Του Σάκη Μουμτζή
«Αν είναι 1000 ή αν είναι 100 (παγωμένοι στις σκηνές).... στο ζήτημα το διοικητικό, έχει διαφορά...πάντα προσπαθείς να κάνεις 10, θα καταφέρεις τα 8». Επειδή αυτά τα νούμερα αναφέρονται σε ανθρώπους, τα παραπάνω, θα μπορούσαν να είναι λόγια ενός «ανάλγητου νεοφιλελεύθερου» ή ενός ψυχρού τεχνοκράτη. Κι όμως αυτά –και πολλά άλλα—τα είπε ο Γ. Κυρίτσης, ιστορικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, και μάλλον από τους ελάχιστους σοβαρούς εκεί μέσα και αφορούσαν τους παγωμένους πρόσφυγες.
Ο δεύτερος μεγάλος μύθος της Αριστεράς είναι πως ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο. Για τον αναξιοπαθούντα και κατατρεγμένο άνθρωπο. Ο πρώτος, ως γνωστόν, αφορούσε το ανύπαρκτο ηθικό πλεονέκτημα της. Αυτοί οι δύο μύθοι βρίσκονταν σε αλληλόσχεση, καθώς ο ένας προσδιόριζε και χαρακτήριζε τον άλλον. Και κατέρρευσαν συγχρόνως.
Η Αριστερά της διαμαρτυρίας πάντα μιλούσε για τα δικαιώματα των ανίσχυρων και των αδύναμων, καθώς είχε αναλάβει εργολαβικά, λόγω της μαρξιστικής θεωρίας, την υπεράσπιση τους. Όμως συνάθροιζε, απρόσωπα, τα άτομα στην έννοια της κοινωνικής τάξης, που αυτήν καθιστούσε ως ιστορικό υποκείμενο. Δεν ήταν το μοναδικό και ανεπανάληπτο άτομο ο πρωταγωνιστής της Ιστορίας, αλλά η τάξη. Αυτή η αρχέγονη εκδοχή του μαρξισμού, αντικαταστάθηκε από μια πιο νεωτερική, που αναγορεύει σε ιστορικά υποκείμενα πολύμορφες συλλογικότητες. Και πάλι το άτομο λείπει από τις νεομαρξιστικές προσεγγίσεις της θεωρίας τους. Έτσι, δεν ακούμε για τα δικαιώματα του ατόμου που μέσα τους περικλείουν τα πάντα, αλλά για τα δικαιώματα των εργαζομένων, των γυναικών, των ομοφυλοφίλων, κλπ.
Αυτά αφορούν την Αριστερά της διαμαρτυρίας. Γιατί, για την Αριστερά της εξουσίας, η Ιστορία έδειξε πως όλα αυτά θεωρούνται αστικά κατάλοιπα και ψευδολεγκαλισμοί. Ούτε καν οι προλετάριοι στα σοσιαλιστικά καθεστώτα δεν είχαν δικαιώματα. Προφανώς, η Αριστερά της διαμαρτυρίας προάσπιζε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες, γιατί αυτό την βοηθούσε να γίνει η Αριστερά της εξουσίας. Και τότε φανέρωνε το πραγματικό της πρόσωπο.
Έχει λοιπόν, θεωρητικό και ιστορικό βάθος, η περιφρόνηση της κυβερνώσας Αριστεράς προς τους κάθε λογής αναξιοπαθούντες, είτε αυτοί είναι άνεργοι, είτε μετανάστες, είτε πρόσφυγες, είτε ικέτες. Αυτή η αναλγησία έχει διαποτίσει όλον τον κορμό αυτού του πολιτικού χώρου. Δεν είναι τυχαία η σιωπή των διανοουμένων της Αριστεράς απέναντι στην τραγωδία της Μόριας ή στο δράμα των 8 Τούρκων αξιωματικών. Ούτε είναι τυχαία, φυσικά, η απουσία όλων των καλλιτεχνών που κοσμούν την σκηνή της Αριστεράς. Που ξεδιάντροπα, φορώντας κόκκινα γάντια για να υπερασπισθούν τις καθαρίστριες των 2000 ευρώ, πουλούσαν ανθρωπιά για να εισπράξουν το αντίτιμο από την εξουσία. Τώρα που δεν υπάρχει αντίτιμο, αλλά μόνον ηθική υποχρέωση, όλοι κρύβονται.
Η Αριστερά που υποκριτικά δηλώνει πως αγωνίζεται για τον άνθρωπο, έχει μιαν ερωτική σχέση -ιστορικά-- με την Στατιστική. Με τους αριθμούς και την επεξεργασία τους, τις ποσοτικοποιήσεις, τις πιθανότητες και τις ποσοστώσεις, διαδικασίες δηλαδή από τις οποίες απουσιάζει το άτομο, αλλά που το αφορούν, καθώς την δική του ζωή επηρεάζουν.
Άλλωστε ο μεγάλος «ανθρωπιστής» Ι.Β.Στάλιν είχε πει: «αν σκοτώσουμε 100 ανθρώπους είναι έγκλημα. Αν σκοτώσουμε 1.000.000 είναι στατιστική.» Και σκότωσε πολλά εκατομμύρια.
