Του Σάκη Μουμτζή
Ψάχνω απεγνωσμένα στο facebook να διαβάσω σχόλια «σεσημασμένων» Συριζαίων, αλλά δεν βρίσκω ούτε έναν. Και αυτοί που κυκλοφορούν αραιά και που, κάνουν αναρτήσεις με τραγούδια, ασχολούνται με τα λουλούδια και κάποιοι με την ποίηση. Τίποτα απ΄όλα αυτά δεν είναι κακό, απεναντίας θα έλεγα.
Την τελευταία φορά που σχολίασαν την πολιτική επικαιρότητα, με συγκρατημένη επιθετικότητα είναι αλήθεια, ήταν όταν ο Α. Τσίπρας όχι μόνον «τσέπωσε» από τους μεγαλοκαναλάρχες τα 246 εκατομμύρια, αλλά τα μοίρασε κιόλας στους φτωχούς. Και τι δεν έγραφαν εκείνες τις ημέρες! Μάλιστα οι αναρτήσεις τους στο διαδίκτυο, πέραν του διθυραμβικού χαρακτήρα, τόνιζαν και το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς». Φαίνεται όμως πως ήταν το κύκνειο άσμα τους.
Γιατί έπειτα ήρθε ο Καλογρίτσας. Ξαφνικά διαπίστωσαν πως τα πράγματα είχαν μιαν εντελώς άλλην όψη. Και ήρθε και η Τράπεζα Αττικής με τα βοσκοτόπια. Νομίζω πως αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Ένας κόσμος κατέρρευσε μέσα τους. Ήταν γι΄αυτούς, για τους πιο ρομαντικούς και αγνούς, η απόλυτη ξεφτίλα να καταφεύγουν στο επιχείρημα «και οι άλλοι τα ίδια έκαναν». Η εξομοίωση τους με τους ταξικούς εχθρούς, τους γερμανοτσολιάδες, ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να το αντέξουν.
Και αποσύρθηκαν από τον δημόσιο διάλογο, από το μεγάλο ηλεκτρονικό καφενείο που λέγεται facebook, άλλοι από ντροπή και συστολή και άλλοι λόγω ελλείψεως επιχειρημάτων. Αυτή η κατάσταση είναι ενδεικτική του πολιτικού κλίματος που αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις, αλλά το αντιλαμβάνεται ο καθένας στις καθημερινές επαφές του με φίλους, γνωστούς, συνεργάτες. Η διαφορά των 30 ή και των 40 μονάδων που χωρίζουν την Νέα Δημοκρατία από τον ΣΥΡΙΖΑ στην παράσταση νίκης, εκφράζουν την ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στην κοινωνία. Μιαν ατμόσφαιρα που μυρίζει μπαρούτι για το κυβερνών κόμμα.
Έχω διαπιστώσει πως εκείνο που κυριαρχεί στα εσώψυχα ενός δεδηλωμένου Συριζαίου είναι ο φόβος της Παλινόρθωσης. Εγκλωβισμένος στην συγκρουσιακή λογική του κόμματος, εμποτισμένος με τον διχαστικό λόγο του «ή εμείς ή αυτοί», βλέπει πως πλησιάζει η ώρα που οι «αυτοί» θα έρθουν στην εξουσία. Και τρέμει. Αδυνατεί να αντιληφθεί πως στην αστική Δημοκρατία η εναλλαγή των κομμάτων στην διακυβέρνηση της χώρας είναι και θεμιτή και επιβεβλημένη. Και αυτό γιατί αντιλαμβάνεται, λόγω της ιδεολογίας του, το πολιτικό παιχνίδι πως διεξάγεται με όρους κοινωνικών καθεστώτων και όχι πολιτικών κομμάτων. Επί πλέον, επί πέντε χρόνια, ασπαζόταν την αντίληψη πως απέναντι του είχε συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων και είχε δώσει στην πολιτική αντιπαράθεση μιαν υπερβατική διάσταση. Την σύγκρουση του απόλυτου καλού με το απόλυτο κακό.
Είναι λογικό, το γκρέμισμα ενός ολόκληρου κόσμου να έχει οδηγήσει τον εξ ιδεολογίας Συριζαίο, σε πολιτική κατάθλιψη. Οι εξ επαγγέλματος Συριζαίοι δεν ανησυχούν. Θα μετακομίσουν σε άλλο κόμμα, κατά την προσφιλή πρακτική τους.
Απευθυνόμενος λοιπόν σε όλους αυτούς τους αγνούς αριστερούς που ζουν ένα προσωπικό δράμα, τους λέω με πολλή αγάπη πως δεν αξίζει τον κόπο να στενοχωριούνται. Το πολίτευμα της αστικής Δημοκρατίας έχει τα πάνω και τα κάτω. Όταν το αντιληφθούν, όλα θα είναι πιο εύκολα γι΄αυτούς.
