Του Σάκη Μουμτζή
Όταν ο υπουργός κ. Χρ. Σπίρτζης το έλεγε αυτό στη Βουλή, νόμιζε προφανώς πως ευφυολογούσε. Ή υπερέβαλε, για να δείξει την τραγική κατάσταση των ΔΕΚΟ, καθώς εμφάνιση του Θεανθρώπου στη Γη προβλέπεται μόνον κατά τη Δευτέρα Παρουσία.
Όμως, πίσω από την ιλαροτραγική διαπίστωση του υπουργού, κρύβεται η πραγματική κατάσταση πως αυτές τις ΔΕΚΟ, που μόνον ο Πανάγαθος θα αγόραζε, τις συντηρεί ο Έλληνας φορολογούμενος. Συντηρεί δηλαδή κρατικούς οργανισμούς με τεράστια χρέη, υπεράριθμο προσωπικό και ανύπαρκτους τζίρους. Υπό αυτήν την έννοια θεωρώ τεράστια επιτυχία την πώληση της ΤΡΕΝΟΣΕ για 45 εκατομμύρια, παραβλέποντας τη βλακώδη δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην ανέμελη εποχή της αντιπολίτευσης, πως ούτε για 300 εκατομμύρια δεν θα την πωλούσε. Η συγκεκριμένη επιχείρηση καθώς και μια πλειάδα άλλων θα έπρεπε να πωληθούν έστω και για ένα ευρώ –για να μην πω να δώσουμε εμείς και κάτι τις στον αγοραστή– προκειμένου να σταματήσουν να επιβαρύνουν το Δημόσιο Ταμείο. Άλλωστε, κάτι ανάλογο έγινε και με την πώληση της Ολυμπιακής Αεροπορίας και γλιτώσαμε κάποια δισεκατομμύρια.
Είναι προφανές πως αυτές οι επιχειρήσεις, με αυτούς τους οικονομικούς δείκτες, αν ευρίσκοντο υπό ιδιωτική ιδιοκτησία, θα χρεοκοπούσαν. Με τους εργαζόμενους –στην καλύτερη περίπτωση να ελάμβαναν την αποζημίωση τους εν όλω ή εν μέρει– και εν συνεχεία Ταμείο Ανεργίας. Και ο επιχειρηματίας θα βρισκόταν αντιμέτωπος με τις αστικές, ποινικές και οικονομικές συνέπειες των λανθασμένων επιλογών του. Μια αναμφίβολα δυσάρεστη, αλλά αναγκαία, κατάσταση. Μια κατάσταση που υπακούει όχι μόνον στους νόμους της ελεύθερης οικονομίας, αλλά και στην κοινή λογική.
Στο Ελληνικό Δημόσιο, όμως, επικρατούν άλλοι κανόνες που πηγάζουν από τη διαχρονική αντίληψη πως το Κράτος είναι εκφραστής του γενικού συμφέροντος και, συνεπώς, δεν μπορεί να καταφεύγει σε συμπεριφορές που ακυρώνουν αυτήν την αντίληψη. Δηλαδή, δεν μπορεί να κλείνει χρεοκοπημένες επιχειρήσεις του και κυρίως δεν μπορεί να απολύει όσους εργάζονται σε αυτές. Άμεση συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι πως το κόστος της λειτουργίας αυτών των ζημιογόνων επιχειρήσεων και των άχρηστων κρατικών φορέων το αναλαμβάνουν οι φορολογούμενοι.
Αυτοί πληρώνουν για να συντηρεί το πολιτικό σύστημα ανέπαφα τα πελατειακά του δίκτυα και αυτοί πληρώνουν τη στρεβλή αντίληψη πως έτσι καταπολεμάται η ανεργία. Επειδή η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν ανήκει σε κομματικούς στρατούς και κυρίως επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν δυναμικά την αγανάκτηση τους γι΄ αυτήν την αδικία, η φορολογία τους αποτελεί μια σχετικά ανώδυνη λύση για την πολιτική τάξη της χώρας μας.
Βέβαια, αν ο Ιησούς εμφανιζόταν στην Ελλάδα, πριν ασχοληθεί με την εξαγορά των ζημιογόνων ΔΕΚΟ, θα είχε τακτοποιήσει –ως «ο οφθαλμός ος τα πανθ΄ορά»– τις εκκρεμότητες που έχουν πολλοί με τη Θεία Δίκη.
