«Κάποιος έχει πει πως ο συγγραφέας σαν τον δολοφόνο επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Ο συγγραφέας στην πραγματικότητα γράφει και ξαναγράφει το ίδιο βιβλίο… Ίσως αυτό συμβαίνει και σε μένα. Οι αναγνώστες θα το κρίνουν». Υποστηρίζει η Ελένη Τσαμαδού αν και οι ήρωες και οι ιστορικές περίοδοι των μυθιστορημάτων της, κάτι άλλο υποστηρίζουν: Οι θεοί πέθαναν στη Ρώμη, Η εταίρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Οι άνεμοι του χρόνου, Η εμμονή της μνήμης…

Τα βασικά της ζωής βάλθηκε να μας ξαναμάθει ο συγγραφέας όπως τα ζουν εξ ανάγκης μια ανοϊκή ελληνίδα σχεδόν βουβή και η αλβανίδα συνοδός της, πληγωμένη, προδομένη αλλά με χιούμορ, αγάπη και δίψα για ζωή: Φιλία, αναμνήσεις, το φως που εκπέμπει αυτόφωτο το ελάχιστο και η φροντίδα και η στοργή που κρύβεται στο φαγάκι, η καλοσύνη και η μαγική θαλπωρή. Δυο κατ? ουσίαν ξένες του κόσμου τούτου που αξιώθηκαν να ζήσουν αυτό το δια-του-προσώπου της αγάπης, διότι τι τελικά θέλει ο άνθρωπος; Κάποιον να τον καταλάβει και να αγαπηθεί. Ένας σπαρταριστός μονόλογος ζωής.

«Όταν στριμώχνεται άσχημα ο συγγραφέας, την πληρώνει κι η ηρωίδα του… Ναι, αυτή τη φορά η αστυνόμος Τρύπη και η ομάδα της ταξιδεύουν σε αχαρτογράφητα ύδατα, βουλιάζουν στο θολό ωκεανό του οργανωμένου εγκλήματος με αντιπάλους αδίστακτους κακοποιούς … Εκεί όπου βασιλεύει η διαφθορά σε κάθε επίπεδο και ελλοχεύει ανά πάσα στιγμή ο τρομακτικός κίνδυνος για την ίδια τη ζωή τους … Και το χειρότερο είναι η αίσθηση της αστυνόμου και της ομάδας της ότι το οργανωμένο έγκλημα απλώνεται παντού, σαν μια εφιαλτική Λερναία Ύδρα και αυτή η πάλη γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη…»

«Όλα ξεκινούν από μια αρχική ιδέα κι αυτό έχει να κάνει συνήθως με το κεντρικό πρόσωπο. Σχεδόν πάντα, ο πρώτος χαρακτήρας σκιτσάρεται μέσα μου και στο πέρασμα του χρόνου, που δεν του επιτρέπω ποτέ να με κάνει βιαστικό, δημιουργείται πρώτιστα στο μυαλό μου η εποχή, ο χώρος, το παρελθόν των κεντρικών μου ηρώων. Κάθομαι όμως να γράψω, μόνο όταν ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία και οι επικείμενοι ήρωές μου αρχίζουν θαρρείς να κυκλοφορούν σαν αερικά.» Υποστηρίζει ο συγγραφέας Γιάννης Φιλιππίδης στο Liberal.gr.

Περίπου εκατό χρόνια μετά, κι ωστόσο εκείνα τα νεανικά ποιήματα ακόμα αντέχουν, εξακολουθούν να μεταφράζονται, να αποκωδικοποιούνται και εν σπέρματι να εμπεριέχουν τα πάντα: καθρέφτες, κήποι, ξίφη, άστρα και λευκά ρόδα, ο πυρετός του Μπουένος Άιρες, το αίνιγμα και η λύση του, ο μέγας Μπόρχες με τον λαβύρινθό του εκεί εξ' αρχής. Για πρώτη φορά αυτά τα νεανικά του ποιήματα μεταφράζονται και στη χώρα μας.

«Η απαρχή ήταν τα γεγονότα. Η κακοποίηση, ο φόνος και οι συνέπειες. Από εκεί και πέρα, προχώρησα στους χαρακτήρες και την πλοκή. Έπρεπε να καταλάβω και κατόπιν να καταγράψω το πώς η κάθε ηρωίδα αντιλαμβάνεται τα γεγονότα, πώς τα ερμηνεύει», μας λέει η συγγραφέας Γεωργία Συλλαίου, μιλώντας μας στο liberal.gr για το καινούργιο της μυθιστόρημα.

Αλλάζουν, συν τω χρόνω, οι συνθήκες που απαιτούνται για τη συγγραφή, μας επιβεβαιώνει στο Liberal.gr ο Άγγελος Χαριάτης, επιμένοντας πως ένα δεν αλλάζει: Οι εμμονές. Για το συγγραφικό παρόν του, αποκαλύπτει, ανοίγοντας το συγγραφικό του εργαστήρι πως: «Έχω ολοκληρώσει ένα κείμενο 70.000 λέξεων. Πρόκειται για ένα υπαρξιακό μυθιστόρημα μυστηρίου με κάποια στοιχεία crime fiction.

Το πιο προσωπικό του. Η ιδέα της πατρίδας που χάθηκε και την κουβάλησε μέσα του, περιπλανώμενος εσαεί. Ό,τι τον γέννησε για τον Φώτη Κόντογλου έγινε σκέψεις, διήγημα, αφήγημα, εικόνες και ζωγραφιές διασφαλίζοντας κατ' αυτό τον τρόπο μια αιώνια πατρίδα. Εκατό χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, εκατό χρόνια με τον συγγραφέα πια σε μια ευρύτερη πατρίδα.

«Με ελκύουν οι άνθρωποι του Χρέους. Εκείνοι που έχουν φορτωθεί, σε κάποια στιγμή της ζωής τους, ένα βάρος και δεν ψάχνουν τρόπο να το ξεφορτωθούν ή να το μεταβιβάσουν.» Μ? αυτό το σκεπτικό γράφει, όπως μας εξομολογήθηκε στο Liberal.gr ο Νίκος Γκίκας τα βιβλία του. Έτσι ξεκίνησε να γράφει το αστυνομικό του μυθιστόρημα «Η Διαθήκη του Δολοφόνου» οκτώ χρόνια πριν.

Έναν ολόκληρο κόσμο με θυμωμένα αγκάθια, λιθάρια ύποπτα και σκορπιούς στήνει στη μέση του πουθενά ο Γιάννης Ξανθούλης αυτή τη φορά στο καινούργιο του μυθιστόρημα, με έναν μοναχικό ήρωα που ονειρεύεται τη Σανγκάη του και έναν αποσυνάγωγο ξάδελφο που, όμως, προκόβει στην ξενιτειά ως ηθοποιός πορνογραφικών ταινιών και επιστρέφει μετά θάνατον στο χωριό, ως ο μεγάλος ευεργέτης πια, διεκδικώντας ωστόσο το οφειλόμενο μουσείο.

«Ας μαζέψουμε σε γυάλα τους σκορπιούς, πριν μετατρέψουν τον κόσμο μας σε έρημο». Είναι ο τίτλος που βάζει στη δική μας σκληρή εποχή. Και με αφετηρία την Ουκρανία, τον πόλεμο, την απειλή, η Ελένη Στασινού μιλώντας μας στο Liberal.gr θα επισημάνει: «Πρωτίστως οι “σταθερές μας”, αποδεικνύονται ασταθείς. Θεωρήσαμε τα πάντα “αποκτητέα”, “αιώνια”, “εκμεταλλεύσιμα”. Νοιώσαμε Υπερ (υπέροχοι-υπέρογκοι-υπέρτεροι -υπέρμετροι). Αφεθήκαμε να παρασυρθούμε χωρίς να διδαχτούμε από την κυκλική πορεία της Ιστορίας.

«Κατά κάποιο διαφορετικό κάθε φορά τρόπο είναι σαν οι ήρωες μου να μπαίνουν απρόσκλητοι στη ζωή μου και με καλούν να τους ακολουθήσω. Μια κοπέλα που μιλάει στο κινητό της και κλαίει, ένας καβγάς με απειλές που ακούω τη νύχτα, μια μεσόκοπη γυναίκα που περπατάει στον δρόμο δίνοντας την αίσθηση πως έχει χαθεί, και άλλα πολλά, μπορούν να αποτελέσουν την πρόκληση για να ξεκινήσω να γράφω. Από εκεί και πέρα ξεκινάει μια παράξενη σχέση ανάμεσα σε μένα και στα συγκεκριμένα πρόσωπα.» Μας λέει η Ζέτα Κουντούρη στο Liberal.gr.

Ποτέ ένας θάνατος δεν συνοδεύτηκε από τόσα Καλοκαίρια. Ο Δάκης ήταν άρρωστος. Πολύ άρρωστος. «Τον περιμέναμε», όπως θα έλεγε ο σοφός λαός. Κι όμως όταν η Λουκίλλα Καρρέρ ανέβασε στο διαδίκτυο τον θάνατό του, ξαφνικά ένα άψυχο δίκτυο πλημμύρισε Καλοκαίρια. Τα τραγούδια του. Τα νιάτα μας. Τα πρώτα μας πάρτι και τα πρώτα μας μπλουζ. Ο Δάκης νοσηλευόταν από τα τέλη Απριλίου καθώς η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί.

Ανθρώπινος και πολυπρισματικός ο συγγραφέας, με εφιαλτικούς μονόλογους, έντονη ανατρεπτική δράση, ψυχολογία βάθους, αναμετράται με τα μεγάλα ζητήματα της ύπαρξης και αναφέρεται εν εκτάσει και σε βάθος, στον βιασμό των γυναικών. Θύτες και θύματα, σε μεγεθυντικό φακό. Ο εχθρός ενίοτε βρίσκεται δίπλα μας.

«Το “Ρομανό Τσορουπέ” (Τσιγγάνικη φτώχεια) κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΝΕΚΕΝ του Γιώργου Γιαννόπουλου με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Γιώργος και η εικόνα του εξωφύλλου είναι της ζωγράφου Κατερίνας Χριστοπούλου. Περιέχει εννιά μεγάλα διηγήματα και είναι καρπός μια αλληλέγγυας δράσης στα δυο χρόνια του covid.» Θα μας πει ο Βασίλειος Χριστόπουλος για το καινούργιο, ολόφρεσκο, βιβλίο του.

Μια ιστορία γεμάτη θεατρικές αναφορές και μυθιστορηματικούς ήρωες, η μοίρα των γυναικών στην επαρχία όσο γενναίες και να 'ναι, το υπαρξιακό παιχνίδι και οι τρικλοποδιές που βάζουμε οι ίδιες στον εαυτό μας. Μια σχεδόν βιβλική ιστορία.

Όταν μιλά κάποιος με τη Δήμητρα Κολλιάκου ή για τη Δήμητρα Κολλιάκου, δεν γίνεται παρά να ξεκινήσει απ' εκεί, από την είδηση, εφόσον κάθε καινούργιο βιβλίο της θεωρείται και είναι εκδοτικό γεγονός. Από τις σημαντικότερες συγγραφείς της γενιάς της, μας έχει δώσει ήδη σπουδαία δείγματα γραφής. Το τελευταίο της βιβλίο, το μυθιστόρημα Αταραξία θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο από τις Εκδόσεις Πατάκη.

Λίγοι άνθρωποι αξιώθηκαν να αποκαλούνται από όλους με το μικρό τους όνομα. Vangelis. Και σίγουρα είναι από εκείνους που ταξίδεψαν εκτός συνόρων το ελληνικό στοιχείο. Για αρκετούς, ακόμα ένα από «τα παιδιά της Αφροδίτης», για άλλους ο οσκαρικός συνθέτης για τους «Δρόμους της φωτιάς». Όπως και να 'χει, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου πέθανε την Τρίτη το βράδυ κι ελπίζουμε να σχηματίσουν «Aphrodite's Child» με τον Ντέμη Ρούσο, πια ψηλά στον ουρανό.

Με επίγνωση για «την σχετικότητα της μνήμης», ο βραβευμένος ποιητής επανατοποθετείται στα μεγάλα διλήμματα της ζωής. Ο καινούργιος ποιητικός του κύκλος, επανεξετάζει «σύνορα», «προοπτικές» και ξαναλύνει τις αιώνιες εξισώσεις. «Ο άνθρωπος ξεπερνάει τον θάνατο έτσι. Κάθε ποίημα γιορτάζει τη ζωή, ακόμα κι αν χαρακτηριστεί ως “λυπημένο”», μας έχει πει, κι αυτό στην ποίησή του ευλαβικά το τηρεί.

Όσα έζησε ο ίδιος και οι πρόγονοί του, όσα ονειρεύτηκε και όσα αξιώθηκε να ανακαλύψει από τα αληθινά της ζωής που ωστόσο «αόρατα» κι «άφατα» σε πρώτο επίπεδο παραμένουν, με μια ιδιαίτερη τριπλή αφηγηματική τεχνική, ο ποιητής, δοκιμιογράφος και ιατρός, επιχειρεί να αφήσει ως εξομολόγηση και ομολογία, συνθέτοντας το δικό του μαρτυρολόγιο. Επιχειρώντας ταυτοχρόνως ένα τριπλό ταξίδι ζωής: στην πραγματικότητα, στη φαντασία και στα όνειρα, στην αλήθεια και στο νόημα.

Είναι σήμερα το σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό μυθιστόρημα. Μπορεί να αντιμετωπιστεί συγγραφικά με πολλούς τρόπους: περισσότερο ψυχολογικά ή φιλοσοφικά, με διάθεση νουάρ, κοσμοπολίτικα ή τοπικά. Το έγκλημα επί των ημερών μας δεν γνωρίζει σύνορα και η εποχή το βοηθά. Ωστόσο, παραμένει εκείνο το πεδίο στο οποίο μπορούμε να βάλουμε τάξη. Καθρεφτίζει τη ζωή μας και είναι στο χέρι μας η δικαιοσύνη να βασιλεύσει. Συν τω χρόνω, γίνεται η αδυναμία μας: αναγνωστικά και συγγραφικά.

«Δε γράφω ποτέ στο γραφείο. Επίσης δεν τοποθετώ φωτογραφίες σε κορνίζες. Τα μόνα αντικείμενα που νιώθω ότι χρειάζομαι, είναι οι λέξεις. Μου αρέσουν κι οι πίνακες που έχω στο σπίτι, είναι γνήσια έργα, έχουν ατμόσφαιρα και χρώμα, ειδικά ο Βυθός, το έργο μιας σύγχρονης ζωγράφου, καθηλώνει συχνά το βλέμμα μου, καθώς γράφω και τις περισσότερες φορές, αυτό συμβαίνει ασυναίσθητα.» 

Θα μπορούσε να είναι ένα φιλοσοφικό παραμύθι αν δεν ήταν η μεγάλη διαδρομή της Ευδοξίας για να βρει την Ψυχή, ονειρευόμενη τα φτερά της. Ένα μεγάλο ταξίδι μέσα από την μυθολογία και την ιστορία, τον ορφισμό και επί της περιφερείας του κύκλου, πραγματοποιώντας όλες τις κομβικές συναντήσεις: με τον άνδρα που θρηνεί για την ανυπαρξία του Θεού στον ποταμό Ληθαίο, τον ασκητή που αυτοπεριορίζει τον εαυτό του να μη βγει απ? το κελί του, την Περσεφόνη και τον Ορφέα στον Άδη έως εκείνο το παράξενο κοριτσάκι που θα την ξεκλειδώσει, τη Μέλπω.

Συγγραφέας και αναγνώστης του ίδιου του έργου του αλλά και το πεδίο της μάχης, ο δημιουργός και το δημιούργημα, μια αποσπασματική αυτοβιογραφία όπου η φαντασία και τα όνειρα παίρνουν το πάνω χέρι είναι αυτό το περίεργο, γοητευτικό και μαζί αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα: η παγίδα της γραφής και ταυτοχρόνως το συγγραφικό καύκαλο.