Τελικά τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα κάνει πρόωρες εκλογές; και αν δεν κάνει, τι θα κάνει; Θα υπογράψει; Και αν δεν υπογράψει αυτά τα σκληρά μέτρα, τι θα γίνει; Και η δραχμή; Παίζει το σενάριο του εθνικού νομίσματος; Αυτά και άλλα τόσα ερωτήματα θα μπορούσε να θέσει ένας, στοιχειωδώς, ενημερωμένος πολίτης και να δοθούν ισάριθμες απαντήσεις που θα γεννούσαν καινούργια ερωτήματα.

Τις τελευταίες ημέρες ασχολούμαστε με κάποιους σαχλούς Συριζαίους, αγόρια και κορίτσια, για τις ανόητες δηλώσεις τους, για τα εμπαθή σχόλια τους, για την αλαζονική συμπεριφορά τους από την μέθη της εξουσίας, μα πάνω απ΄όλα για την απίστευτη ημιμάθειά τους.

Τι έκανε ο Άδωνις; Αξιοποίησε μια πληροφορία, αφού βέβαια την διασταύρωσε. Και δεν ανέδειξε την κουτσομπολίστικη διάσταση της, αλλά την αμιγώς πολιτική. Πέρασαν 48 ώρες από την αποκάλυψη του ταξιδιού του Α.Τσίπρα στο Παρίσι. Έτσι, μπορούμε πιο ψύχραιμα να το αποτιμήσουμε, καθώς και να εκτιμήσουμε την αντιπολιτευτική τακτική του αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας Άδωνι Γεωργιάδη.

Έσβησε και το σενάριο της συμμετοχής της χώρας μας στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ. Ο κεντρικός τραπεζίτης ήταν σαφής. Για να εγκριθεί η μελέτη βιωσιμότητας του Ελληνικού χρέους, θα πρέπει πρώτα να εφαρμοσθούν τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του. Και εδώ αρχίζει η διαδοχή των προϋποθέσεων.

Η «λάσπη» έχει γίνει – δυστυχώς – ένα απαραίτητο πολιτικό όπλο ακόμα και στις χώρες του πολιτισμένου κόσμου, προκειμένου να κερδηθεί το παιχνίδι της εξουσίας. Ετσι, είναι λογικό να πιστεύουμε πως όταν έχει επιτευχθεί αυτός ο στόχος, θα σταματήσει και η εκτόξευση της, κατά του ηττημένου πολιτικού αντιπάλου.

Το καλό σενάριο είναι να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ εκλογές, επειδή δεν μπορεί να κλείσει την αξιολόγηση και να λάβει νέα μέτρα, να τις κερδίσει η Νέα Δημοκρατία και ο Θεός βοηθός. Αυτό το σενάριο απαιτεί ορθολογική σκέψη που δεν διαθέτει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν όμως άλλα δύο σενάρια που μπορεί να συμβούν..

Πολλή φασαρία έγινε από την δήλωση του Ν. Ξυδάκη πως θα πρέπει να συζητήσουμε το ενδεχόμενο επιστροφής στην δραχμή. Δεν μπορώ να γνωρίζω τα κίνητρα αυτής της δήλωσης -και για να είμαι ειλικρινής, δεν μ΄ενδιαφέρουν. Όμως το κυβερνητικό στέλεχος νομίζω πως λέει το αυτονόητο για μια ανοικτή κοινωνία...

Διαμαρτυρήθηκε ο Ν.Παππάς, γιατί την πρόθεση του για την δημιουργία Ελληνικής Διαστημικής Υπηρεσίας την αντιμετωπίσαμε με σκωπτική διάθεση. Σε πρώτο επίπεδο το γελοίον του πράγματος είναι προφανές. Σε δεύτερο όμως επίπεδο, ο υπουργός έχει δίκιο...

Όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα μέταλλο ψυχής, που πάνω από κάποιους βαθμούς, λειώνει. Υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο που αν το υπερβούν, καταρρέουν ηθικά. Εμφανίζονται τότε αντιστάσεις, που στο κάθε άτομο λαμβάνουν ξεχωριστή μορφή. Μόνον οι ανάλγητοι δεν διαθέτουν αυτό το σημείο, καθώς δεν διαθέτουν ηθικούς κώδικες αναφοράς. Όμως αυτοί είναι εξαιρέσεις.

Κυκλοφορεί, μετ΄επιτάσεως, το σενάριο της ψήφισης των νέων μέτρων από 180 βουλευτές, κατόπιν κυβερνητικής πρωτοβουλίας. Αρχικά, να ξεκαθαρίσω πως από ανθρώπους απρόβλεπτους και τυχοδιώκτες μπορεί να περιμένουμε τα πάντα. Οι Συριζαίοι το έχουν αποδείξει...

Προσλαμβάνονται 26.000 άτομα στην Αυτοδιοίκηση, οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ θα πάρουν αυξήσεις, οι πρωτογενείς δαπάνες αυξήθηκαν, ετοιμάζονται χιλιάδες προσλήψεις σε διάφορες υπηρεσίες του Δημοσίου. Και όλα αυτά, ενώ οι ιδεοληπτικοί του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν ό,τι μπορούν για να υπονομεύσουν και τις ψηφισθείσες, ακόμα, από την βουλή ιδιωτικοποιήσεις.

Πολιτική διαπραγμάτευση σημαίνει πως τα πολιτικά στελέχη των δύο πλευρών, συζητούν και διαπραγματεύονται με πολιτικούς όρους και καταλήγουν σε μια πολιτική απόφαση. Αυτό, πολύ απλά, σημαίνει πως και οι δύο πλευρές έχουν να παραχωρήσουν κάποια πράγματα και να κερδίσουν κάποια άλλα. Η κατάληξη της όλης διαδικασίας είναι ο συμβιβασμός.

Αναμφίβολα υπήρχε ένας πολύχρονος, υπολανθάνων και, μάλλον, παράνομος έρωτας ενός τμήματος της Ελληνικής κοινωνίας με την Αριστερά. Οι ρομαντικοί αριστεροί τοποθετούν τις ρίζες αυτής της σχέσης, στην περίοδο της Εαμοκρατίας και στην κατάπνιξη του αιτήματος για κοινωνική αλλαγή από τους Βρετανούς και τους «εγχώριους συνεργάτες τους», όπως διατείνονται.

Πριν από δύο ακριβώς χρόνια ζούσαμε, όσοι πιστεύουμε σε μια φιλελεύθερη κι ευρωπαϊκή Ελλάδα, την τελευταία ημέρα μιας μακράς πορείας. Εκείνο το βράδυ έκλεινε ένας κύκλος που είχε ως κύριο χαρακτηριστικό του την προσήλωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του πολιτικού συστήματος στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και την πίστη στο πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.

Το μήνυμα είναι σαφές. Θα δοθεί νέα μάχη στον τηλεοπτικό χώρο, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να καθορίζει την πολιτική ατζέντα και τα «παππούδια» άνω των 65 ετών, να κάνουν... επαναστατικές επιλογές σε καιρό κρίσης. Όσοι νομίζουν πως αυτοί οι άνθρωποι αναγνωρίζουν και σέβονται την νομιμότητα, ζουν στον κόσμο τους.

Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον στην Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, είναι η διαχρονική πίστη στις «αξίες» που την χαρακτηρίζουν. Στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην λογοκρισία, στον έλεγχο της γνώμης και της κυκλοφορίας της είδησης. Αλλά αν δεν ήταν πιστή σε αυτές τις «αρχές», τι Αριστερά θα ήταν;

Όταν ο Στ.Ψυχάρης το καλοκαίρι του 2014 σε συνάντηση που είχε με τον Α. Τσίπρα –αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε —απέρριπτε την πρόταση του να αναλάβει την διεύθυνση του Συγκροτήματος, διευθυντής φίλα προσκείμενος στον ΣΥΡΙΖΑ, με αντάλλαγμα την ρύθμιση των οικονομικών προβλημάτων του ΔΟΛ, διέπραξε λάθος στρατηγικής σημασίας...

Νομίζω πως η πατρίδα μας είναι η χώρα των θαυμάτων. Ο επίγειος παράδεισος κάθε ανθρώπου. Ο τόπος όπου πραγματώνεται ένα πανανθρώπινο όνειρο. Να αμείβεται κάποιος χωρίς να δουλεύει. Ακόμα, αν ρωτούσαμε και έναν προτεστάντη Γερμανό, υπέρμαχο της ηθικής της εργασίας, αφού το σκεφτόνταν για λίγο, θα συμφωνούσε πως, όντως, είναι ένα γλυκό όνειρο η αμοιβή χωρίς εργασία.

Είναι ίδιον των ευφυών ανθρώπων να διδάσκονται από τα λάθη των άλλων. Των ανθρώπων με κοινό νου να διδάσκονται από τα δικά τους λάθη και των ηλιθίων, να μην διδάσκονται ούτε από τα δικά τους λάθη ούτε από τα λάθη των άλλων.

Η συνεύρεση 200 περίπου παλαιών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ ήταν συναισθηματικά φορτισμένη λόγω των κοινών αγώνων τους, των κοινών ιδανικών τους, της κοινής πίστης στον Α. Παπανδρέου. Μα πάνω απ΄όλα ήταν μια ανθρώπινη αναπόληση του παρελθόντος. Του δικού τους παρελθόντος. Ηταν τελικά μια επιστροφή στο σπίτι τους. Νομίζω πως όλο αυτό το σκηνικό επιβάλλεται να το αντιμετωπίσουμε με τον προσήκοντα σεβασμό, ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτηση μας.

Θάνατοι από αναθυμιάσεις πάντα συνέβαιναν, φτωχά παιδιά πάντα υπήρχαν, άνθρωποι, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, έδιναν και θα δίνουν τέλος στην ζωή τους. Κι όμως τέτοια περιστατικά ιδεολογικοποιήθηκαν και πολιτικοποιήθηκαν από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Δεκάδες μισθοδοτούμενα τρολ του διαδικτύου τα συσχέτιζαν με τα μνημόνια και τα απέδιδαν στην οικονομική κρίση.

«Αν είναι 1000 ή αν είναι 100 (παγωμένοι στις σκηνές).... στο ζήτημα το διοικητικό, έχει διαφορά...πάντα προσπαθείς να κάνεις 10, θα καταφέρεις τα 8». Επειδή αυτά τα νούμερα αναφέρονται σε ανθρώπους, τα παραπάνω, θα μπορούσαν να είναι λόγια ενός «ανάλγητου νεοφιλελεύθερου» ή ενός ψυχρού τεχνοκράτη. Κι όμως αυτά –και πολλά άλλα—τα είπε ο Γ. Κυρίτσης, ιστορικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ...

Είναι ολοφάνερο πια, πως αυτοί οι άνθρωποι που μας κυβερνούν, προχωρούν μεθοδικά όχι στην εξυγίανση της οικονομίας, αλλά στην μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα. Μέσο γι΄αυτόν τον σκοπό είναι η υπερφορολόγηση και η μη καταβολή των οφειλομένων του Κράτους στους ιδιώτες, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι επιχειρηματίες.

Είναι εντελώς διαφορετικό να αψηφούμε τον κίνδυνο, από το να τον αγνοούμε. Στην πρώτη περίπτωση γνωρίζουμε πως υπάρχει, αλλά εμείς προχωρούμε στον σχεδιασμό μας, γιατί κρίνουμε πως η υποχώρηση προ του κινδύνου, θα έχει κόστος ή επειδή εκτιμούμε πως οι ζημίες θα είναι μικρότερες από τα κέρδη, αν δεν υποχωρήσουμε.