Του Σάκη Μουμτζή
Είναι διάχυτη η εντύπωση πως η πορεία της χώρας προς την καταστροφή είναι μη αναστρέψιμη. Οι επιλογές της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν αφήνουν περιθώρια για μιαν άλλη εξέλιξη. Έτσι, έγκριτοι σχολιαστές αναρωτιούνται « δεν υπάρχουν μέσα στην Αριστερά αναχώματα» που θα προσπαθήσουν να βάλουν φρένο σε αυτόν τον κατήφορο; Δεν υπάρχουν φωνές λογικής που βλέπουν αυτό που έρχεται;
Η απάντηση είναι: δεν υπάρχουν. Όλη η μαρξιστική Αριστερά έχει οδηγό την ίδια κοσμοθεωρία. Ποικίλλει η ερμηνεία που δίνουν σε αυτήν τα διάφορα κόμματα και ομάδες της. Η κριτική που ασκείται στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ από αυτά τα κόμματα και τις ομάδες, είναι κριτική από τα αριστερά. Δεν τον κατηγορούν γιατί δεν επισπεύδει τις μεταρρυθμίσεις, γιατί δεν προχωρεί στις ιδιωτικοποιήσεις. Απεναντίας του προσάπτουν πως ασπάσθηκε την συνεργασία των τάξεων και εγκατέλειψε την ταξική πάλη. Πως συμβιβάστηκε με το «ευρωιερατείο». Άλλοι το κάνουν υπερασπιζόμενοι την μαρξιστική ορθοδοξία τους και άλλοι γιατί δεν είναι αυτοί στην θέση του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι σώφρονες και μετριοπαθείς φωνές της ΔΗΜΑΡ έχουν σιγήσει, ενώ ο τέως αρχηγός της διανύοντας το έσχατο στάδιο του αυτοεξευτελισμού στηρίζει τα έργα και τις ημέρες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Αλλά το πιο σοβαρό λάθος που κάνουν αυτοί που επιζητούν κάποια φωνή λογικής στο χώρο της μαρξιστικής Αριστεράς, είναι πως προσδιορίζουν την έννοια της λογικής με τα δικά τους μέτρα. Έτσι αδυνατούν να αντιληφθούν πως για τους μαρξιστές τα όσα αυτοί πράττουν υπακούουν στην δική τους λογική.
Στο υψηλό επίπεδο λήψης πολιτικών αποφάσεων δεν επικρατεί παραλογισμός. Εξ ορισμού. Η πολιτική γραμμή χαράσσεται με βάση την ακολουθία λογικών αναλύσεων. Αν αποδειχθούν εσφαλμένες στην πράξη, αυτό δεν σημαίνει πως ήταν και παράλογες.
Έτσι, όσοι έχουν ως οδηγό πολιτικής πρακτικής την μαρξιστική θεωρία, είναι επόμενο να παίρνουν αποφάσεις που θεωρούνται παράλογες από αυτούς που δεν έχουν κατανοήσει την φύση και τις λειτουργίες αυτών των κομμάτων.
Ένας φιλελεύθερος διανοούμενος που έχει άγνοια για την σχέση της μαρξιστικής θεωρίας με την πολιτική των κομμάτων της Αριστεράς, αγανακτεί που αυτά πολεμούν τις ιδιωτικοποιήσεις, τις μεταρρυθμίσεις, την οικονομία της αγοράς. Ή ακόμα χειρότερα διαπράττει το λάθος να αναμένει από τα μαρξιστικά κόμματα να ακολουθήσουν τα δικά του πιστεύω, και μάλιστα τους κάνει και προτάσεις που απορρέουν από την φιλελεύθερη ιδεολογία του.
Αυτή η σύγχυση που υπάρχει οδηγεί στην άποψη κάποιων, πως υπάρχει μια άλλη φιλελεύθερη Αριστερά που είναι εγκλωβισμένη, κρυμμένη κάπου και αυτοί προσπαθούν να την βρουν και να την απεγκλωβίσουν.
Τέτοια Αριστερά δεν υπάρχει. Αυτή έχει την δική της ιδεολογία, το δικό της πρόγραμμα, την δική της λογική, που αντιμάχονται την φιλελεύθερη ιδεολογία και πολιτική πράξη. Η «φιλελεύθερη Αριστερά» απλώς δεν είναι Αριστερά.
Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό κατανοητό, τόσο πιο εύκολα θα γίνει αντιληπτό, πως αυτό που προέχει είναι ο σκληρός ιδεολογικός αγώνας εναντίον της Αριστεράς και όχι η προσπάθεια να ανακαλύψουμε τους ανύπαρκτους «φιλελεύθερους αριστερούς».
Η αναγέννηση της πατρίδας μας – αν ποτέ γίνει-προϋποθέτει το καθολικό τσάκισμα του μαρξισμού στον χώρο των ιδεών, όπου κυριαρχεί από το 1974.
