Ζούμε τις ανεπανάληπτες στιγμές που η μαρξιστική Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της επιτίθεται ανηλεώς στον ΣΥΡΙΖΑ, σε βαθμό που ο τελευταίος «κινδυνεύει» να αποκτήσει την συμπάθεια μου. Άλλωστε είναι η πιο μετριοπαθής έκφραση αυτού του χώρου.

Ψάχνω απεγνωσμένα στο facebook να διαβάσω σχόλια «σεσημασμένων» Συριζαίων, αλλά δεν βρίσκω ούτε έναν. Και αυτοί που κυκλοφορούν αραιά και που, κάνουν αναρτήσεις με τραγούδια, ασχολούνται με τα λουλούδια και κάποιοι με την ποίηση. Τίποτα απ΄όλα αυτά δεν είναι κακό, απεναντίας θα έλεγα.

Ο Οκτώβριος είναι ένας κρίσιμος μήνας γιατί θα πρέπει να ολοκληρωθεί η πρώτη αξιολόγηση, να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για την δεύτερη και ενδιαμέσως –στις 15 και 16 του μηνός- θα πραγματοποιηθεί το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Καλώς ή κακώς το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας μας είναι πρωθυπουργικεντρικό. Και καλώς ή κακώς αυτός ο λαός θέλει να ακολουθεί ηγέτες. Αυτός ο συνδυασμός καθιστά επιτακτική, στα κόμματα, την ανάγκη εξεύρεσης χαρισματικού αρχηγού. Τα παραδείγματα είναι πολλά και γνωστά.

Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να προσελκύσει σοβαρά στελέχη της κεντροαριστεράς τον αναγκάζει να απευθυνθεί σε πολιτικά πτώματα, σε ανθρώπους που βρίσκονται στα αζήτητα της πολιτικής, σε στελέχη που μάλλον αφαιρούν και σίγουρα δεν προσθέτουν. Οι παρουσίες τους στην προχθεσινή εκδήλωση του κόμματος μόνον μελαγχολία προκάλεσε.

Όταν ο υπουργός κ. Χρ. Σπίρτζης το έλεγε αυτό στη Βουλή, νόμιζε προφανώς πως ευφυολογούσε. Ή υπερέβαλε, για να δείξει την τραγική κατάσταση των ΔΕΚΟ, καθώς εμφάνιση του Θεανθρώπου στη Γη προβλέπεται μόνον κατά τη Δευτέρα Παρουσία.

Αυτό που είναι ανησυχητικό στην συμπεριφορά υπουργών και της συγκυβέρνησης γενικότερα, είναι η περιφρόνηση των νόμων και των θεσμών του πολιτεύματος. Και το ακόμα πιο ανησυχητικό είναι, πως δεν επιζητούν καμία δικαιολογία, δεν αναζητούν καμία πρόφαση, έτσι για τους τύπους.

Καθημερινά πλέον οι ίδιοι οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν την πρόθεση τους για νομοθετικές πρωτοβουλίες που εμφανώς βρίσκονται εκτός συνταγματικού πλαισίου ή κινούνται στα όρια του. Η βούληση της συγκυβέρνησης να ελέγξει την τοπική αυτοδιοίκηση με την τοποθέτηση γραμματέων-κομισαρίων δίπλα στους εκλεγμένους δημάρχους, είναι το τελευταίο συμβάν σε μια αλυσίδα πρωτοφανών ενεργειών που αποβλέπουν στον ασφυκτικό έλεγχο.

Κάθε φορά που μια κυβέρνηση βρίσκεται «κολλημένη στα σχοινιά» ανακαλύπτει συνωμοσίες, σκευωρίες, σχέδια για την ανατροπή της. Κάποιοι ραδιουργούν και απεργάζονται εξωθεσμικές λύσεις. Συνεπώς, όταν ακούμε ή διαβάζουμε δηλώσεις με παρόμοιο περιεχόμενο αυτό σημαίνει πως η κατάσταση είναι ιδιαιτέρως κρίσιμη...

Η απώλεια κάποιου πράγματος απαιτεί την προηγούμενη κατοχή του. Αν δηλώσουμε πως χάσαμε κάτι το οποίο ουδέποτε ήταν δικό μας, ανοηταίνουμε. Έτσι, ανοηταίνουν όσοι διαπιστώνουν πως η Αριστερά έχασε το ηθικό πλεονέκτημα, καθώς αυτή σε καμία ιστορική φάση, τόσο στο διεθνές όσο και στο εσωτερικό πεδίο, δεν το διέθετε.

Είναι γεγονός πως η ηθική κατάπτωση προηγείται της πολιτικής πτώσης. Και η παρούσα κυβέρνηση δεν υφίσταται απλώς αλλεπάλληλες πολιτικές ήττες, αλλά αυτές συνοδεύονται και από την ηθική απαξίωση της. Η υπόθεση της Τράπεζας Αττικής σε συνδυασμό με τον διαγωνισμό - παρωδία για τις τηλεοπτικές άδειες συνθέτουν ένα μείγμα εκρηκτικό, ικανό να τινάξει στον αέρα την κυβέρνηση.

Τα ελάχιστα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που είναι σταθερά προσανατολισμένα στην Ευρωπαϊκή πορεία του κόμματος τους, αντιλαμβάνονται πως αυτή η κατάσταση της απομόνωσης στους θεσμούς και στις διαδικασίες της ΕΕ, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι κόμμα ανάδελφο...

Η χθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος του είχε όλα τα χαρακτηριστικά του παραληρηματικού λόγου. Διαταραχή της συνείδησης και της αντίληψης, δηλαδή αδυναμία πρόσληψης της πραγματικότητας, επιθετική συμπεριφορά, αιφνίδιες αλλαγές της ετοιμότητας του που κυμαίνονται από την ατονία και την πτώση ηθικού έως την πλήρη ταραχή.

Ο Σύριζα ευθύς εξ αρχής αντιλήφθηκε πως η παραμονή του στην εξουσία προϋπέθετε την ποικιλόμορφη εξόντωση αυτών που θεωρούσε πολιτικούς αντιπάλους του. Και τα υπερόπλα προς τούτο ήταν, η Δικαιοσύνη και οι τράπεζες.

Η απλούστευση και η ισοπέδωση, ο αφοριστικός και απόλυτος λόγος είναι ίδιον της σκοταδιστικής σκέψης. Και δεν υπάρχει σκοταδιστική σκέψη που να υπηρετεί υψηλά ιδανικά. Η στράτευση σε αυτά τα ιδανικά προϋποθέτει πως ο στρατευμένος έχει πλήρη επίγνωση του γεγονότος, πως μέσα και σκοπός αποτελούν μιαν αδιάσπαστη ολότητα.

Νομίζω πως όσοι Έλληνες πολίτες θέλουν να είναι ενημερωμένοι για την πολιτική κατάσταση και αγωνιούν για το πού βαδίζουμε, περιμένουν ν’ ακούσουν τι θα πει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ΔΕΘ το Σαββατοκύριακο. Είναι η πρώτη φορά που ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έχει την ευκαιρία να παρουσιάσει το κυβερνητικό πρόγραμμα του κόμματός του.

Ενδεχομένως αυτή η σύγκριση να αδικεί τον Ερντογάν, που ξεδίπλωσε την επιθετικότητα του σε θεσμούς και πρόσωπα, επειδή προσπάθησαν να τον ανατρέψουν και να τον δολοφονήσουν. Συνεπώς, έχει ελαφρυντικά. Βέβαια ποτέ δεν έκρυβε την απέχθεια του στον πλουραλισμό, όμως αυτή η συμπεριφορά του εντάσσεται στις ιδιομορφίες της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Ο Γ. Ράλλης το 1981 μοίραζε επιταγές της ΕΟΚ στην προσπάθεια του να ανακόψει την πορεία του ΠΑΣΟΚ προς την εκλογική νίκη. Το 1989 ο Α. Παπανδρέου ζήτησε από τον Τσοβόλα «να τα δώσει όλα» για να μην κερδίσει η Νέα Δημοκρατία τις εκλογές. Μήπως βρισκόμαστε και σήμερα σε μια παρόμοια κατάσταση;

Η Αριστερά έχει μίαν αξιοθαύμαστη ικανότητα να οικειοποιείται όλα τα εργαλεία του τρισκατάρατου καπιταλισμού. Ένα από τα ιδεολογήματα που συνέβαλαν στην ιδεολογική κυριαρχία της τα τελευταία 40 χρόνια ήταν και αυτό της «ηθικής υπεροχής της», που άκριτα αναμασούσαν και αναπαρήγαγαν και αστοί διανοούμενοι και πολιτικοί. Ευτυχώς μέσα σε λίγα χρόνια κατέρρευσε ένα μύθος δεκαετιών. Το πλεκτό άρχισε να ξηλώνεται.

Είναι διάχυτη η εντύπωση πως η πορεία της χώρας προς την καταστροφή είναι μη αναστρέψιμη. Οι επιλογές της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν αφήνουν περιθώρια για μιαν άλλη εξέλιξη. Έτσι, έγκριτοι σχολιαστές αναρωτιούνται « δεν υπάρχουν μέσα στην Αριστερά αναχώματα» που θα προσπαθήσουν να βάλουν φρένο σε αυτόν τον κατήφορο;

Το πλαίσιο λειτουργίας των τηλεοπτικών σταθμών καθίσταται πλέον ασφυκτικό. Και άμεσος επόπτης είναι το Κράτος. Αυτή είναι μια από τις βασικές παρενέργειες της κατάργησης του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης. Όπως τόνισε στους νέους καναλάρχες ο Ν. Παππάς, υποχρέωση τους είναι η «αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων» κατά τη συνταγματική επιταγή.

Νομίζω πως η διάσημη πλέον φωτογραφία του Α. Τσίπρα με Δημάρχους και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και το πανό « Ελληνικό: δεν πωλείται», θα ακολουθεί τον πρωθυπουργό για όσο διάστημα θα κατέχει αυτό το αξίωμα. Θα τον στοιχειώνει. Πάντα μια φωτογραφία, μια φράση, ένα στιγμιότυπο, αποτελούν τομές που χαρακτηρίζουν μιαν εποχή. Μιαν εποχή που λήγει και μιαν άλλη που αρχίζει.

Όσο περνούν οι μέρες τόσο περισσότερα μαθαίνουμε για τον περιβόητο διαγωνισμό και είναι εύκολο πλέον να αντιληφθούμε πως «στήθηκε» ευθύς εξ αρχής. Και κάθε «στημένο» παιχνίδι είναι παράνομο. Είναι δε διάχυτη η ανησυχία πως η συγκυβέρνηση θα χειρισθεί κατά το δοκούν τα «πόθεν έσχες» για να αναδιαμορφώσει το αποτέλεσμα της δημοπρασίας, αποκλείοντας τις ενοχλητικές φωνές.

Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση πως τα 246 εκατομμύρια διαμορφώνουν ένα άλλο πολιτικό τοπίο. Η επικοινωνιακή επιτυχία της συγκυβέρνησης επέφερε ένα μούδιασμα στον ευρύτερο αντιπολιτευτικό χώρο και έδωσε την δυνατότητα στον πρωθυπουργό να επισκεφτεί την ΔΕΘ με κάποιο όπλο στην κυβερνητική φαρέτρα του.