Το Σάββατο το πρωί, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κώστας Ζαχαριάδης είχε μια φαεινή ιδέα: στοίχισε ένα πλαστικό μπουκάλι νερού του μισού λίτρου δίπλα σ’ένα από τα παγουράκια που δώρισε στους μικρούς μαθητές το Ίδρυμα Λασκαρίδη, τα φωτογράφισε και τα ανέβασε στο τουίτερ για να επισημάνει ότι το παγουράκι είναι λειψό σε χωρητικότητα. Και με αυτό να κάνει κριτική στην κυβέρνηση.
Όπως και να αξιολογήσει κανείς το αντιπολιτευτικό αυτό σχόλιο εντυπωσιάζεται.
Άραγε, δεν σκέφτηκε ότι για ένα μικρό μαθητή κάθε προσθήκη βάρους σε μια τσάντα γεμάτη βιβλία θα είναι πρόβλημα; Για το σχολείο θα το έχουν τα παιδιά το παγουράκι. Όχι για την κατασκήνωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ικαρία ώστε να χρειάζονται ένα μεγαλύτερο να το γεμίσουν χύμα τσίπουρο.
Ή μήπως το έγραψε συνειδητά, ενώ γνώριζε καλά γιατί το παγούρι πρέπει να είναι μικρό σε μέγεθος; Σε αυτή την περίπτωση γιατί το έκανε; Σε ποιους απευθύνεται; Τι πιστεύει για την αντιληπτική ικανότητα και τη γενικότερη πνευματική συγκρότηση όσων διάβασαν το τουίτ; Σε τελευταία ανάλυση είναι βουλευτής που έχει εκλεγεί με σταυρό προτίμησης. Τόσο ηλίθιους θεωρεί τους ψηφοφόρους κάποιοι εκ των οποίων τον σταύρωσαν να τους αντιπροσωπεύσει;
Του κ. Ζαχαριάδη είχε προηγηθεί ένα «σποτάκι» του ΚΙΝΑΛ με το οποίο καλεί τους μαθητές (μέσω των γονιών τους) να φοράνε μάσκα στα σχολεία, «παρά το κυβερνητικό αλαλούμ». Προφανώς το ΚΙΝΑΛ μετακόμισε στο σύμπαν του Κυριάκου Βελόπουλου όπου η χρήση της μάσκας συνδέεται με τις κυβερνητικές πολιτικές γιατί, έστω και αντιθετικά, εδώ έχουμε σύνδεση της εφαρμογής της μάσκας με την κυβερνητική πολιτική.
Είμαστε στον έβδομο μήνα της πανδημίας κι αν κρίνουμε από το σποτ αλλά και την ομιλία της κυρίας Γεννηματά στη Βουλή κατά τη συζήτηση που προκάλεσε εκείνη για τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας, αποδεικνύεται ότι κανείς τους δεν έχει κατανοήσει και μάλιστα σε αρκετά μεγάλο βαθμό τα χαρακτηριστικά της κατάστασης που έχουμε βρεθεί. Στην ομιλία της, σφυροκοπούσε τον πρωθυπουργό να δεσμευτεί ότι θα διαπραγματευτεί μόνιμους κανόνες για τις διεθνείς μετακινήσεις, προφανώς γιατί δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι όλα κρίνονται σε επίπεδο εβδομάδας άντε δεκαημέρου, ανάλογα με την διασπορά του ιού.
Αυτά τα δύο κωμικά επεισόδια είναι αρκετά ως ερμηνευτικό εργαλείο των δημοσκοπήσεων για το διάστημα των επόμενων μηνών, μέχρι το τέλος του χρόνου. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν (με την θεωρητική αίρεση ότι ο δείκτης της πρόθεσης ψήφου δεν είναι πολύ χρήσιμος όταν δεν έχουν προκηρυχθεί εκλογές) ότι αν προκηρυχθούν εκλογές μέχρι και ο κ. Τσίπρας θα ψηφίσει Μητσοτάκη κι ας βρίσκουν οι βουλευτές του λειψά τα παγουράκια των μαθητών. Για το ΚΙΝΑΛ δεν το συζητάμε καν. Ό,τι του έχει απομείνει από ψηφοφόρους κι αυτοί Μητσοτάκη δαγκωτό θα το ρίξουν κι ας μην γνωρίζουν με ποιους όρους θα ταξιδέψουν στο Μιλάνο ή στο Παρίσι σε δύο εβδομάδες από τώρα για τις εβδομάδες μόδας.
Δεν ξέρουμε σε ποιον πλανήτη ζουν οι άνθρωποι και έχουμε σταματήσει και ν’ αναρωτιόμαστε κιόλας, ειδικά για το ΚΙΝΑΛ που έχει τη μοναδική ευκαιρία να μπει στο κάδρο της επιτυχούς διαχείρισης της πανδημίας για να δείξει στον εγκλωβισμένο στη ΝΔ προοδευτικό κόσμο ότι είναι η μόνη ορθολογική εναλλακτική στο χώρο της Κεντροαριστεράς.
Όλα αυτά δείχνουν αστεία. Στην πραγματικότητα είναι τραγικό δεκατέσσερις μήνες μετά τις εκλογές, η χώρα να μην έχει αντιπολίτευση και το ρόλο αυτό να τον έχουν αναλάβει οι φίλοι της κυβέρνησης, περισσότερο για να την προφυλάξουν από την κακοτοπιά της αυτοπεποίθησης.
Υπάρχει κίνδυνος η ανυπαρξία αντιπολίτευσης να εξελιχθεί σε νέα κρίση του πολιτικού συστήματος, δεδομένου ότι η ακροδεξιά παλεύει οργανωμένα να ανασυγκροτηθεί και με τη Νέα Δημοκρατία ανίκανη να παλέψει με τους «δαίμονες» της, το «καράβι» να αποκτήσει πάλι επικίνδυνη κλίση και να αρχίσει να «μπάζει νερά». Ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του πριν να είναι πολύ αργά.
