Της Μαρίας Χούκλη
Εκ πρώτης όψεως, οι εκλογές για την ανάδειξη προέδρου στη Νέα Δημοκρατία και οι βουλευτικές κάλπες στην Ισπανία ουδεμία σχέση έχουν. Άλλης τάξεως αναμέτρησεις, άλλα διακύβευματα.
Ωστόσο, πιστεύω ότι υπάρχει κάτι που συνδέει τις δύο λαϊκές ετυμηγορίες, αν δούμε τη μεγάλη εικόνα. Οι πολίτες ψήφισαν αλλαγή με μετριοπάθεια. Στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας, επικράτησαν οι υποψήφιοι του ήπιου λόγου, με πιο κεντρώο πρόσημο, που δεν απορρίπτουν εκ προοιμίου τη συννενόηση με τους κυβερνώντες, αν οι συνθήκες το επιβάλλουν και υπό προϋποθέσεις.
Ο ένας πρεσβεύει το DNA της γαλάζιας παράταξης και ο έτερος τη συγχρονη εκδοχή της, αυτό που πρέπει να γίνει. Ανατροπές με σεβασμό στην παράδοση επέλεξε η συντριπτική πλειονότητα όσων περίμεναν υπομονετικά πολλή ώρα μέσα στο κρύο, εντυπωσιάζοντας ομοιδεάτες και αντιπάλους. Είπαν τι θέλουν και τι δεν θέλουν. Προερχόμενος απο τέσσερις ήττες, ο κόσμος της Νέας Δημοκρατίας θα μπορούσε να αδιαφορήσει ή να φανατιστεί.
Προτίμησε, ομως, να υποδείξει ότι η καλύτερη λύση είναι οι ίδιες οι λύσεις και όχι οι άνευ περιεχομένου νεα-σμοί και οι συγκρουσιακοί ακτιβισμοί.
Στην Ισπανία, αν μείνουμε στην κατάταξη των κομμάτων και στα ποσοστά, είναι προφάνες ότι η Δεξιά και οι Σοσιαλιστές έχασαν μεγάλο μέρος της δυναμής τους, οι Podemos -η ιβηρική εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ- πήγαν πολύ καλύτερα απ'' ό,τι τους εμφάνιζαν οι δημοσκοπήσεις και οι Ciudadanos -το ιβηρικό ΠΟΤΑΜΙ- πήγαν χειρότερα απ'' ό,τι τους παρουσίαζαν οι έρευνες. Όμως, κάνοντας ένα βήμα πίσω για να δούμε όλο το άνυσμα ιδεολογίας και προτάσεων για τη σταθεροποίηση της ισπανικής οικονομίας και την επούλωση των πληγών που άφησε η κρίση στην κοινωνία, θα διαπιστώσουμε ότι ομοεθνείς του Machado* έδειξαν τον δρόμο τι είδους αλλαγές θέλουν και φοβούνται.
Αθροίζοντας τις ψήφους που πήραν οι πολιτικές δυνάμεις, προκύπτει ότι υπερδιπλάσιοι είναι οι ψηφοφόροι που κινήθηκαν από τα αριστερά προς το κέντρο και τα δεξιά -περίπου 16 εκατομμύρια- απο εκείνους που κινήθηκαν από τους ριζοσπάστες του «Μπορούμε» και προς την άκρα αριστερά- κάπου 6 εκατομμύρια. Μιλώ για τη συνολική εικόνα, γιατί οι τοπικές ιδιαιτερότητες (Καταλωνία) όρισαν αλλιώς τα πράγματα. Διερμηνεύοντας -με όση αυθαιρεσία έχει μια υποκειμενική άποψη-, θα έλεγα ότι η καθημαγμένη ισπανική κοινωνία θέλει καλυτέρευση της ζωής της, αλλά με λογισμό, χωρίς να τιναχθούν στον αέρα ο,τι δεν σαρώθηκε απο την κρίση.
Βεβαίως και στις δυο περιπτώσεις υπάρχει και συνέχεια. Κάθε επιλογή έχει τις βαριάντες της από ''δω και πέρα. Οι Νεοδημοκράτες να μην τολμήσουν την αλλαγή και οι Ισπανοί να την επιχειρήσουν. Ή το αντίθετο τους. Πολύ σύντομα θα ξέρουμε.
* Antonio Cipriano Jose Maria Machado Ruiz
Σπουδαίος Ισπανός ποιητής. Παραθέτω ένα από τα πιο γνωστά ποιήματά του:
Διαβάτη, τα ίχνη σου είναι
μόνο ο δρόμος και τίποτε άλλο·
διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος,
ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας.
Βαδίζοντας γίνεται ο δρόμος
και γυρίζοντας το βλέμμα πίσω
φαίνεται το μονοπάτι
που ποτέ δε θα ξαναπατήσεις.
Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος
μόνο απόνερα στη θάλασσα...
