Διλημματική η Κυριακή για τον κόσμο της Ν. Δ., αλλά και όλοι οι υπόλοιποι μπαίνουμε στη συζήτηση «Μεϊμαράκης ή Μητσοτάκης», με επιχειρήματα και προβλέψεις τι θα σημάνει -όχι μόνο για τη γαλάζια παράταξη- αν βγει ο ένας ή ο άλλος. Διότι η ανάδειξη προέδρου στο κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης αφορά την ποιότητα και το περιεχόμενο του δημοκρατικού παιχνιδιού.

Τη φετινή πρωτοχρονιά οι κάτοικοι της Κολωνίας θα τη θυμούνται για καιρό. Τη νύχτα της αλλαγής του χρόνου, δεκάδες γυναίκες δέχθηκαν επίθεση από ομάδες νεαρών -μπορεί να ήταν χίλιοι- οι οποίοι ήταν μεθυσμένοι. Μια βιάστηκε, άλλες ξυλοκοπήθηκαν, όλες ληστεύθηκαν. Αδιανόητα εγκλήματα, τόσα πολλά μαζί, τέτοια βραδιά εναντίον γυναικών σε μια από τις πλέον φιλήσυχες γερμανικές πόλεις.

Τα σχόλια είναι ελεύθερα, αλλά τα γεγονότα είναι ιερά. Η φράση ανήκει στον δημοσιογράφο CP. Scott τον ιδρυτή του βρετανικού Guardian. Ταιριάζει και στην περίπτωση του Ασφαλιστικού. Στη χιονοστιβάδα των αναλύσεων γύρω από την πρόταση Κατρούγκαλου, φίλος στο Facebook αντιπαρέθεσε μια μόνο φράση....

«…Είναι ζήτημα χρόνου να αλλάξει το είδος της δημοκρατίας, επιτρέποντας κάποια στιγμή τη διεύρυνση της με περισσότερες φωνές ευθύνης και συμμετοχικότητας…» Η ενθαρρυντική πρόβλεψη ανήκει στον Ανδρέα Ζαμπούκα, διαχειριστή και συντονιστή του «Φιλελεύθερου Forum» του Liberal που έχει βγει πλέον στον ψηφιακό ωκεανό, αναμένοντας εσάς. Ο πήχης έχει τοποθετηθεί ψηλά.

Ο πρωθυπουργός εκμυστηρεύθηκε στους δημοσιογράφους, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ότι αν δεν γίνουν παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό, σε πέντε χρόνια το κράτος δεν θα μπορεί να δίνει συντάξεις. Δυο 24ωρα αργότερα, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας, προειδοποιούσε ότι αν δεν λυθεί το ασφαλιστικό, σ\\' ένα χρόνο δεν θα είναι δυνατή η καταβολή συντάξεων. Ποιος λέει αλήθεια;

Μια ιστορία για την τελευταία ημέρα του χρόνου. «Ψηλά στο Άγιον Όρος, μια φορά, ζούσανε δυο καλόγεροι σε κάποιο απ’ τα μοναστήρια του μαζί με άλλους. Ήτανε νέοι καλόγεροι που είχαν πρόσφατα απαρνηθεί τους πιο πολλούς από τους πειρασμούς των εγκοσμίων, αλλά δεν είχαν καταφέρει ακόμη ν’ απαλλαγούν απ’ την κακή συνήθεια του καπνίσματος.».

Τους ζυγούς λύσατε. Με καθυστέρηση, προφανώς για λόγους πολιτικού τακτ έναντι του Πάνου Καμμένου («για μην ρίξουμε νερό στο μύλο της αντίδρασης», κατά την αριστερή διάλεκτο), η κυβέρνηση, ακριβέστερα ο ΣΥΡΙΖΑ, «άδειασε» τον συν-εταίρο στο θέμα της στράτευσης των γυναικών. Είχε προηγηθεί ο Νίκος Φίλης, που έπραξε το αυτό για το ζήτημα των στρατιωτικών λυκείων.

«Η εκπαίδευση του 21ου αιώνα πρέπει να προετοιμάζει τους νέους για θέσεις εργασίας που δεν υπάρχουν ακόμη, χρησιμοποιώντας τεχνολογίες που δεν έχουν ακόμα εφευρεθεί και για ανταγωνισμό που θα είναι παγκόσμιος». Ποιος το λέει; Σίγουρα, όχι, ο επικεφαλής του εθνικού διαλόγου για την Παιδεία, ο οποίος εκτιμά ότι το σχολείο απλώς θα πρέπει να διαπλάθει προσωπικότητες.

Ουδείς πλέον μπορεί να ισχυριστεί «ο όφις με απάτησε, Κύριε». Το 2015 ήταν annus horribilis αλλά και annus revelatio. Ζυγίστηκαν, μετρήθηκαν και βρέθηκαν ελλιπείς πολλές δοξασίες και οι κήρυκες τους. Βεβαιότητες και μανιφέστα μιας άλλης ρότας στην πορεία της χώρας κάηκαν μόλις πλησίασαν στη φωτιά της πραγματικότητας. Σπουδαιοφανείς αποδείχθηκαν ολίγιστοι, όταν έπεσαν οι μάσκες του φανατισμού.

Μέχρι και η Hillary Clinton επηρεάστηκε. Έκλεισε το debate των Δημοκρατικών με μιαν ατάκα απο το νέο επεισόδιο της επικής σειράς: «Σας ευχαριστώ, καληνύχτα και... may the force be with you». Και καλά, στην περίπτωση της μπορεί να το σκέφθηκαν οι επικοινωνιολόγοι. Να την εμφανίσουν trendy, ως μία από τα εκατομμύρια των πιστών της ψηφιακής θρησκείας.

Και τι δεν μας έφερε η χρονιά που φεύγει σε λίγες ημέρες. Λύγισε από γεγονότα, από καλές και κακές ειδήσεις, από ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και διαψευσμένες ελπίδες, από νέες προόδους στην επιστήμη και την τεχνολογία, από επιτυχίες και αποτυχίες, προσωπικές και συλλογικές.

Εκ πρώτης όψεως, οι εκλογές για την ανάδειξη προέδρου στη Νέα Δημοκρατία και οι βουλευτικές κάλπες στην Ισπανία ουδεμία σχέση έχουν. Ωστόσο, πιστεύω ότι υπάρχει κάτι που τις συνδέει. Οι πολίτες ψήφισαν αλλαγή με μετριοπάθεια. Στην περίπτωση της Ν.Δ., επικράτησαν οι υποψήφιοι του ήπιου λόγου, που δεν απορρίπτουν εκ προοιμίου τη συννενόηση με τους κυβερνώντες.

«Κάτι νέο και μεγάλο έχει ανάγκη η χώρα», λέει ο Αλέκος Παπαδόπουλος στην πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του στον Θανάση Μαυρίδη. Κάτι που μπορεί να δημιουργηθεί μόνο στον χώρο του κέντρου, όπως διευκρινίζει.Τώρα που τελειώσαμε με την ολέθρια διάκριση «μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί», πρέπει να ακουστεί η φωνή εκείνων που ζητούν αξιοκρατία, δικαιοσύνη, σοβαρότητα, σχέδιο και αποφασιστικότητα.

Ο Z. είναι φορέας του AIDS. Ένας από τους περίπου 19.000 που υπολογίζεται ότι υπάρχουν στην Ελλάδα. Του έχουν απομείνει μόλις 11 αντιρετροϊκά χάπια. Τα προμηθεύεται -όπως όλοι οι οροθετικοί- από τα νοσοκομεία, δεν πωλούνται στα φαρμακεία. Μόνο που τα νοσοκομεία έχουν έλλειψη των συγκεκριμένων σκευασμάτων, γιατί διαθέτουν κονδύλια για άλλες ανάγκες.

Αόρατη ρομφαία χωρίζει όλους από όλα. Το διαπιστώνεις καθημερινά και μοιάζει να μην έχει γιατρειά. Δεν πτώχευσε μόνο η χώρα. Χρεοκόπησε και η ελληνική κοινωνία. Είναι αγνώριστη, χωρίς ταυτότητα, χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς προσανατολισμό, μόνο με παρελθόν και δυσανάγνωστο μέλλον.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ξεκίνησε, παρομοιάζοντας εαυτή με τη συνεργασία ΕΛΑΣ - ΕΔΕΣ και στόχο την ανατίναξη του σύγχρονου Γοργοποτάμου που ήταν το επάρατο Μνημόνιο. Όσες φορές ρωτήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας για την παράταιρη πολιτική συνύπαρξη, την χαρακτήριζε μια «έντιμη σχέση» που υπαγορεύτηκε από την ανάγκη σωτηρίας της χώρας.

Αιφνιδίως η εικόνα άλλαξε. Ο υπηρεσιακός πρόεδρος της Ν.Δ. δεν αποκλείει το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ υπό προϋποθέσεις, προκειμένου να αποτραπεί εθνική καταστροφή. Και οι υποψήφιοι Πρόεδροι Βαγγέλης Μεϊμαράκης και Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχουν αποκλείσει την πιθανότητα.

Μπορεί η κυβέρνηση εκ του Συντάγματος να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, αλλά τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν τη δύναμη να πιέσουν τα πράγματα προς την κατεύθυνση της συνεννόησης. Νέα Δημοκρατία -αν επικρατήσουν οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις- ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων έχουν περισσότερες κοινές επιδιώξεις από διαφορές.

Οι ευρώ-ιθύνοντες συχνά λένε με περιστροφές και κομψά τα μηνύματα που θέλουν να στείλουν όπου θέλουν να στείλουν. Στην περίπτωση όμως του ΔΝΤ, ο Πιερ Μοσκοβισί ήταν λιτός και κατηγορηματικός. Η Αθήνα συμφώνησε το περασμένο καλοκαίρι να συμμετέχει και το Ταμείο στο νέο πρόγραμμα. Τελεία. Δεν θα αποφασίσει η κυβέρνηση να το αφήσει (χωρίς επακόλουθα) εκτός.

Η γαλλογερμανική πρόταση να δρα αυτοβούλως η Frontex στα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε. «περπάτησε». Στο επικείμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα τεθεί προς έγκριση το ζήτημα και το «ναι» των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων θα είναι μια carte blanche για την ενεργοποίηση της Frontex όπου δει -θαλάσσια σύνορα Ελλάδας\/Τουρκίας- δίχως ιδιαίτερη πρόσκληση κάθε φορά.

Ο νεαρός 25-27 χρόνιων -από την αρχή της πτήσης έδειχνε κάπως αναστατωμένος. Μαύρα μαλλιά κατράμι, ελαφρώς σκούρο δέρμα και μαύρο μούσι. Ανακάθονταν συνεχώς στο θέση του και κοίταζε διαρκώς μια γύρω του, μια το ρολόι του. Έμοιαζε να ταξιδεύει μόνος. Ήμουν στην πίσω σειρά και μέρες που είναι, λόγω και του προορισμού, ε , ένα τσίμπημα ανησυχίας το είχα.

H Marine Le Pen, από τον Ιανουάριο του 2011 που εξελέγη πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου, άρχισε να εργάζεται για αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γαλλία. Δεν ήθελε να είναι απλώς η απεχθής συνιστώσα του πολιτικού συστήματος, αλλά έβαλε στόχο να κατακτήσει την εξουσία.

Τι μας δίδαξε η βραδιά της ψήφισης του προϋπολογισμού; Ότι τίποτα δεν διδασκόμαστε από τα παθήματα μας. Οι επικεφαλής των κομμάτων -για να μείνω σε αυτούς- μιλούν για να ακουστούν από τα εκλογικά τους ακροατήρια. Το ονομάζουν, βεβαίως, συνέπεια, αλλά μάλλον με αμηχανία μοιάζει.

Πριν από χρόνια, η Άνγκελα Μέρκελ, σε μια χαλαρή δημόσια συζήτηση, ακούστηκε να μονολογεί με ύφος πικρού ρεμβασμού ότι αν θέλουμε να δείξουμε στους νέους ανθρώπους- σε όσους γεννήθηκαν στη μετά - Schengen εποχή- τι σημαίνει ελεύθερη και ανοιχτή Ευρώπη, αρκεί να κλείσουμε τα εθνικά σύνορα για μια-δυο μέρες.