώπων που δεν διανοήθηκαν ποτέ να την διοικήσουν. Και επειδή δεν διαθέτουν καμία αντίσταση στο οπορτουνιστικό πεπρωμένο τους, θα προτιμήσουν την υπεράσπιση του κρατισμού τους παρά την άνευ όρων παράδοση της εξουσίας στους επόμενους.
Αλλά ας μην αισθανθούμε κάποια έκπληξη και απορία. Δεν φταίνε οι ίδιοι. Τόσοι ήταν τόσα σκοπεύουν να κάνουν εις βάρος μας…
