Το «Technopopulism» (Τεχνολαϊκισμός) των Christopher J. Bickerton και Carlo Invernizzi Accetti είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Οι δύο συγγραφείς, διαφοροποιούνται από τους περισσότερους καθώς θεωρούν τον λαϊκισμό και την τεχνοκρατία ως πλευρές του ίδιου νομίσματος, ως πολιτικές ευαισθησίες που μοιράζονται μια κοινή ρίζα. Και τα δύο αυτά ρεύματα αντιλαμβάνονται την πολιτική ως ένα ζήτημα τεχνικών λύσεων και όχι ως πεδίο μάχης αξιών και ιδεών.<b>Γράφει ο Alberto Mingardi</b>

Θα μπορούσε να είναι ένα φιλοσοφικό παραμύθι αν δεν ήταν η μεγάλη διαδρομή της Ευδοξίας για να βρει την Ψυχή, ονειρευόμενη τα φτερά της. Ένα μεγάλο ταξίδι μέσα από την μυθολογία και την ιστορία, τον ορφισμό και επί της περιφερείας του κύκλου, πραγματοποιώντας όλες τις κομβικές συναντήσεις: με τον άνδρα που θρηνεί για την ανυπαρξία του Θεού στον ποταμό Ληθαίο, τον ασκητή που αυτοπεριορίζει τον εαυτό του να μη βγει απ? το κελί του, την Περσεφόνη και τον Ορφέα στον Άδη έως εκείνο το παράξενο κοριτσάκι που θα την ξεκλειδώσει, τη Μέλπω.

«Με κάποια έκπληξη διέκρινα πριν λίγο καιρό πως ένα κοινό μοτίβο διατρέχει όλους τους ήρωές μου, ασχέτως φύλου, ηλικίας, εποχής ή συνθηκών της ζωής τους. Τελικά, οι εμμονές μας πηγάζουν μάλλον από ένα βαθύτερο επίπεδο του εαυτού μας, που δεν είναι πάντα αντιληπτό στον συνειδητό νου», αναφέρει χαρακτηριστικά η Τατιάνα Αβέρωφ μιλώντας στο Liberal. <b>Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα.</b>

Συγγραφέας και αναγνώστης του ίδιου του έργου του αλλά και το πεδίο της μάχης, ο δημιουργός και το δημιούργημα, μια αποσπασματική αυτοβιογραφία όπου η φαντασία και τα όνειρα παίρνουν το πάνω χέρι είναι αυτό το περίεργο, γοητευτικό και μαζί αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα: η παγίδα της γραφής και ταυτοχρόνως το συγγραφικό καύκαλο.

Ο Αποστόλης Αρτινός είναι συγγραφέας και επιμελητής εκθέσεων σύγχρονης τέχνης. «Η συγγραφική εμμονή μου είναι ο τρόπος της γραφής, όπως με παρασύρει, όπου με εκβάλει. Αυτή είναι ο γρίφος και το αίνιγμα, αυτή είναι το περιεχόμενο κι η αλήθειά του. Δεν προσπαθώ να χειραγωγήσω αυτή την κίνηση, να επιλύσω όπως λέτε το αίνιγμά της, θα έλεγα μάλλον το αντίθετο, να το συσκοτίσω θέλω, ακόμη περισσότερο, το αφήνω να με καθοδηγήσει αυτό, σε όλο και πιο βαθύσκια μονοπάτια», αναφέρει.

«Ο ήρωάς μου είναι ένα παιδί, ένας έφηβος, ένα ερωτευμένο παιδί στη Χίο του 2010. Ο χρόνος στριφογυρίζει διαρκώς, μας πηγαίνει πίσω μπρος σε Αθήνα, Χίο, Γερμανία, Καλαμάτα. Ένα παράξενο μυστικό κρύβει ο νεαρός, ένα μυστικό που δεν το γνωρίζει ούτε ο ίδιος. Και μία σχέση ζωής εξυφαίνεται». Αποκαλύπτει, για το χειρόγραφο που βρίσκεται ακόμα στο συρτάρι της και χτίστηκε επάνω σε ένα τραγούδι για τον Χρόνο, των Παύλου Παυλίδη και B Movies, η Χαρά Νικολακοπούλου.

Όποιος έχει γράψει πενήντα βιβλία, εκατοντάδες άρθρα, έχει εμπλακεί με ρόλο ηγετικό στα μεγαλύτερα debate της εποχής μας και είναι και καθηγητής της Πολιτικής Φιλοσοφίας και της Αισθητικής σε κορυφαίο πανεπιστήμιο της Δύσης, τότε, στο τελευταίο του βιβλίο, μπορεί να επιχειρηματολογήσει, κυριολεκτικά, πάνω σε ο,τιδήποτε και την ίδια στιγμή και για το αντίθετό του. Αυτή είναι η σκέψη που κάναμε κλείνοντας το βιβλίο του φιλοσόφου Ρότζερ Σκρούτον «Πώς να είσαι Συντηρητικός».

Εάν ο ήρωας του Τσβάιχ στη «Σκακιστική νουβέλα» του επιζεί χάρη στις φανταστικές του βαριάντες, ο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν γλυτώνει από τα μαύρα παιδικά του χρόνια χάρη στους θρύλους της χώρας του, ο Βαρλάμ Σαλάμοφ επιζεί χάρη στις φανταστικές του βιβλιοθήκες από την κόλαση της Κολιμά, ο Πολωνός αξιωματικός Γιόζεφ Τσάπσκι, ένας από τους ελάχιστους επιζήσαντες της σφαγής του Κατύν, έγκλειστος για δεκαοκτώ μήνες στο στρατόπεδο του Γκριαζόβιετς στη Ρωσία, θα κρατήσει 400 πολωνούς αιχμαλώτους πνευματικά εναργείς, σώζοντας τους από την έσχατη εξαθλίωση, αφηγούμενος Προυστ.

«Όπου στήσω το laptop μου, στήνω και τον μυθιστορηματικό τόπο και χρόνο». Με πολλά βιβλία ήδη στο ενεργητικό της αλλά και μυθική καριέρα όσον αφορά τη χρυσή εποχή των περιοδικών, -η Πόλυ Μηλιώρη είναι η μία εκ των δυο αδελφών Θεοφανίδη, γαλουχήθηκε μέσα στα περιοδικά, το Πάνθεον υπήρξε «το σπίτι της» κυριολεκτικά, - παραδέχεται σήμερα ότι για κείνην όλος ο κόσμος είναι γραφείο.

Οι παραβατικοί σήμερα φορούν ακριβά κοστούμια, κατοικούν σε επαύλεις, είναι πάμπλουτοι και αψηφούν τον νόμο γιατί είναι ο νόμος, είναι πέρα απ? τον νόμο. Και φυσικά δεν έχουν πατρίδα, επειδή δεν τους αρκεί μια πατρίδα. Η συγγραφέας ερευνά εκ των έσω τους Vory V Zakone και αναπλάθει την απρόβλεπτη νουάρ εποχή μας.

«Οι συγγραφικές εμμονές όπως τις ονομάζετε, μάλλον εντοπίζονται σε εμάς από τους αναγνώστες μας. Ως τέτοια θα ανέφερα ας πούμε την παρατήρησή τους ότι σε πολλά μυθιστορήματά μου τα αγάλματα ζωντανεύουν, παίρνουν ανθρώπινες διαστάσεις και συνομιλούν με το περιβάλλον γύρω τους.» Για «ζωντανά αγάλματα» θα μας πει στο Liberal.gr ο Διονύσης Λεϊμονής, αναφερόμενος στις συγγραφικές του εμμονές. <b>Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα.</b>

Οι γεωπολιτικές αναταραχές τείνουν να γίνουν η νέα κανονικότητα του παγκόσμιου γίγνεσθαι, εντούτοις φαίνεται πως τα ελληνοτουρκικά παραμένουν σταθερά ψηλά στην ελληνική πολιτική ατζέντα. Εντός της Ελλάδος η δημόσια συζήτηση χωρίζεται μεταξύ αυτών που είναι ευθυγραμμισμένοι με τις πιέσεις του ξένου παράγοντα και σε αυτούς που προτείνουν τη λύση της σύγκρουσης με τον αναθεωρητικό γείτονα.

Τα σωσίβια που μας πετά η ζωή, η ενοχή της επιβίωσης, ο τόπος που γίνεται τρόπος και μας καθορίζει, ο έρωτας που μας συμφιλιώνει με εκείνο που είμαστε, ο θάνατος που γίνεται ζωή και το αμνιακό υγρό της Τέχνης είναι πρωτίστως ό,τι κυριαρχεί σε μια ιστορία που είναι η ιστορία του, αλλά μας αποκαλύπτει και τους αρμούς της ζωής. Το ότι «η ζωή εμπεριέχει τον θάνατο κι ο θάνατος τη ζωή, πως είμαστε φτιαγμένοι από θάνατο και ζωή».

Ο Γιώργος Γκόζης, αποκαλύπτει τα μυστικά του καινούργιου μυθιστορήματος του ενώ βρίσκεται ακόμα στον απόηχο της επιτυχίας του βιβλίου του «Θραύση κρυστάλλων». Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ποταμός και υπήρξε απότοκο μεγάλης εσωτερικής διεργασίας. <b> Γράφει η Ελένη Γκίκα </b>

Η ανθρώπινη τραγωδία και το συλλογικό και προσωπικό παράλογο. Το προσωπικό και δημόσιο μένος και ο ιδιωτικός και οικουμενικός κατακερματισμός. Η τραγωδία που αγγίζει τη φάρσα και μια αυτοπροσωπογραφία που ετεροκαθορίζεται κι ολοκληρώθηκε σε ένα λογοτεχνικό κρεσέντο όπου συνυπάρχουν στοιχεία από θέατρο, κινηματογράφο, φωτογραφία, φιλοσοφία, επικαιρότητα, ποίηση κι όνειρο, σε ένα συγγραφικό όραμα που ολοκληρώθηκε, αυτό θα μπορούσε να πει κάποιος εν ολίγοις για την καινούργια νουβέλα του Μισέλ Φάις.

Ακολουθώντας τον μίτο της πεθαμένης μητέρας, ο αφηγητής και ήρωας του βιβλίου προσπαθεί να λύσει τον γρίφο και το αίνιγμά της και, ακολουθώντας τη γραμμή του αίματος, συνεχίζει τα μισοτελειωμένα νουάρ της και το νουάρ της δικής της ζωής. Το νουάρ της χώρας του κατά τον τελευταίο αιώνα.

«Ως φανατικός τιτλολάγνος (όπως ο μακρινός μου μέντορας) συγκινούμαι όταν με κεντρίζει ένας τίτλος, σαγηνεύομαι απ? το δέλεαρ, πέφτω πανεύκολα στην παγίδα του συγγραφέα που θηρεύει αναγνώστες. Δε θα μπορούσα να μη διαβάσω ένα βιβλίο που τιτλοφορείται Ζωή οδηγίες χρήσεως (Περέκ) ή Το μέλλον διαρκεί πολύ (Αλτουσέρ), ενώ μάλλον απρόθυμα (και ελπίζοντας να διαψευστώ) θα πατήσω το βλέμμα μου στο πράσινο χωράφι για το οποίο μιλάει ένα βιβλίο που τιτλοφορείται Το πράσινο χωράφι.» <b>Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα</b>

Με εξαιρετικό συγγραφικό εύρημα τον σκύλο, ο συγγραφέας ανατέμνει ζωή, ιστορία και τέχνη. Αγγίζει τον χρόνο, το εφήμερο στ&apos; ανθρώπινα και τον θάνατο, μετατρέπει ένα φιλοζωικό βιβλίο σε υπαρξιακό δράμα. Με ακρίβεια, λιτότητα, οικονομία, ειρωνεία, υπαινικτική δεινότητα, με ποιητική - σχεδόν - πρόζα.

Έχουν περάσει πάνω από δύο χρόνια και δεν γνωρίζουμε ακόμη την προέλευση της πανδημίας, η οποία προσμετρά πάνω από 318 εκ. επιβεβαιωμένες περιπτώσεις συνανθρώπων μας, 5.5 εκατομμύρια νεκρούς και ανυπολόγιστες κοινωνικο-οικονομικές και ψυχολογικές συνέπειες παγκοσμίως.

Σε έναν κόσμο γυρισμένο κυριολεκτικά ανάποδα, όπου το απρόβλεπτο είναι ο εφιάλτης μας αλλά και η σωτηρία, ο Κώστας Β. Κατσουλάρης ο οποίος έτσι ή αλλιώς κινηματογραφεί το παρόν αποτελώντας τον πιο βαθύ, εσωτερικό, σκοτεινό μας καθρέφτη, οι προηγούμενες δουλειές του το επιβεβαιώνουν, στα καινούργια του διηγήματα που αποτελούν ένα οργανικό όλον, διαρρηγνύει τα όρια: της λογοτεχνίας και της ζωής. Αποκαλύπτοντάς μας πως όλα είναι ορθάνοιχτα στο ενδεχόμενο.

Με δάνειο έναν τίτλο και αφηγηματικούς τρόπους από τη μουσική, με την θέαση του κόσμου σε διαρκή κινηματογραφικά πλάνα και εμπεριέχοντας ό,τι διάβασε και πλησίασε σε απόσταση αναπνοής μεταφράζοντας, ο Αχιλέας Κυριακίδης στο «Έλγκαρ» ξαναδιαβάζει τον Άνθρωπο και τον Κόσμο. Παραδίδοντας 24 παραλλαγές του αινίγματος, η ανθρώπινη Κωμωδία (ή αν θέλετε πέστε το Δράμα), εν είδει ζωής, παραλόγου ή απάντησης που αναζητούν την ερώτηση. Αυταπόδεικτη πάντα εφόσον εμπεριέχει την πρόθεση καθορίζοντας τρόπο που ωστόσο αγνοείται πάντα (ή σχεδόν πάντα).

«Επειδή έχουμε ανάγκη να καταλάβουμε πως ο κάθε άνθρωπος, όσο πληγωμένος κι αν είναι, και ανεξαρτήτως εξωτερικών χαρακτηριστικών, μπορεί αν του δοθεί η ευκαιρία να γίνει Άγιος Βασίλης για άλλους που το χρειάζονται. Και υπάρχουν τόσο πολλοί άνθρωποι σήμερα που έχουν ανάγκη από έναν «Άγιο Βασίλη» στη ζωή τους, όχι μόνο σε επίπεδο υλικών αγαθών αλλά κυρίως για να νιώσουν πως κάποιος τους νοιάζεται».

Τη μεταμορφωτική δύναμη της αγάπης, το κακό ως αναγκαίο συστατικό και απαραίτητο για το καλό, και τη δοσολογία που κάνει φάρμακο το φαρμάκι, αναδεικνύει ο ποιητής και ψυχίατρος σ&apos; ένα βιβλίο διπλό, δύο ιστορίες αλλά η αλήθεια μία, όλοι μας κουβαλάμε σαν καύκαλο τα παιδικά μας χρόνια μέχρι να εμφανιστεί ο λόγος που θα μας μεταμορφώσει.

Υπάρχει άνθρωπος στους δύσκολους καιρούς μας που δεν χρειάζεται την Ποίηση; Έτσι σκεφτήκαμε και πράξαμε ακολούθως. Ελάχιστες επιλογές από μας και από την τελευταία χρονιά σε σχέση με έναν ποιητικό ωκεανό που μας περιμένει εκεί έξω!