Του Σάκη Μουμτζή
Διαμαρτυρήθηκε ο Ν.Παππάς, γιατί την πρόθεση του για την δημιουργία Ελληνικής Διαστημικής Υπηρεσίας την αντιμετωπίσαμε με σκωπτική διάθεση. Σε πρώτο επίπεδο το γελοίον του πράγματος είναι προφανές. Σε δεύτερο όμως επίπεδο, ο υπουργός έχει δίκιο. Το θέμα είναι σοβαρό, όχι βέβαια για τους λόγους που αυτός έχει στο μυαλό του.
Τι θα γίνει λοιπόν με αυτήν την Υπηρεσία αμέσως; Θα διοριστεί Διοικητικό Συμβούλιο, με πρόεδρο και διεθύνοντα σύμβουλο, θα προσληφθούν γραμματείς, τηλεφωνήτριες/τες και κλητήρες, καθώς κι ένας αριθμός συμβούλων και συνεργατών. Το αποτέλεσμα; άγνωστον και αβέβαιον. Το γνωστόν και δεδομένον; Καμιά δεκαριά εκατομμύρια ευρώ το ετήσιο κόστος λειτουργίας της Υπηρεσίας.
Αυτοί οι «περίφημοι» κρατικοί φορείς αποτελούν μια από τις επαχθείς κληρονομιές της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας. Αποτελούν τα φρούρια με τον ιδιωτικό στρατό των υπουργών και του κόμματος. Είναι δε άγνωστος ο ακριβής αριθμός τους. Όλα κινούνται στο περίπου. Υπολογίζονται σε χίλιους περίπου οι κρατικοί φορείς, που είναι απογεγραμμένοι, στους οποίους απασχολούνται περίπου τριάντα πέντε χιλιάδες εργαζόμενοι. Ενώ περίπου 500-600 φορείς αρνήθηκαν να καταγραφούν. Σε αυτούς δε τους μη καταγεγραμμένους, «απασχολούνται» περίπου 1000-1300 άτομα.
Η Ελλάδα του «περίπου», είναι απολύτως λογικό να βρίσκεται περίπου πριν την καταστροφή. Να υπενθυμίσω στον αναγνώστη την προσπάθεια του Θ. Πάγκαλου, το 2009-2010, να καταγράψει το σύνολο αυτών των οργανισμών, μια προσπάθεια που απέτυχε παταγωδώς, γιατί οι περισσότεροι υπουργοί αρνούνταν να δώσουν στοιχεία. Προφανώς, ενόμιζαν πως ήταν το μαγαζί τους.
Να υπενθυμίσω επίσης στον αναγνώστη, πως η χαρτογράφηση όλων αυτών των φορέων και οργανισμών του Δημοσίου, έγινε από το 2011 μνημονιακή υποχρέωση. Επί υπουργίας Κ. Μητσοτάκη, το 2014, έγινε μια, κατά προσέγγιση, καταγραφή τους. Παραμένει όμως, μέχρι και σήμερα, άγνωστο το κόστος λειτουργίας τους. Δηλαδή πόσα λεφτά κοστίζουν στον έλληνα φορολογούμενο, που είναι και ο εργοδότης τους.
Νομίζω, πως αν ρωτούσαμε τον διευθύνοντα σύμβουλο μιας μεγάλης ιδιωτικής εταιρείας πόσο προσωπικό απασχολείται σε αυτήν,αφού ρωτούσε τον οικονομικό διευθυντή και τον υπεύθυνο προσωπικού, σε δέκα λεπτά, θα μας απαντούσε συγκεκριμένα. Π.χ. 138 άτομα σε σταθερή δωδεκάμηνη βάση, 43 εποχιακοί και 19 με μπλοκάκι και κοστίζουν στην επιχείρηση 328.417 ευρώ το χρόνο. Απλά και ξεκάθαρα πράγματα.
Δεν θα μπορούσε να ήταν παρόμοια η κατάσταση και στο Ελληνικό Δημόσιο; Φυσικά και θα μπορούσε. Αλλά τότε, πώς θα ρουσφετολογούσε ο κάθε υπουργός και πώς θα τακτοποιούνταν τα κομματικά στελέχη; Η διαφάνεια είναι εχθρός του πολιτικού μας συστήματος, γιατί θέτει απλούς κανόνες που ισχύουν για όλους και συνεπώς οι πάντες βρίσκονται υπό διαρκή δημόσιο έλεγχο.
Αλλά η πολιτική τάξη της χώρας μας, απεχθάνεται τον έλεγχο. Επιθυμεί να παίζει το παιχνίδι με τους δικούς της αδιαφανείς κανόνες, γεμάτους παραγράφους, παραπομπές και εδάφια. Μέσα από τον λαβύρινθο των νόμων, κάνει ανεμπόδιστη την «δουλειά της».
Να υπενθυμίσω δε και το χάος που επικρατεί στα υπουργεία, όπου κατά μέσο όρο υπάρχουν 439 τμήματα, εκ των οποίων το 20% δεν έχει εργαζόμενους, παρά μόνον προϊσταμένους. Να μην αναφερθώ δε στην αισχρή πατέντα των ειδικών γραμματέων, όπου ο κάθε υπουργός και το κόμμα ξεπληρώνουν υποχρεώσεις.
Εννοείται, πως όλο αυτό το πάρτυ το πλήρωνε και το πληρώνει ο έλληνας φορολογούμενος, που με την νοσηρή νοοτροπία του, ελπίζει πως, όταν «αλλάξει η κατάσταση» αυτός ή οι συγγενείς του κάπου θα βολευτούν. Και βέβαια, έτσι συντηρεί και αναπαράγει αυτό το καθεστώς.
Και η Ελληνική ΝΑΣΑ του Ν.Παππά αποδεικνύει, εν έτει 2017, πόσο αμετανόητο είναι το πολιτικό μας σύστημα.
