Του Σάκη Μουμτζή
Πριν από δύο ακριβώς χρόνια ζούσαμε, όσοι πιστεύουμε σε μια φιλελεύθερη κι ευρωπαϊκή Ελλάδα, την τελευταία ημέρα μιας μακράς πορείας. Εκείνο το βράδυ έκλεινε ένας κύκλος που είχε ως κύριο χαρακτηριστικό του την προσήλωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του πολιτικού συστήματος στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και την πίστη στο πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.
Οι πολύ μεγάλες ευθύνες της πολιτικής τάξης για την οικονομική κατάρρευση της χώρας, ανέδυσαν από τα βάθη της κοινωνίας τις πιο ακραίες και μισαλλόδοξες φωνές που βρήκαν την πολιτική έκφραση τους στις αποκληθείσες αντισυστημικές δυνάμεις. Τα μνημόνια άλλαξαν ριζικά τις συνειδήσεις της πλειοψηφίας των πολιτών και οι πολιτικές μετατοπίσεις τους, αναδιαμόρφωσαν το πολιτικό τοπίο. Η Ελλάδα το 2011 ήταν μια βαλτωμένη κοινωνία, που δεν ήθελε να χάσει τα «κεκτημένα» της. Δεν ήθελε να μεταρρυθμιστεί.
Τα τραγικά λάθη της διακυβέρνησης Κ.Καραμανλή, η βιασύνη του Γ. Παπανδρέου να γίνει πρωθυπουργός και η πολιτική ραστώνη κάποιων υπουργών του, έσβησαν από την μνήμη των πολιτών τα επιτεύγματα της Δημοκρατίας της Μεταπολίτευσης, το κυριότερο των οποίων ήταν η απρόσκοπτη λειτουργία του πολιτεύματος για σαράντα χρόνια, κάτι πρωτοφανές για την ιστορία του τόπου.
Κι όμως μέσα από αυτήν την πολιτική τάξη που δημιούργησε όλα αυτά τα προβλήματα, αναδείχθηκαν εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις –Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ – και εκείνοι οι πολιτικοί ηγέτες- Α.Σαμαράς και Ε.Βενιζέλος- που μαζί με τους συνεργάτες τους, σιγά-σιγά άρχισαν να σταθεροποιούν την κατάσταση.
Αυτή η πορεία επειδή ήταν δύσκολη, ήταν επόμενο να έχει λάθη και καθυστερήσεις, όμως ήταν τελικά αποτελεσματική. Στις αρχές του 2015 η Ελλάδα έμπαινε στο δρόμο της ανάπτυξης, κυρίως, με τις θυσίες του Ελληνικού λαού.Ουδείς πλέον το αμφισβητεί. Και το επίτευγμα γίνεται μεγαλύτερο γιατί η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας –ΠΑΣΟΚ, για την οποία πρέπει να είναι υπερήφανα τα μέλη και τα στελέχη των δύο κομμάτων, είχε απέναντι της ένα απεχθές μόρφωμα, που χαϊδεύοντας τα πιο ποταπά ένστικτα των πολιτών, υποσχόταν μαγικές λύσεις με έναν νόμο κι ένα άρθρο.
Και όταν η μια πλευρά έχει να επιδείξει ένα πετυχημένο έργο που στηρίχτηκε όμως στους κόπους και στις στερήσεις των πολιτών, και η άλλη υπόσχεται την επιστροφή στον απολεσθέντα παράδεισο, ο αγώνας είναι άνισος. Έχει κριθεί από την αφετηρία του.
Νομίζω πως σήμερα όλοι οι Ευρωπαίοι, φιλελεύθεροι πολίτες θα πρέπει να τιμήσουμε αυτήν την τελευταία ημέρα της ευρωπαϊκής και δημοκρατικής Ελλάδος, την 24η Ιανουαρίου 2015. Να αναλογισθούμε –με δεδομένη την μετέπειτα πορεία της χώρας—τι χάσαμε, όχι με δική μας ευθύνη. Και να αισθανθούμε υπερήφανοι για την ψήφο μας.
Το δυστύχημα είναι πως για να το καταλάβει αυτό η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, έπρεπε να κυβερνήσει το εθνολαϊκιστικό μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.
ΥΓ.Η πορεία των γεγονότων δικαίωσε απόλυτα τον Α.Σαμαρά που δεν παρέδωσε, αυτοπροσώπως, την πρωθυπουργία στον καταληψία.
