Εν μέσω της πανδημίας, οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στη διασφάλιση ρευστότητας για τις επιχειρήσεις και τη διατήρηση των χώρων εργασίας. Οι περισσότερες χώρες ακολούθησαν την προσέγγιση της αύξησης των ρυθμίσεων και της προσαρμογής τους στις τοπικές ιδιαιτερότητες. Οι κανόνες αυτού του είδους όμως επιφέρουν τον κίνδυνο να μετατραπούν οι εργασιακοί νόμοι σε ιστορικά απολιθώματα αντί για καθολικά εφαρμόσιμα πρότυπα.<b>Γράφει η Carolina Mickute.</b>

Αυτό που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας είναι μια νέα κοσμική θρησκεία. Παρά τις αξιώσεις της περί «συμπεριληπτικότητας» αυτή η νέα πίστη είναι βαθιά μισαλλόδοξη. Έχει τις ρίζες της σε ένα παρελθόν της Αμερικής που μπορεί να εκπλήξει τους πιστούς της: στην πουριτανική εποχή των πρώιμων θρησκευτικών ζηλωτών του αμερικανικού έθνους. <b>Γράφει ο Mark J. Perry. </b>

Μια από τις δημοφιλείς κριτικές των υπερδισεκατομμυριούχων της αμερικανικής Σίλικον Βάλεϊ είναι ότι ενώ μπορεί να ζουν στην Αμερική, δεν είναι οι ίδιοι Αμερική - &#8220;πραγματική Αμερική&#8221;. Είναι απλώς ένα μάτσο ρομπότ που κάνουν περίεργα πράγματα στη δυτική ακτή από το Λος Άντζελες μέχρι το Σηάτλ καθώς αναρριχώνται τον Δείκτη των Δισεκατομμυριούχων του Bloomberg. Αυτό είναι βασικά το καθημερινό μήνα του Dredge Report. <b> Γράφει ο James Pethokoukis</b>

Στο Κολέγιο Grove City τη δεκαετία του 1980 είχαμε υποχρεωτικά μαθήματα που ονομάζαμε "Key Courses". Το μάθημα με θέμα Θρησκεία και Φιλοσοφία κρατούσε έναν χρόνο και ο καθηγητής R. Davis μας δίδαξε Πλάτωνα, Παλαιά και Νέα Διαθήκη, την Πολιτεία του Θεού του Αυγουστίνου και τους Θεσμούς της Χριστιανικής Θρησκείας του Καλβίνου. Όμως ο καθηγητής Davis ήγειρε επίσης ζητήματα κατά τη διάρκεια του μαθήματος που αφορούσαν τις αξίες και την επιστημονική έρευνα. Γράφει ο Peter Boettke.

Το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι καταχρεωμένες Ιταλία και η Ισπανία με τα αδύναμα τραπεζικά τους συστήματα είναι ένα ισχυρό ευρώ. Αυτό όμως τους δίνει η ραγδαία αποδυνάμωση του αμερικανικού δολαρίου. Κι αυτό αυξάνει την πιθανότητα ότι σε περίπου ένα χρόνο θα έχουμε ένα ακόμη, χειρότερο κύκλο της κρίσης χρέους της ευρωζώνης. <b> Γράφει ο Desmond Lachman. </b>

Πρώτα είχαμε την προσπάθειά του Προέδρου Τραμπ στο Πόρτλαντ να χρησιμοποιήσει την επιβολή του ομοσπονδιακού νόμου ως κάποιο είδος ad hoc εσωτερικής δύναμης ασφαλείας. Πλέον έχουμε και την πρότασή του - στο Twitter φυσικά - ότι ίσως θα έπρεπε να «Αναβάλουμε τις εκλογές μέχρι οι άνθρωποι να μπορούν σωστά και ασφαλώς να ψηφίσουν;;;;». <b> Γράφει ο Gene Healy. </b>

Οι ειδικοί και οι καθηγητές έχουν την τάση να υπογραμμίζουν τις διαφορές ανάμεσα στις περιοχές της χώρας - και τις μοναδικές ιστορίες και υποκουλτούρες που ενδημούν σ΄ αυτές - για να εξηγήσουν τις διαφορές με πολιτικούς όρους στην εξάπλωση της πανδημίας. Ωστόσο οι τοπικές διαφορές στην πολιτική κουλτούρα και συμπεριφορά, υπερτονίζονται σε μεγάλο βαθμό.  <b>Γράφει ο Samuel J. Abrams. </b>

Φανταστείτε ότι μια χώρα με δικτατορική κυβέρνηση εισήγαγε μια εντελώς παράλογη και καταστροφική πολιτική. Ας πούμε, απαγορεύει την σύγχρονη ιατρική και ως αποτέλεσμα ο αριθμός των ανθρώπων που πεθαίνουν από ιάσιμες ασθένειες εκτοξεύεται...<b>Γράφει ο Kristian Niemietz.</b>

Ως καθηγητής που έχω δουλέψει με προπτυχιακούς φοιτητές για πάνω από μια δεκαετία, έχω παρακολουθήσει την ικανότητά τους να εκφράζουν τις απόψεις τους, να αμφισβητούν ιδέες και εναλλακτικές θεωρήσεις και να ακούν μια πραγματική ποικιλία ανταγωνιστικών οπτικών στο πανεπιστήμιο να συρρικνώνεται εξαιτίας ενός μικρού αριθμού ακραίων ακτιβιστών. <b>Γράφει ο Samuel J. Abrams.</b>

Ο ιστορικός της οικονομίας Robert Higgs υποστήριξε ότι κατά τον 20ο αιώνα, το ομοσπονδιακό κράτος των ΗΠΑ διευρύνθηκε κυρίως ως αποτέλεσμα τριών κρίσεων: του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, της Μεγάλης Ύφεσης και του Β? Παγκοσμίου Πολέμου. Ενώ μεγάλο μέρος της επιπρόσθετης κρατικής εξουσίας κατέπεσε μετά το πέρας καθεμιάς από αυτές τις τρεις κρίσεις, ποτέ δεν επανήλθε στο επίπεδο που βρισκόταν πριν την κρίση. Ο Higgs το ονομάζει αυτό «φαινόμενο γραναζιού». <b>Του David Henderson.</b>

Υπάρχουν κρατικές δράσεις που θέτουν σε κίνδυνο τα ίδια τα θεμέλια της οικονομίας της αγοράς. Το κράτος μπορεί να καταστρέψει την οποιαδήποτε εταιρία ή να αναλάβει τον έλεγχο κάποιου συγκεκριμένου παραγωγικού κλάδου στέλνοντας πόρους φορολογουμένων σε μια εταιρία που θα επιλέξει και δίνοντάς της ένα συγκριτικό πλεονέκτημα. Σε έναν τέτοιο κόσμο, δεν έχει νόημα να εξυπηρετεί κανείς τις ανάγκες των καταναλωτών, αλλά των πολιτικών... <b>Των Martin Vlachynsky & Liberal Voices Syndicated.</b>

Φαίνεται πως πολλά δημόσια σχολεία θα λειτουργήσουν πλήρως διαδικτυακά αυτό το φθινόπωρο λόγω της πανδημίας του κορονοϊού. Τι θα γίνει λοιπόν με τα ιδιωτικά σχολεία; Μπορούν να κάνουν διά ζώσης μαθήματα ακόμη και αν τα δημόσια σχολεία στην περιοχή τους ή την κομητεία τους γίνουν διαδικτυακά; Η πρόσφατη διαδικτυακή συζήτησης του American Enterprise Institute μπορεί να φωτίσει το ζήτημα.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου προβλέπει ότι το παγκόσμιο εμπόριο αγαθών θα μειωθεί κατά 13% έως 32% το 2020 ως αποτέλεσμα της πανδημίας. Την τελευταία φορά που οι εμπορικοί όγκοι μειώθηκαν σημαντικά, κατά την οικονομική κρίση του 2008, ανέκαμψαν - αλλά όχι στα προ κρίσης ποσοστά ανάπτυξης.

Πολλοί πιστεύουν ότι αν είχε νικήσει η Χίλαρι Κλίντον το 2016, η κρίση του κορονοϊού θα ήταν πολύ λιγότερο σοβαρή. Αυτό όμως, αν το σκεφτεί κανείς, είναι μια πολύ μετριοπαθής πρόταση. Αν η Χίλαρι Κλίντον είχε νικήσει το 2016, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η κρίση του κορονοϊού δεν θα είχε καν ξεκινήσει.

Καθώς δεν είμαι φίλος της ταινίας «Ο Τιτανικός», δεν γνώριζα την παρακάτω ιστορία. Έπεσα πάνω σε αυτή διαβάζοντας το βιβλίο του Franco Moretti «The Bourgeois. Between History and Literature». Μου φαίνεται ένα ξεκάθαρο παράδειγμα της «αντικαπιταλιστικής νοοτροπίας» για την οποία συχνά μιλάμε, και ιδίως για την κυριαρχία της μεταξύ των «μεταπρατών των ιδεών», όπως ο Χάγιεκ ονόμαζε τους διανοούμενους.

Ολοένα και περισσότερες αποδείξεις καταδεικνύουν ότι η Κίνα καταπατά ευρέως τα ανθρώπινα δικαιώματα και εφαρμόζει μέχρι και εξαναγκαστικό πληθυσμιακό έλεγχο στην μειονότητά της των Ουιγούρων. Έρευνα του Associated Press καταδεικνύει ότι ενώ το ποσοστό των επεμβάσεων μόνιμης στείρωσης στην Κίνα μειώνεται σε εθνικό επίπεδο, το αντίστοιχο ποσοστό στο Σιντσιάνγκ, όπου ζουν πολλοί Ουιγούροι, έχει εκτοξευθεί. <b> Γράφει η Chelsea Follett. </b>

Η πανδημία του κορονοϊού δεν οδήγησε μόνο σε μια υγειονομική και οικονομική κρίση ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και σε μια πολιτικοί. Οι πολιτικοί ηγέτες έχουν εφαρμόσει ισχυρά έκτακτα μέτρα για τον περιορισμό της διάδοσης του ιού, περιορίζοντας συχνά τις ελευθερίες των πολιτών.

Οι χώρες που αποδίδουν χρηματική τιμή στον άνθρακα κατά μέσο όρο είναι αποτελεσματικότερες στην επιβράδυνση της αύξησης των εκπομπών απ&apos; ό,τι οι χώρες χωρίς αντίστοιχη τιμή.

Ο όρος «καπιταλισμός» είναι ξεκάθαρα νεωτερικός και δεν μπορεί να βρεθεί είτε ως όρος είτε ως περιγραφή ή ανάλυση πριν την νεωτερικότητα. Εκ των υστέρων αυτό δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει καθώς η κατάληξη της λέξης υποδηλώνει μια ιδεολογία, μια κουλτούρα. Από πού λοιπόν προήλθε ο όρος και πώς έφτασε να έχει τη σημερινή του σημασία; <b> Γράφει ο Stephen Davies. </b>

Από την πανδημία αυτή αναδύεται μια νέα ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τα ευάλωτα σημεία της ευρωπαϊκής αγροτικής παραγωγής και να δημιουργήσουμε ένα βιώσιμο σύστημα τροφίμων που θα αντέξει σε μελλοντικές κρίσεις όπως αυτή του COVID-19. Η ΚΑΠ έχει φτάσει στα όριά της ως προς την επίτευξη των στόχων αυτών. <b> Γράφει ο Ombeline Lemarchal. </b>

Η επιστροφή στην προ κορονοϊού κατάσταση δεν επαρκεί. Χρειάζεται να επανασυνδέσουμε εξαρχής την οικονομία μας, την κοινωνία και τις ζωές μας. Χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε την κρίση της παραγωγικότητας, να ανοίξουμε νέες αγορές και να αυξήσουμε την τάση για ανάπτυξη με βιώσιμο τρόπο. <b> Του Alexander Temerko. </b>

Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Πάπας Φραγκίσκος μίλησε για την διανεμητική δικαιοσύνη σε ένα διαγενεακό πλαίσιο σε σχέση με την κλιματική αλλαγή. Το επιχείρημα είναι απλό. Η διανεμητική δικαιοσύνη είναι εκείνη η μορφή της δικαιοσύνης σύμφωνα με την οποία τα αγαθά αυτού του κόσμου διανέμονται βάσει κατάλληλων κριτηρίων. <b> Του Philip Booth. </b>

Το ερώτημα αν οι οικονομολόγοι βοηθούν τους ανθρώπους τριγυρίζει στην σκέψη μου πολύ τελευταία. Ζούμε σε μη κανονικές εποχές. Οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια και, όπως συχνά μας θυμίζει ο Ρας, μια από τις πιο σημαντικές ιδέες του Άνταμ Σμιθ είναι ότι &#8220;ο άνθρωπος εκ φύσεως επιθυμεί όχι μόνο να αγαπιέται αλλά και να είναι αγαπητός&#8221;. <b> Του Michael L. Davis. </b>

Συχνά όταν οι ενήλικες αντιμετωπίζουν προβλήματα της πραγματικής ζωής, αρχίζουν να θυμούνται με κάποια πικρία τα σχολικά τους χρόνια. Μερικές φορές κατηγορούν τους δασκάλους που δεν τους δίδαξαν σωστά, και σε άλλες περιπτώσεις κατηγορούν τους εαυτούς τους που δεν πρόσεχαν αρκετά στο μάθημα. Οι δεξιότητες που τις περισσότερες φορές λείπουν, είναι αυτές που σχετίζονται με τον οικονομικό και τον χρηματοπιστωτικό αλφαβητισμό. <b> Της Monika Budzak </b>