Της Μαρίας Χούκλη
Τι μας δίδαξε η βραδιά της ψήφισης του προϋπολογισμού;
Ότι τίποτα δεν διδασκόμαστε από τα παθήματα μας. Οι επικεφαλής των κομμάτων -για να μείνω σε αυτούς- μιλούν για να ακουστούν από τα εκλογικά τους ακροατήρια. Το ονομάζουν, βεβαίως, συνέπεια, αλλά μάλλον με αμηχανία μοιάζει. Το γνωστό έργο «εσείς φταίτε - όχι εσείς φταίτε» ανέβηκε πάλι, όμως δεν κόβει πια εισιτήρια.
Η παρούσα κατάσταση της αργόσυρτης φθοράς, του κάνοντας και βλέποντας, εξυπηρετεί και την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Την κυβέρνηση γιατί έχει ακόμη πολιτικό κεφάλαιο να ξοδέψει κουνώντας το δάκτυλο στους προηγούμενους ότι της άφησαν «καμένη γη», ότι την αναγκάζουν να κάνει όσα διαπράττει αλλά με μισή καρδιά, τοκίζοντας πάνω στην αποστροφή του κόσμου για ο,τιδήποτε θυμίζει παλιό πολιτικό προσωπικό. Πιστεύει ή έστω ελπίζει ότι κάτι θα γίνει και η πίκρα που έδωσε στους ψηφοφόρους της θα μετατραπεί σε αναγνώριση ότι δεν γινόταν αλλιώς. Ότι τους διέψευσε μεν αλλά για το καλό της χώρας.
Μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα και με αντιπολίτευση επιπέδου πρώτης δημοτικού, η αριστερή διακυβέρνηση μπορεί να χάνει σε αριστεροσύνη αλλά θα κερδίζει σε κυβερνητική εδραίωση δια της μεθόδου «καταλαμβάνω τους αρμούς» του κράτους.
Αλλά και η αντιπολίτευση δεν έχει να χάσει από την προϊούσα παράλυση της χώρας. Η Νέα Δημοκρατία δεν ξέρει πού πατά και τι γυρεύει. Ετοιμάζεται να αλλάξει πρόεδρο, ωστόσο οι μισοί εκ των υποψηφίων δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στο σκοροφαγωμένο κόμμα. Περνά λάθρα κάτω από τον πήχη της συγκυρίας, αναμένοντας καλύτερες μέρες, να κουραστεί η κυβέρνηση, να ιδρώσει και να καθίσει στον πάγκο ώστε μετά να βρεθεί πάλι θέση και ρόλος στη γαλάζια πολιτική δύναμη να επιστρέψει στη νομή της εξουσίας.
Προς το παρόν ξαποσταίνει, μπας και ξεχαστεί το μνημονιακό παρελθόν της. Άλλωστε, όπως θα έλεγε και η Σκαρλετ Ο Χάρα, «αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα».
Όσο για τη διάσπαρτη κομματική κεντροαριστερά, τρομάρα της. Μιλούν σε ωτα μη ακουόντων. Εν πάση περιπτώσει, τους δίνουν προσοχή λιγότεροι από τις 570.000 που τους ψήφισαν. Τόσο η Δημοκρατική Συμπαράταξη όσο και το Ποτάμι ψάχνουν στίγμα και ρόλο στη συγκεχυμένη εποχή μας, των περίπλοκων εξωτερικών προσκλήσεων και των άλυτων εσωτερικών προβλημάτων. Είναι εύκολο να εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ για ασυνέπεια λόγων και πράξεων και να τον καλωσορίζουν στην έρημο του πραγματικού. Σαν να κλέβουν εκκλησία.
Αυτοπροσδιορίζονται ως δυνάμεις του ορθού λόγου, του ρεαλισμού και του εκσυγχρονισμού, αλλά περιμένουν να σπάσει κάποιος από τους τροχούς του καραβανιού και να τους ζητήσει βοήθεια, ανταλλάσσοντάς τη με μια θέση στο κάρο.
Εντάξει, η Ένωση Κεντρώων είναι η παράφρων μεταβλητή της υπόθεσης. Καλή για τα τηλεπαράθυρα, χρήσιμη ενδεχομένως για να αποδειχθεί ότι πάντοτε υπάρχουν και χειρότερα, αλλά δεν νομίζω να περιμένει κανείς στα σοβαρά να σωθεί η χώρα λεβέντικα. Άρα και το συγκεκριμένο κόμμα παίζει εν ου παικτοίς, διασκεδάζει και μόνο που είναι εντός παιδιάς και πού ξέρεις μπορεί η ζωή με τις βαριάντες της να μας ρίξει στην ανάγκη της.
Οι ΑΝΕΛ θα υπάρχουν όσο υπάρχει η συγκεκριμένη συγκυβέρνηση, άρα λουφάζουν με ψιθύρους για τα σκληρά μέτρα και κραυγές για τους πολιτικούς αντιπάλους, στη λογική ο φόβος φυλάει τα έρημα. Το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή «τι χες Γιάννη, ό,τι είχα πάντα». Αντισυστημικοί που χρειάζονται όμως το σύστημα για να το πολεμούν. Αυτή είναι η Εθνική μας Βαβέλ.
Με τα ψήγματα της αλήθειας που λέει κάθε πλευρά λύση δεν προκύπτει. Αν ενωθούν όλα τα κομμάτια, μπορεί να σωθεί η παρτίδα. Χρειάζεται όμως να κινητοποιηθούν οι σχολάζουσες δυνάμεις στους κόλπους της κοινωνίας και εντός των κομμάτων που θέλουν, ξέρουν και μπορούν να θεραπεύσουν και να χτίσουν. Υπάρχουν αυτά τα πρόσωπα, αλλά δεν ήρθε ακόμη ο καιρός τους. Πάντως, οι ζυμώσεις ξεκίνησαν. Εύχομαι όταν θα κληθούν να έχει μείνει κάτι για να σωθεί.
