Πραγματικά, είναι μεγάλος ο πειρασμός για τον οποιονδήποτε να αρχίσει να σατιρίζει, να σαρκάζει για την ακρίβεια, όσα συνέβησαν χθες στη Βουλή κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την άρση της ασυλίας του βουλευτή Χανίων Παύλου Πολάκη και δεν αναφερόμαστε τόσο στα καμώματα του κ. Πολάκη με το τραγούδι του Καζαντζίδη, γιατί όταν έχεις κρυφτεί πίσω από τη βουλευτική ασυλία για να γλιτώσεις τις συνέπειες των λόγων σου ό,τι και να κάνεις θα δυσκολευτείς να το περάσεις για «μαγκιά». Αναφερόμαστε στην πρώτη κοινοβουλευτική ήττα που υπέστη η Νέα Δημοκρατία προφανώς λόγω προβλημάτων στη λειτουργία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
Όμως, ο πολιτικός κυνισμός και μάλιστα με φερετζέ το χιούμορ καταλήγει κι αυτός σε πλειοδοσία στον αντισυστημισμό κάτι που όπως γράφαμε και χθες είναι ό,τι χειρότερο στην παρούσα συγκυρία.
Έπειτα, είναι λάθος να «ρίξουμε στην πλάκα» αυτή την αστοχία γιατί αποκαλύπτει πολλά και ανησυχητικά για το πόσο σοβαρά έχουν πάρει ορισμένοι το ρόλο τους.
Εδώ και μήνες βέβαια έχουμε επισημάνει ότι το «επιτελικό κράτος» αποδυναμώνει τη λειτουργία της Βουλής. Μέχρι τώρα είχαμε τους υπουργούς που για να δικαιολογήσουν την ατολμία τους «τα ρίχνουν» στο Μαξίμου που δήθεν δεν τους αφήνει να κάνουν ο,τιδήποτε χωρίς την έγκρισή του.
Τώρα θα έχουμε και τους βουλευτές.
Με τέσσερις μεγάλες κρίσεις να τρέχουν παράλληλα (πανδημία, οικονομία, μεταναστευτικό, Ελληνοτουρκικά), ο πρωθυπουργός, γυρνώντας από τη Θεσσαλονίκη, ίσως θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο να σφίξει λίγο τα λουριά γιατί το κακό σαν να έχει παραγίνει.
Μετά το άγριο στραπάτσο του νόμου Κεραμέως από την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων που αφήνει έκθετη την κυβέρνηση για κακής ποιότητας νομοθέτηση, κάτι που σε ένα σχήμα επιτελικού κράτους αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις, έχουμε την πρώτη κοινοβουλευτική ήττα της Νέας Δημοκρατίας και μάλιστα σε κάτι τόσο συμβολικό που συνέβη και υπό συνθήκες επιθεώρησης. Κοινώς: γελάει ο κόσμος.
Από τη μία, είναι λίγο άδικο τέτοια γεγονότα που οφείλονται σε κακή οργάνωση και χαλαρότητα να εκθέτουν την κυβέρνηση σε τόσο μεγάλο βαθμό που αυτή την περίοδο παλεύει, κυριολεκτικά, με τα τέρατα και δεν τα πάει καθόλου άσχημα. Από την άλλη όμως, ίσως είναι ευκαιρία ο πρωθυπουργός να αναθεωρήσει τα περί «επιτελικού κράτους» γιατί έχουμε αρχίσει όλοι να βλέπουμε ότι «επιτελικό κράτος» είναι ό,τι προφταίνουν να κάνουν μέσα στην ημέρα τρία-τέσσερα άτομα, δεν είναι κάτι περισσότερο.
Πρέπει οι υπουργοί, οι βουλευτές, τα στελέχη, όλοι τέλος πάντων, να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν μπορείς να μιλάς για την ατομική ευθύνη των πολιτών και στην κυβέρνηση και την κοινοβουλευτική ομάδα να αποποιούνται των ατομικών τους ευθυνών επικαλούμενοι μάλιστα το γραφείο του πρωθυπουργού για αυτό.
Κάτι γίνεται λάθος. Ευτυχώς, διορθώνεται πολύ εύκολα.
