Του Σάκη Μουμτζή
Η συνεύρεση 200 περίπου παλαιών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ ήταν συναισθηματικά φορτισμένη λόγω των κοινών αγώνων τους, των κοινών ιδανικών τους, της κοινής πίστης στον Α. Παπανδρέου. Μα πάνω απ΄όλα ήταν μια ανθρώπινη αναπόληση του παρελθόντος. Του δικού τους παρελθόντος. Ηταν τελικά μια επιστροφή στο σπίτι τους. Νομίζω πως όλο αυτό το σκηνικό επιβάλλεται να το αντιμετωπίσουμε με τον προσήκοντα σεβασμό, ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτηση μας.
Ομως στην πολιτική ο συναισθηματισμός, μόνον, δεν παράγει αποτελέσματα, καθώς παρέρχεται γρήγορα κι εύκολα και αυτό που μένει είναι η έλλειψη πολιτικού λόγου. Το θυμικό και οι αναμνήσεις δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την συγκεκριμένη πολιτική πρόταση. Και αυτό ακριβώς λείπει από το σημερινό ΠΑΣΟΚ, που θέτει και τα όρια του εγχειρήματος της επανασυγκόλλησης των κομματιών του.
Είχα γράψει πριν από λίγες ημέρες, πως τα μνημόνια επανακαθόρισαν όλους τους άξονες της Ελληνικής κοινωνίας. Δημιούργησαν νέες συνειδήσεις και μετατόπισαν πολιτικές εντάξεις. Οσοι δεν το βλέπουν αυτό και ονειρεύονται το status quo ante, που θα συμβεί κατά τρόπο μαγικό, είναι εκτός τόπου και εκτός χρόνου.
Αυτό πολύ απλά σημαίνει πως δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με την κοινωνία, με παλιά συνθήματα, με νεφελώδεις προτάσεις, με φθαρμένα υλικά. Το παρελθόν πέρασε ανεπιστρεπτί και μαζί του και τα πρόσωπα που το εξέφραζαν και το εκφράζουν. Η μνημονιακή πραγματικότητα έθεσε τα πραγματικά προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας που την έχουν καταστήσει χρόνιο παρία της ΕΕ. Και αυτά τα προβλήματα απαιτούν συγκεκριμένες προτάσεις, ξεκάθαρες θέσεις, ρεαλιστικές λύσεις.
Οι συναθροισθέντες 200 βουλευτές, του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, τι πιστεύουν για τις ιδιωτικοποιήσεις; Τι γνώμη έχουν για τον δραστικό περιορισμό του Ελληνικού Δημοσίου; Πώς θα πρέπει, κατά την γνώμη τους, να αντιμετωπισθεί το συνταξιοδοτικό; Τι πιστεύουν για την υπερφορολόγηση και τις συνέπειες της; Ποιος θα είναι ο βασικός φορέας παραγωγής εθνικού πλούτου; Ο ιδιωτικός τομέας ή ο δημόσιος; Και τελικά ποιος είναι ο κύριος αντίπαλος; Ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο «νεοφιλελευθερισμός;» Οι απαντήσεις πρέπει να είναι ξεκάθαρες, χωρίς υπεκφυγές, συμψηφισμούς, στρογγυλεύσεις και γενικόλογες αερολογίες.
Γιατί όλα αυτά και πολλά άλλα, συνθέτουν αυτό που αποκαλούμε πολιτική γραμμή. Πολιτικές θέσεις. Και ως γνωστόν οι καθαρές πολιτικές θέσεις απαιτούν και μια ξεκάθαρη πολιτική συμμαχιών. Το αναπαλαιωμένο ΠΑΣΟΚ με ποιους θα συμμαχήσει και εναντίον ποιων; Τα αντιδεξιά αντανακλαστικά, που καλύπτονται πίσω από την πομφόλυγα του «νεοφιλελευθερισμού» θα υπερισχύσουν της ανάγκης για διαφύλαξη της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας;
Η πολιτική, ως γνωστόν, είναι οι προτεραιότητες. Η ιεράρχηση των στόχων και, συνακόλουθα, η στρατηγική των συμμαχιών που θα διαμορφώσει τους ευνοϊκούς συσχετισμούς δυνάμεων. Συνεπώς αργά ή γρήγορα η ηγετική ομάδα του Κινήματος θα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα: με την Νέα Δημοκρατία ή με τον ΣΥΡΙΖΑ; και η χειρότερη απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι: « με κανέναν.» Οταν ένα κόμμα δίνει α-πολιτικές απαντήσεις σε κατ΄εξοχήν πολιτικά ερωτήματα, μοιραία αποκόπτεται από τις μάζες, μοιραία επιλέγει τον χώρο του περιθωρίου, μοιραία δεν έχει μέλλον, δεν έχει προοπτική.
Νομίζω πως η επιχειρούμενη αναπαλαίωση του ΠΑΣΟΚ, αν δεν συνοδευτεί και από ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις, τότε το βέλτιστο που θα πετύχει θα είναι το 6% να το κάνει 7%.
Πάντα μιλώ πολιτικά, χωρίς συναισθηματισμούς.
