Του Samuel J. Abrams
Καθώς στις ΗΠΑ το πολιτικό και οικονομικό σύστημα εθνικοποιείται ολοένα και περισσότερο, οι ειδικοί και οι καθηγητές έχουν την τάση να υπογραμμίζουν τις διαφορές ανάμεσα στις περιοχές της χώρας - και τις μοναδικές ιστορίες και υποκουλτούρες που ενδημούν σ’ αυτές - για να εξηγήσουν τις διαφορές μας με όρους πέρα από το “κόκκινοι εναντίον μπλε” ή “δεξιοί εναντίων αριστερών”. Ενώ αξίζει να τιμούμε τον πλούτο των τοπικών μας παρακαταθηκών, το γεγονός παραμένει ότι οι τοπικές διαφορές στην πολιτική κουλτούρα και συμπεριφορά, μαζί με την κοινοτιστική οπτική και τις κοινωνικές σχέσεις δεν επιβεβαιώνονται από την εμπειρική έρευνα - οι διαφορές υπερτονίζονται σε μεγάλο βαθμό.
Είναι συνεπώς κατά τη γνώμη μου κρίμα που οι New York Times δημοσίευσαν μόλις ένα άρθρο που συζητήθηκε πολύ για την αντίδραση της χώρας στον κορονοϊό, το οποίο υποστήριζε ότι η Νέα Αγγλία και το Βορειοανατολικό μέρος των ΗΠΑ γενικότερα είναι πολιτισμικά διαφορετικό - και στην περίπτωση αυτή, ανώτερο - λόγω του παρελθόντος του. Το άρθρο υποστηρίζει ότι “η κρίση έφερε στην επιφάνεια βασικές περιφερειακές διαφορές” και παραθέτει την άποψη ενός καθηγητή της Ivy League, σύμφωνα με τον οποίο “Στη Νέα Αγγλία και τα Βορειοανατολικά, είναι ευκολότερο να πει κανείς ‘Ας βάλουμε μια μάσκα και ας κλείσουμε, είμαστε μαζί σε όλο αυτό, γνωριζόμαστε μεταξύ μας’”. Ένα τέτοιο συναίσθημα προϋποθέτει ένα ιδιαίτερο σύνολο αρετών του πολίτη και κοινωνικών νορμών στην Νέα Αγγλία που απουσιάζει αλλού.
Οι δηλώσεις περί ελιτισμού της Νέας Αγγλίας δεν βοηθούν καθόλου καθώς η χώρα προσπαθεί να προστατευτεί σ’ αυτή την πανδημία, και το χειρότερο είναι ότι αυτές οι ιδέες απλώς δεν στοιχειοθετούνται από δεδομένα όπως καθιστά σαφές η νέα έρευνα του ΑΕΙ για τον COVID-19 και την αμερικανική ζωή. Είναι επικίνδυνο να αφήσουμε μια τέτοια ψευδή αφήγηση να επικρατήσει, ιδίως εν μέσω μιας πανδημίας.
Για παράδειγμα, η έρευνα του ΑΕΙ ρωτά τους συμμετέχοντες πόσο καλά οι γειτονές τους και τα μέλη της κοινότητάς τους τηρούν τα μέτρα της κοινωνικής απόστασης μεταξύ τους. Κοιτώντας τις δύο θετικές κατηγορίες “πολύ καλά” και “κάπως καλά” ο εθνικός μέσος όρος είναι 81%. Αν δούμε τις απαντήσεις ανά περιοχή, αναδύονται ήσσονες περιφερειακές διαφοροποιήσεις, με την Νέα Αγγλία να βρίσκεται σχεδόν ακριβώς στον εθνικό μέσο όρο. Οι περισσότερες άλλες περιοχές απέχουν ελάχιστες μονάδες από τον μέσο όρο, με την Μεσοατλαντική περιοχή - που περιλαμβάνει τη Νέα Υόρκη και το επίκεντρο του κορονοϊού - να βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο με 86% των απαντησάντων να δηλώνει ότι οι κοινότητες εκεί τηρούν τα μέτρα κοινωνικής απόστασης. Οι χαμηλές επιδόσεις είναι στην Ανατολική Νότια Κεντρική περιοχή που περιλαμβάνει τον Μισισιπή, την Αλαμπάμα, το Τενεσί και το Κεντάκι με 74% όμως οι μεγάλες πλειονότητες σε όλες τις περιοχές τηρούν τις κοινωνικές αποστάσεις.
Ομοίως, στην ερώτηση αν έχουν φορέσει μάσκα ή κάλυμμα προσώπου, το 86% των Αμερικανών απαντούν θετικά. Στη Νέα Υόρκη το ποσοστό φτάνει το 96% και στη Μεσοαντλαντική περιοχή το 95%. Η Ακτή του Ειρηνικού και η Ανατολική Βόρεια Κεντρική περιοχή που περιλαμβάνει το Ιλινόι, το Ουισκόνσιν και το Μίτσιγκαν, βρίσκονται περί το 85% - αλλά αυτές οι περιοχές είναι ως επί το πλείστον ανοιχτές και αγροτικές σε σύγκριση με την πυκνοκατοικημένη Βορειοανατολική περιοχή.
Ακόμη, τα δεδομένα καταδεικνύουν ότι η κοινωνικότητα δεν είναι υψηλότερη στις πόλεις της Νέας Αγγλίας, παρά τις συχνές δημοφιλείς εικόνες των μικρών κατάφυτων πόλεων με την έντονη ζωή των δημοτών και τη συμμετοχική τοπική δημοκρατία. Μάλιστα, η έρευνα του ΑΕΙ που διεξήχθη εν μέσω της πανδημίας αποκαλύπτει ότι το 53% των Αμερικανών γνωρίζουν τους γείτονές τους πολύ καλά ή αρκετά καλά, και ο αριθμός αυτός είναι ο ίδιος - 53% - για τους κατοίκους της Νέας Αγγλίας. Αυτό το ποσοστό είναι μια μικρή πλειονότητα, πράγμα που καταδεικνύει ότι μεγάλοι αριθμοί ανθρώπων στη Νέα Αγγλία και την υπόλοιπη χώρα απλώς δεν ξέρουν καλά τα μέλη των κοινοτήτων τους. Αν δούμε άλλες περιοχές, οι κάτοικοι της Δυτικής Βόρειας Κεντρικής περιοχής που περιλαμβάνει πολιτείες όπως οι Ντακότες, η Μινεσότα και το Μιζούρι, είναι στο 57% και η Νότια Ατλαντική περιοχή, που περιλαμβάνει τις Καρολίνες και τη Τζώρτζια είναι στο 56%. Η εμπειρική πραγματικότητα που δεν αποτυπώνεται στο άρθρο των New York Times είναι ότι οι κάτοικοι της Νέας Αγγλίας δεν γνωρίζουν τους γείτονές τους σε ποσοστά σημαντικά υψηλότερα απ’ ό,τι οπουδήποτε αλλού.
Αν δούμε ζητήματα γενναιοδωρίας στην κοινότητα εν μέσω του κορονοϊού, η έρευνα ρώτησε τους Αμερικανούς αν πιστεύουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι νοιάζονται για τους εαυτούς τους ή αν προσπαθούν να βοηθήσουν και άλλους, και το 65% των Αμερικανών δήλωσε ότι οι περισσότεροι προσπαθούν να βοηθήσουν. Στη Νέα Αγγλία, το ποσοστό αυτό φτάνει το 71% και είναι υψηλότερο από τον εθνικό μέσο όρο και τα ποσοστά της Μεσοατλαντικής περιοχής (63%) και της περιοχής του Ειρηνικού (65%). Άλλες όμως περιοχές καταγράφουν συγκρίσιμα ποσοστά με αυτά της Νέας Αγγλίας. Η Δυτική Νότια Κεντρική περιοχή καταγράφει 70% και η Δυτική Βόρεια Κεντρική περιοχή 71% - συνεπώς ξανά η Νέα Αγγλία δεν είναι μοναδική.
Τέλος στην ερώτηση για συγκεκριμένες δραστηριότητες που είναι γνωστό πως είναι ως ένα βαθμό επικίνδυνες για τη διάδοση του κορονοϊού, υπάρχουν κάποιες δραστηριότητες για τις οποίες οι κάτοικοι της Νέας Αγγλίας είναι πιο επιφυλακτικοί όπως η επίσκεψη φίλων ή συγγενών στο σπίτι τους ή η επίσκεψη σε ένα εστιατόριο.
Υπάρχουν όμως πολλές άλλες δραστηριότητες για τις οποίες οι κάτοικοι της Νέας Αγγλίας είναι λιγότερο επιφυλακτικοί απ’ ό,τι οι κάτοικοι άλλων περιοχών, όπως το να αισθάνονται άνετα να στείλουν το παιδί τους στον παιδικό σταθμό ή στο σχολείο. Σε εθνικό επίπεδο, το 76% των Αμερικανών δηλώνουν ότι θα αισθάνονταν κάπως ή πολύ άβολα να το κάνουν αυτό και για την Νέα Αγγλία, αυτός ο αριθμός είναι ελάχιστα μόνο χαμηλότερος από τον εθνικό μέσο όρο στο 74%. Άλλες πέντε περιοχές είναι περισσότερο επιφυλακτικές έναντι της ιδέας να στείλουν τα παιδιά στο σχολείο, με την Δυτική Νότια Κεντρική περιοχή - που περιλαμβάνει το Τέξας και την Οκλαχόμα - να βρίσκεται στο 85%. Οι περισσότερες περιοχές απέχουν λίγες μόνο μονάδες από τον εθνικό μέσο όρο ως προς αυτό, και παρόμοια μοτίβα προκύπτουν στην ερώτηση που αφορά αθλητικά γεγονότα, όπου η Νέα Αγγλία απέχει ελάχιστες μονάδες από τις θέσεις της Ατλαντικής, της Νότιας Ατλαντικής και της Ανατολικής Βόρειας Κεντρικής περιοχής που ξανά υπογραμμίζει ότι οι απόψεις της Νέας Αγγλίας δεν είναι και τόσο μοναδικές παρά τις δημοφιλείς περί του αντιθέτου αφηγήσεις.
Ως πρώην κάτοικος της Νέας Αγγλίας, αγάπησα τις διάφορες παραδόσεις και τις κουλτούρες που διαμόρφωσαν το πνεύμα της περιοχής, αλλά είναι ανόητο και εσφαλμένο να αναφέρεται η Νέα Αγγλία ως ξεχωριστό παράδειγμα κουλτούρας του πολίτη και της κοινότητας σε σύγκριση με άλλες περιοχές της χώρας. Όταν ζούσα στα προάστια του Σαν Φρανσίσκο και τις πυκνές αστικές περιοχές της Φιλαδέλφειας και της Νέας Υόρκης βρήκα μια πραγματική υπερηφάνεια για την κοινότητα και τη ζωή του πολίτη. Καμία περιοχή δεν έχει το μονοπώλιο έναντι της αρετής του πολίτη. Και δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι τα δεδομένα επιβεβαιώνουν την πανταχού παρουσία των κοινοτήτων που ενθαρρύνουν τη συμμετοχή του πολίτη καθιστώντας σαφές ότι συντριπτικά μεγάλες πλειονότητες των Αμερικανών - από τον Νότο και τα Μεσοδυτικά μέχρι την Ακτή του Ειρηνικού - τηρούν τις κοινωνικές αποστάσεις, φορούν μάσκες εν μέσω της πανδημίας και ανησυχούν για συμπεριφορές που μπορούν να διαδώσουν τον ιό. Οι Αμερικανοί είναι περισσότερο ενωμένοι παρά διαιρεμένοι σε ό,τι αφορά την ασφάλειά τους. Ας μην αφήσουμε τα μέσα και μια μικρή ομάδα πολιτικών ακτιβιστών να πολώσουν και να πολιτικοποιήσουν την πανδημία και να υποδηλώσουν διαιρετικές τομές εκεί όπου αυτές δεν υπάρχουν.
--
*Ο Samuel Abrams είναι επισκέπτης ερευνητής στο American Enterprise Institute.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 31 Ιουλίου 2020 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του American Enterprise Institute και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.
