Μεγαλώνουμε με την ιδέα ότι «οι Έλληνες είμαστε μαμμόθρεφτοι» κυρίως γιατί παραμένουμε στο πατρικό μας σπίτι, ακόμα και σήμερα, μέχρι το γάμο. Το φαινόμενο αποδίδεται στους στενούς οικογενειακούς δεσμούς που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία και την ιδέα ότι η ελληνίδα μητέρα δεν θέλει ή δεν μπορεί να αποχωριστεί τα παιδιά της με αποτέλεσμα, όπως λένε, να τα «κακομαθαίνει» κι αυτά να μην επιθυμούν να χειραφετηθούν.
Μια έρευνα που έδωσε στη δημοσιότητα την προηγούμενη εβδομάδα η πασίγνωστη και έγκριτη αμερικανική εταιρεία ερευνών κοινής γνώμης Pew Research μας έβαλε σε σκέψεις.
Σύμφωνα με την έρευνα αυτή, το 52% των νεαρών ενηλίκων (18-29) ζει με τους γονείς του στην πατρική εστία και πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό μετά το δεκαετία του 1940.
Οι ερευνητές αποδίδουν το φαινόμενο στις συνέπειες της πανδημίας στην οικονομία. Τα υψηλά ποσοστά της ανεργίας αλλά και η οικονομική αβεβαιότητα οδηγούν τους νέους στη απόφαση να επιστρέψουν στην πατρική οικία ή να μην φεύγουν από αυτή.
Διαβάζοντας βέβαια αναλυτικότερα την έρευνα αντλούμε κι άλλα αποκαλυπτικά στοιχεία για τις συνέπειες της πανδημίας που όμως αφορούν την αμερικανική κοινωνία.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με τα στοιχεία του αμερικανικού «ΕΟΔΥ» 1 στους 4 Αμερικανούς ηλικίας 18-24 δήλωσαν ότι τον Ιούνιο σκέφτηκαν τουλάχιστον μια φορά το ενδεχόμενο να αυτοκτονήσουν εξαιτίας της πανδημίας.
Αναρωτιόμαστε αν υπάρχουν ανάλογα δεδομένα για τη χώρα μας κι αν κανείς ενδιαφέρεται να τα συλλέξει και όχι, δεν γκρινιάζουμε. Απλώς θέλουμε να επισημάνουμε πόσο σημαντική είναι η ίδρυση υφυπουργείου για την Ψυχική Υγεία.
Άρθρο στην έντυπη έκδοση του The Atlantic τον Μάιο ερμήνευε μ’ένα μόλις τόνο μεγαλύτερης αισιοδοξίας το φαινόμενο της επιστροφής των νεαρών ενηλίκων Αμερικανών στην πατρική οικία: πρόκειται για μια γενιά που ίσως και να μην βρεθεί ποτέ σε κτίριο γραφείου. Με τα λαπτοπ και τις συνδέσεις στο ίντερνετ να έχουν φθηνύνει πολύ, μια νέα γενιά ανεξάρτητων και ελεύθερων επαγγελματιών φαίνεται ότι ετοιμάζεται να καταλάβει τον κόσμο των επιχειρήσεων, προσφέροντας εξειδικευμένη εργασία και λύσεις με εντελώς διαφορετικούς όρους. Αυτό, το τελευταίο, ίσως να θέλουν να το δουν οι υπεύθυνοι της Επιτροπής Πισσαρίδη που έχουν ενστερνιστεί τις εμμονές του ΣΕΒ της προηγούμενης 20ετίας αναφορικά με το μέγεθος των επιχειρήσεων…
Σε κάθε περίπτωση και για να επιστρέψουμε στους νέους της χώρας μας απ’όπου και ξεκινήσαμε, θέλουμε να επισημάνουμε τούτο: ίσως, το ενδεχόμενο οι νέοι να είναι όντως «μαμόθρεφτοι» είναι το καλό σενάριο. Σε τελευταία ανάλυση, αυτοί είμαστε.
Μήπως όμως δεν είμαστε αυτοί αλλά είναι οι συνθήκες που δεν επιτρέπουν στις νεότερες γενιές να χειραφετηθούν;
Με την ανεργία να θερίζει νέους και γυναίκες ακόμα και πριν από την κρίση, πως υπήρχε και υπάρχει η αξίωση οι νέοι να φεύγουν από την πατρική εστία για να ζήσουν μόνοι τους;
Και πως έχουμε την αξίωση να γίνει διαφορετικά όταν όλη η ελληνική κοινωνία, όλοι μας, ασχολούμαστε με την τρίτη ηλικία και τις ανάγκες της, όταν συζητάμε νυχθημερόν και επί χρόνια για τους συνταξιούχους και τα αναδρομικά τους, για τις θυσίες που πρέπει να κάνουν οι νεότεροι για τη σύνταξη της γιαγιάς άσχετα αν η... γιαγιά είναι 50 και 52 ετών; Όσο οι νέοι μεγαλώνουν βλέποντας κυβερνήσεις να πέφτουν και εξουσίες να κερδίζονται αποκλειστικά με υποσχέσεις που αθετήθηκαν ή δόθηκαν στους συνταξιούχους, πως μπορούν και να σκεφτούν ακόμα να ανοίξουν τα φτερά τους;
Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι συζητάμε διαρκώς τα ίδια πράγματα. Τα αναδρομικά των συνταξιούχων η παρούσα κυβέρνηση τα βάφτισε «μέτρα ενίσχυσης της ρευστότητας της αγοράς», μόνο helicopter money του Φρίντμαν δεν τα έχει χαρακτηρίσει ακόμα ο κ.Σταϊκούρας!
Και όπως μας αρέσει να θυμίζουμε, όσο συζητάμε τα ίδια πράγματα σημαίνει ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.
