«Οι συγγραφικές εμμονές όπως τις ονομάζετε, μάλλον εντοπίζονται σε εμάς από τους αναγνώστες μας. Ως τέτοια θα ανέφερα ας πούμε την παρατήρησή τους ότι σε πολλά μυθιστορήματά μου τα αγάλματα ζωντανεύουν, παίρνουν ανθρώπινες διαστάσεις και συνομιλούν με το περιβάλλον γύρω τους.» Για «ζωντανά αγάλματα» θα μας πει στο Liberal.gr ο Διονύσης Λεϊμονής, αναφερόμενος στις συγγραφικές του εμμονές.
Ο Διονύσης Λεϊμονής που γεννήθηκε στο Αιτωλικό και από πολύ νωρίς άρχισε να γράφει ιστορίες και παραμύθια για μικρούς και μεγάλους. Είναι φιλόλογος σε Γυμνάσιο της Νέας Ιωνίας Βόλου, γράφει στον τοπικό τύπο και σε ηλεκτρονικά περιοδικά. Ασχολείται με την επιμέλεια και κριτική λογοτεχνικών έργων, την παρουσίαση βιβλίων, τη διοργάνωση σεμιναρίων δημιουργικής γραφής, επιμελείται επίσης και παρουσιάζει τη λογοτεχνική ραδιοφωνική εκπομπή "Μιλάμε για το βιβλίο".
Είναι μέλος της εξελεγκτικής επιτροπής του Κέντρου Βιβλίου Μαγνησιωτών Συγγραφέων, τακτικό μέλος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα (ΙΒΒΥ), του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και ειδικός γραμματέας του Συνδέσμου Τεχνών και Γραμμάτων Θεσσαλίας. Τον Απρίλη του 2015 βραβεύτηκε από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου με το Βραβείο Βασίλης Δ. Αναγνωστόπουλος ως εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που προωθεί συνειδητά τη φιλαναγνωσία. Τέλος, το βιβλίο του "Το δέκατο έβδομο κιβώτιο" βρέθηκε μεταξύ των δέκα πρώτων στην κατηγορία της παιδικής λογοτεχνίας για το Βραβείο Αναγνωστών Public 2015.
Με την αρχαιολογία να έχει τον πρώτο λόγο στις λογοτεχνικές του αναζητήσεις, ας θυμηθούμε «Το δέκατο έβδομο κιβώτιο» και «Τα κομμένα χέρια της θεάς» και την οικολογία στο μυθιστόρημα που ετοιμάζει, αναγνωρίζει πως πάντα φροντίζει να εμπεριέχει σε κάθε καινούργιο βιβλίο, νέες τεχνικές: «Αυτό σημαίνει και εξέλιξη, βήματα μπροστά στη γραφή μου. Όσο για τους γρίφους και τα αινίγματα, τα χρησιμοποιώ ως τρόπους γοητείας των αναγνωστών, αφού στα θέλω και τις προσδοκίες τους επιχειρώ να ανταποκριθώ, δεν γράφω για μένα ένα κείμενο που θα μείνει κλεισμένο ερμητικά στο συρτάρι μου.»
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα
-Κύριε Λεϊμονή, υπάρχει τελετουργία γραφής [συγκεκριμένος χώρος, χρόνος, συνήθειες] ή παντού μπορείτε να γράψετε εσείς;
Η γραφή είναι μια τελετουργία, εσωτερική όμως για τον δημιουργό. Υπό αυτήν την έννοια για μένα τουλάχιστον δεν υπάρχει συγκεκριμένος χώρος, χρόνος, συνήθειες… Έτσι κι αλλιώς όταν μπαίνεις στη διαδικασία γραφής μιας ιστορίας ίπτασαι πάνω από τον χώρο και χάνεις τον χρόνο…
-Για να ξεκινήσετε μια ιστορία, χρειάζεστε πλάνο, να ξέρετε και την αρχή και το τέλος της, ή αρκούν μια εικόνα ή η αρχική φράση;
Με μια εικόνα, μία φράση έρχεται η έμπνευση και σε βρίσκει. Από κει και πέρα η αρχή και το τέλος δεν είναι το ζητούμενο παρά η ικανοποίηση ότι βιώνεις μια ή πολλές ιστορίες-εμπειρίες κατά τη γραφή κι αυτές οι ιστορίες κάποτε σχηματοποιούνται, αποκτούν αρχή και τέλος ώστε να καταλήξει σε ένα συγγραφικό αποτέλεσμα έτοιμο να δοθεί στους αναγνώστες
-Ποιο βιβλίο σας γράφτηκε με πιο παράξενο και αλλόκοτο τρόπο;
Θα έλεγα το πρώτο μου μυθιστόρημα, «Η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» αφού για άλλο ξεκίνησα-βιώματα και εμπειρίες από τη φοιτητική μου ζωή στα Γιάννενα- και αλλού κατέληξε: στην καταγραφή του αγώνα ενός παραπληγικού αγοριού προκειμένου να κερδίσει τη ζωή παρόλο που θα πρέπει να βρίσκεται πάντα σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
-Υπάρχουν συγγραφικές εμμονές; Θέματα στα οποία επανέρχεστε, τεχνικές που χρησιμοποιείτε και ξαναχρησιμοποιείτε, γρίφους κι αινίγματα που προσπαθείτε μια ζωή γράφοντας να επιλύσετε;
Οι συγγραφικές εμμονές όπως τις ονομάζετε, μάλλον εντοπίζονται σε εμάς από τους αναγνώστες μας. Ως τέτοια θα ανέφερα ας πούμε την παρατήρησή τους ότι σε πολλά μυθιστορήματά μου τα αγάλματα ζωντανεύουν, παίρνουν ανθρώπινες διαστάσεις και συνομιλούν με το περιβάλλον γύρω τους. Όσο για τις τεχνικές, ναι προσπαθώ σε κάθε βιβλίο να εφαρμόσω κάτι καινούριο που εμένα με γοητεύει και εξασφαλίζει για μένα την αποφυγή της επανάληψης και της συγγραφικής μονοτονίας. Αυτό σημαίνει και εξέλιξη, βήματα μπροστά στη γραφή μου. Όσο για τους γρίφους και τα αινίγματα, τα χρησιμοποιώ ως τρόπους γοητείας των αναγνωστών, αφού στα θέλω και τις προσδοκίες τους επιχειρώ να ανταποκριθώ, δεν γράφω για μένα ένα κείμενο που θα μείνει κλεισμένο ερμητικά στο συρτάρι μου.
-Τι πρέπει να έχει μια ιστορία για να γίνει ιστορία σας;
Ενδιαφέρον. Να λέει κάτι σ’ εμένα, να με κάνει από τις δέκα ιδέες-ιστορίες που στροβιλίζονται στον νου μου να παραμερίσω όλες τις υπόλοιπες για να ασχοληθώ με τη μία. Κυρίως αυτή την ιστορία να θέλω να τη ζήσω υποδυόμενος πολλαπλούς ρόλους, αυτών των ηρώων και των ηρωίδων μου
-Ένας ήρωας ή μια ηρωίδα για να γίνει ήρωάς σας ή ηρωίδα σας;
Να έχει αξιόλογα στοιχεία, πάλι όπως και η ιστορία, οι ήρωες/ηρωίδες μου πρέπει να έχουν ενδιαφέρον. Δεν λέω «καλοί» ή «κακοί», άλλωστε όλοι έχουν μια περίοπτη θέση στην ιστορία.
-Ποιος ήρωας ή ποια ηρωίδα σας έφτασαν ως εσάς με τον πιο αλλόκοτο τρόπο;
Νομίζω ο Γρηγόριος Λιακατάς, ο ήρωας του βιβλίου μου «Το παιδί με τη φουστανέλα», γιατί ήταν ο ήρωας που ζυμώθηκε με τα μικρά μου χρόνια, το άγαλμα που ζωντάνεψε μέσα μου πιάνοντας μια κουβέντα με έναν ήρωα που παρά τη φυσική του αδυναμία κέρδισε τον τίτλο του ήρωα με το σπαθί του μιλώντας και στους σημερινούς, σ’ εμάς σε όλους που θα μπορούσαμε αστόχαστα να τον αμφισβητήσουμε.
-Το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε και σας εντυπωσίασε;
Δεν ήταν βιβλίο, δεν είχα μικρός την ευχέρεια να έχω βιβλία στα χέρια μου όπως σήμερα τα παιδιά. Μα εγκυκλοπαίδεια είχαμε κάπου βολεμένη σε ένα ντουλάπι στο σαλόνι κι έπεσα τυχαία στο λήμμα «Αδερφοί Γκριμ» όπου ανακάλυψα δυο τρία παραμύθια τους και δεν θυμάμαι καν πόσες φορές τα διάβασα και δεν τα χόρταινα.
-Υπάρχει βιβλίο που μπορείτε να πείτε ότι σας άλλαξε τη ζωή ή βιβλίο στο οποίο συχνά επιστρέφετε;
Δεν μπορώ να πω για ένα συγκεκριμένο βιβλίο που μού άλλαξε τη ζωή αλλά για όλα τα βιβλία που διάβασα στη ζωή μου και άλλαξαν τον τρόπο που βλέπω τη ζωή, όπως και σε όποιον διαβάζει, άλλωστε…
-Αγαπημένοι σας συγγραφείς και ποιητές;
Πολύ ενδεικτικά θα αναφέρω τον Ντοστογιέφσκι, τον Μάρκες, τον λόρδο Βύρωνα, τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Ι.Μ.Παναγιωτόπουλο, τον Τίτο Πατρίκιο…
-Κατά την διαδικασία της συγγραφής, ακούτε μουσική, έχετε ανάγκη από απόλυτη σιωπή, διαβάζετε άλλα βιβλία ή ποιητές, καταφεύγετε σε εικαστικά έργα;
Κατά τη διαδικασία της συγγραφής γράφω χωρίς να ακούω μουσική χωρίς να διαβάζω κάτι άλλο ή να βλέπω ένα έργο τέχνης. Αυτά γίνονται κατά την προηγούμενη περίοδο συλλογής του «υλικού» μου, κατά τον παροπλισμό μου με στοιχεία που θα μού χρειαστούν για τη συγγραφή.
-Να αναφερθούμε σε εκείνο που γράφετε σήμερα;
Προχωρώ βιβλία που έχουν γίνει «σειρά» χάρη στην αγάπη των αναγνωστών μου. Ένα ακόμα βιβλίο με θέμα την αρχαιολογία κι ένα μυστήριο που ζητά εξιχνίαση από μια παρέα παιδιών, ένα βιβλίο με οικολογικό θέμα κι ένα βιβλίο-έκπληξη εγκαινιάζοντας μια σειρά που πιστεύω θα αγαπηθεί από μικρούς και μεγάλους αλλά επιτρέψτε με να μην σάς αποκαλύψω σήμερα.
