Οι περισσότεροι από μας, ακόμα κι αν έχουμε στη διάθεσή μας όλα τα δεδομένα, για οποιαδήποτε κρίση, αδυνατούμε να υπολογίσουμε το ρίσκο που μπορεί να έχει κάθε αντίδρασή μας, κάθε πράξη μας. Αδυνατούμε, δηλαδή, να κάνουμε risk assessment, όπως λέγεται στην ορολογία της διαχείρισης κρίσεων. Οι αιτίες γι' αυτό είναι πολλές και η σχετική βιβλιογραφία γεμίζει, κυριολεκτικά, πολλές βιβλιοθήκες.

Άσχετα εάν η κυβέρνηση αποφασίσει να πάρει πρόσθετα μέτρα για την πανδημία, όπως νέα lockdown, υπάρχει ακόμα περιθώριο να αναλάβει κάποιες πρωτοβουλίες που θα βοηθήσουν στην καλύτερη εφαρμογή των μέτρων που είναι ήδη σε ισχύ. Όπως παρατήρησαν χρήστες στα σοσιαλ μήντια, τα μέτρα δεν υπάρχουν πουθενά συγκεντρωμένα και διατυπωμένα με τρόπο σαφή ώστε ο καθένας να ξέρει τι ακριβώς επιτρέπεται και τι απαγορεύεται.

Μέσα στην πληθώρα των ψηφιακών εκδηλώσεων που διοργανώνονται αυτή την εποχή (και λόγω ΔΕΘ) εύκολα ξεχωρίζει το ετήσιο συνέδριο του «Κύκλου των Ιδεών για την εθνική ανασυγκρότηση», το think tank που ίδρυσε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, το οποίο διοργανώνεται για τέταρτη χρονιά φέτος, πάντα πάνω στην κεντρική ιδέα της «Ελλάδας Μετά» και το οποίο ξεκινάει σήμερα, νωρίς το απόγευμα.

Μια από τις τρέχουσες συζητήσεις στις προεκλογικές ΗΠΑ αφορά στο κατά πόσο οι διαδηλώσεις κατά της αστυνομικής βίας, θα επηρεάσουν το αποτέλεσμα των εκλογών του Νοεμβρίου. Μαζί με την πανδημία είναι τα δύο ζητήματα που κυριαρχούν και φαίνεται ότι θα καθορίσουν και το νικητή. Όταν η οικονομία δεν είναι το κεντρικό ζήτημα σοβεί ο κίνδυνος...

Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα: όπως όλες οι ομιλίες «για την κατάσταση της Ένωσης» που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, έτσι και η χθεσινή που εκφώνησε η πρόεδρος Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ήταν ένα άψογο κείμενο που περιελάμβανε όλα τα «σωστά λόγια» της ευρωπαϊκής Ορθοδοξίας, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Μόνο που βρισκόμαστε ακόμα στα λόγια.

Τα τεκταινόμενα στην εκπαίδευση στο πεδίο τα παρακολουθούμε μέσω συγγενών και φίλων. Από αυτούς πληροφορούμαστε τις δυσλειτουργίες, τα προβλήματα στο πρόγραμμα σπουδών, τον αγώνα που κάνουν οι εκπαιδευτικοί και τα προβλήματα που δημιουργούν οι, ευτυχώς λίγες, προβληματικές περιπτώσεις. 

Η τηλεοπτική δημοσιότητα ήταν ο καθοριστικός παράγοντας στη δημιουργία του συστημικού φαινομένου των «Αγανακτισμένων» μέσα από τους οποίους γιγαντώθηκαν  ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή. Και το χαρακτηρίζουμε συστημικό, γιατί έχει αποδειχθεί ότι τα κόμματα που δεν ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο έστελναν με πούλμαν τους οργανωμένους οπαδούς τους στο Σύνταγμα, μην ξεχνιόμαστε.

Το Σάββατο το πρωί, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κώστας Ζαχαριάδης είχε μια φαεινή ιδέα: στοίχισε ένα πλαστικό μπουκάλι νερού του μισού λίτρου δίπλα σ' ένα από τα παγουράκια που δώρισε στους μικρούς μαθητές το Ίδρυμα Λασκαρίδη, τα φωτογράφισε και τα ανέβασε στο τουίτερ για να επισημάνει ότι το παγουράκι είναι λειψό σε χωρητικότητα. Και με αυτό να κάνει κριτική στην κυβέρνηση.

Εδώ και μήνες βέβαια έχουμε επισημάνει ότι το «επιτελικό κράτος» αποδυναμώνει τη λειτουργία της Βουλής. Μέχρι τώρα είχαμε τους υπουργούς που για να δικαιολογήσουν την ατολμία τους «τα ρίχνουν» στο Μαξίμου που δήθεν δεν τους αφήνει να κάνουν ο,τιδήποτε χωρίς την έγκρισή του. Τώρα θα έχουμε και τους βουλευτές. 

Κι αν η μητέρα του Παύλου Φύσσα, η κυρία Μάγδα Φύσσα, έχει κάθε δικαίωμα να εμφανίζεται στο δικαστήριο κρατώντας πλακάτ με το σύνθημα «Δεν είναι αθώοι», όσοι σπεύδουν να το υιοθετήσουν και να βάλουν το σχετικό sticker στα προφίλ τους στα σόσιαλ μήντια, πρέπει να γνωρίζουν ότι συνειδητά ή ασυνείδητα πλειοδοτούν στον αντισυστημισμό.

Μεγαλώνουμε με την ιδέα ότι «οι Έλληνες είμαστε μαμμόθρεφτοι» κυρίως γιατί παραμένουμε στο πατρικό μας σπίτι, ακόμα και σήμερα, μέχρι το γάμο. Το φαινόμενο αποδίδεται στους στενούς οικογενειακούς δεσμούς που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία και την ιδέα ότι η ελληνίδα μητέρα δεν θέλει ή δεν μπορεί να αποχωριστεί τα παιδιά της με αποτέλεσμα, όπως λένε, να τα «κακομαθαίνει» κι αυτά να μην επιθυμούν να χειραφετηθούν.

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή διαθέτει νομικά εργαλεία που αναγνωρίζουν, για να προστατεύσουν, δικαιώματα μειονοτήτων και γυναικών αλλά τα σχετικά ζητήματα βρισκόμαστε να τα συζητάμε κατόπιν εορτής, αποσπασματικά και τις περισσότερες φορές με αφορμές εξωφρενικές, όπως το επεισόδιο που συνέβη στο ριάλιτι «Big Brother».

Στην πολύ ωραία συνέντευξη που έδωσε στο Νίκο Ζαχαριάδη και τον «Φιλελεύθερο» η κυρία Μαριέττα Γιαννάκου (άνευ ετέρων συστάσεων και προσδιοριστικών γιατί είναι μοναδική) στοχάζεται πάνω στην έννοια του «θέσφατου» στην κυβερνητική πολιτική και στο αν οι σύγχρονες κυβερνήσεις πρέπει να επαναπροσδιορίζουν τη ρότα τους.

Όλα αυτά τα χρόνια μιλάμε για το «Κολαστήριο της Μόριας». Ακόμα και σήμερα η κατάσταση εκεί παραμένει πολύ δύσκολη, παρ' όλες τις προσπάθειες που γίνονται για την αποσυμφόρησή του ΚΥΤ. Παρ' όλα αυτά όμως, ένας άντρας 40 χρόνων που πήρε το πολυπόθητο άσυλο το οποίο του επιτρέπει την ελεύθερη μετακίνηση εντός της χώρας και δυνητικά και σε χώρες της ΕΕ, προτίμησε να γυρίσει στη Μόρια.

Ούτε ανέργους, ούτε πτυχιούχους παράγει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Μια συγκεκριμένη κατηγορία ψηφοφόρων παράγει γι αυτό και κανείς δεν το μεταρρυθμίζει. Έτσι κι αλλιώς, όπως είναι τα πράγματα σήμερα, το πρόβλημα δεν θα το λύσει κάποιος Υπουργός Παιδείας ακόμα κι αν φτιάξει μια ομάδα από τους καλύτερους συμβούλους στον πλανήτη.

Στα 46 χρόνια της Γ?Ελληνικής Δημοκρατίας, όλοι έχουμε λίγο-πολύ καταλάβει ότι ο βασικός λόγος που οι περισσότεροι βουλευτές επιθυμούν να γίνουν υπουργοί είναι για να εξασφαλίσουν εύκολα την επανεκλογή τους με τις εξυπηρετήσεις, μικρές ή μεγάλες, προς τους ψηφοφόρους τους αλλά κυρίως με την υπερπροβολή πανελλαδικής εμβέλειας που προσφέρει το αξίωμα.

Αντίθετα από τους περισσότερους αναλυτές του φαινομένου της ανόδου του εθνολαϊκισμού με βασικό κομματικό φορέα του τον ΣΥΡΙΖΑ, ο συγγραφέας και εκδότης Πέτρος Παπασαραντόπουλος δεν εγκατέλειψε ποτέ τον προοδευτικό χώρο. Συγκέντρωσε την αρθρογραφία εκείνης της περιόδου σ' ένα τόμο με τον τίτλο «Η Υπονόμευση της Δημοκρατίας-2015-2019».

Βρίσκουμε ενδιαφέρον ότι για δεύτερη συνεχόμενη Κυριακή και μέσω του Τύπου, ο πυρήνας του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, μια θεσμική οντότητα με ευθεία δημοκρατική νομιμοποίηση, δηλώνει ότι «είναι εδώ» και παραμένει το μόνο αρμόδιο όργανο για να χαράξει την οικονομική πολιτική, η οποία δεν έχει παρεκκλίνει στο ελάχιστο από το φιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Η παρέμβαση του κ. Παύλου Πολάκη υπέρ του κ. Κώστα Γαβρόγλου ουδόλως είχε να κάνει με την ουσία του ζητήματος. Άλλωστε ο κ. Πολάκης δεν συνηθίζει τις επιθέσεις στους πολιτικούς του αντιπάλους στη βάση του φύλου τους. Παρεμβαίνοντας υπέρ Γαβρόγλου ο κ. Πολάκης λειτούργησε ως αρχηγός. Πρόκειται δηλαδή για άλλη μία, από τις πολλές, παρεμβάσεις αρχηγικού τύπου που κάνει τελευταίως.

Αν κάτι μπορεί να λειτουργήσει ως παρομοίωση της ελληνικής οικονομίας αυτό δεν είναι άλλο από το ελληνικό κρασί, το «Επώνυμο Ελληνικό Κρασί» όπως είναι σωστό να λέγεται, όταν θέλουμε να αναφερθούμε στα κρασιά που παράγουν και εμφιαλώνουν οι επαγγελματίες Έλληνες αμπελουργοί και οινοποιοί, το κρασί που βρίσκεται στον αντίποδα του «χύμα» και ως εκ τούτου «ανώνυμου», χωρίς ετικέτα, κρασιού. 

Οι φίλοι από την Ολλανδία που ήρθαν για διακοπές στην Ελλάδα και φέτος μας συγκίνησαν ιδιαίτερα. Δεν είναι λίγοι όσοι έχουν αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με την πατρίδα μας χωρίς να έχουν καταγωγή ή κάποιο δεσμό εξ αγχιστείας μαζί της και δεν μπορούν καν να φανταστούν ότι θα περάσουν τις διακοπές τους κάπου αλλού.

Στην ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε στο ΒΗΜΑ της Κυριακής ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Θεόδωρος Σκυλακάκης αισθάνθηκε την ανάγκη να δώσει τη διαβεβαίωση ότι η κυβέρνηση παραμένει πιστή στο πρόγραμμά της για μείωση των εισφορών, των φόρων αλλά και του κράτους. 

Η κυβέρνηση αποφάσισε να υπερβεί την αντιπαράθεση για τα μέτρα που θα επιβληθούν στα σχολεία για την πανδημία ανακοινώνοντας ότι θα χορηγήσει δωρεάν μάσκες στην εκπαιδευτική κοινότητα. Η πρόθεσή της είναι σωστή. Η κρίση είναι υγειονομική και η κυβέρνηση έχει την ευθύνη για την υγεία των πολιτών.

Υπάρχει μια κατηγορία βιβλίων που ο σύγχρονος βιβλιόφιλος θα γνωρίσει μόνο συγκυριακά κι αυτό αν συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με κάποια από τις εκτός Αθηνών περιοχές της χώρας, αν δηλαδή «έχει καταγωγή». Αναφερόμαστε, βέβαια, στα βιβλία τοπικού ενδιαφέροντος που εκδίδουν ιδιώτες: ερασιτέχνες ιστορικοί και λαογράφοι ή απλώς δεινοί πεζοπόροι που θέλουν να πλαισιώσουν ιστορικά και μυθολογικά πεζοπορικούς και ορειβατικούς προορισμούς, δημοφιλείς ή άγνωστους.