Τα αίτια, οι ομοιότητες και οι διαφορές των εθνολαϊκιστικών ρευμάτων της Ευρώπης με αυτό του Τραμπ θα συζητηθούν εκτενώς τις επόμενες εβδομάδες. Είναι και το ότι οι σκηνές της εισβολής στο Καπιτώλιο θύμισαν σε εμάς του Έλληνες γεγονότα της εποχής των «Αγανακτισμένων». Την ερώτηση όμως «πως επιδιορθώνεται μια δημοκρατία που έχει υποστεί φθορά» πρέπει να είμαστε σε θέση να την απαντήσουμε όλοι.

Από τη στήλη αυτή στο παρελθόν έχουμε γίνει δυσάρεστοι σε κεντρώους και προοδευτικούς γιατί έχουμε θυμίσει το ρόλο της συντηρητικής παράταξης διαχρονικά στη νομική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των λεσβιών, ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων και τρανς πολιτών. Τα δικαιώματα αυτά δεν ήταν ποτέ κoμμάτι της ατζέντας των Ελλήνων συντηρητικών όμως, ήταν συντηρητικές κυβερνήσεις που δεν δίστασαν να τα κατοχυρώσουν.

Ήταν παντού! Σε κάθε συζήτηση που παρακολουθήσαμε στην ελληνική τηλεόραση για το ποιες θα είναι οι τάσεις στο μετά-πανδημικό τοπίο, δεν έλειψε η αναφορά στη δυνατότητα που έχει η χώρα μας να προσελκύσει τους λεγόμενους ψηφιακούς νομάδες. Δηλαδή, εργαζόμενους υψηλής εξειδίκευσης που μπορούν να προσφέρουν τις καλοπληρωμένες υπηρεσίες τους μέσω διαδικτύου, απ' όποιο σημείο του πλανήτη επιλέξουν αυτοί.

Είναι αλήθεια ότι στη χώρα μας έχουμε χορτάσει από μεγάλα λόγια, διατυπωμένα σε άψογη πολιτική διάλεκτο αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να εγκαταλείψουμε τον πολιτικό κώδικα αλλά να τον επεξεργαστούμε με μεγαλύτερη επιμέλεια και να δεσμευτούμε σε ό,τι αυτός σημαίνει. Θέλουμε να ακούσουμε μια ιστορία που θα περιγράφει ένα μέλλον, στο οποίο θα πρωταγωνιστούμε εμείς, σε αυτή τη χώρα. Δεν είναι δύσκολο. Δεν απαιτεί καν τόλμη. Απαιτεί όμως δέσμευση. Με τη χώρα και τους ανθρώπους της.

Ένα από τα αξιώματα που την προηγούμενη δεκαετία χλευάστηκαν κατά κόρον από τις δυνάμεις του ανορθολογισμού και της αντιμεταρρύθμισης είναι ότι κάθε κρίση είναι μια πραγματική ευκαιρία. Μια ευκαιρία να αξιολογηθεί η ετοιμότητα κάθε συστήματος, να διορθωθούν λάθη, μια ευκαιρία επαναφοράς σε μια πορεία που σχεδιαστεί στρατηγικά, βάσει σχεδίου, μια ευκαιρία για reset για να χρησιμοποιήσουμε ένα τεχνολογικό όρο.

Ακόμα κι αν η χρονιά που φεύγει δεν είχε αυτή την ιδιαιτερότητα, ακόμα κι αν τα πολιτικά γεγονότα είχαν παραχθεί μέσα από οικείες, αναμενόμενες συνθήκες, θα μπορούσαμε, με μεγάλη ευκολία, να ξεχωρίσουμε το ένα γεγονός που σημάδεψε το 2020. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την εκλογή του πρώτου προοδευτικού Έλληνα πολίτη στην Προεδρία της Δημοκρατίας.

«Καρότο και μαστίγιο». Έτσι περιγράφει η εφημερίδα Wall Street Journal τη στρατηγική που σκοπεύουν να εφαρμόσουν πολύ μεγάλες εταιρείες στις ΗΠΑ αναφορικά με τον υποχρεωτικό χαρακτήρα του εμβολιασμού. Μπορεί στο ρεπορτάζ οι εκπρόσωποι εταιρειών κολοσσών να δηλώνουν ότι προκρίνουν τις ατομικές ελευθερίες αλλά στην πραγματικότητα τυχόν υποχρέωση των εργαζόμενων να εμβολιαστούν συνεπάγεται και νομικές ευθύνες της εταιρείας εφόσον κάποιος από αυτούς εμφανίσει παρενέργειες.

Μας αρέσει να περηφανευόμαστε για το γεγονός ότι η γέννηση της Φιλοσοφίας και της Λογικής είναι εν πολλοίς μια “ελληνική υπόθεση” αλλά δεν φαίνεται να μας απασχολεί ιδιαιτέρως που δεν τις διδασκόμαστε στο σχολείο. Ακόμα και όσοι αποφασίσουν να ασχοληθούν με την πολιτική, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αγνοούν ότι οι ιδέες τους από κάποια φιλοσοφική θεωρία πηγάζουν.

Οι επαγγελματίες της επικοινωνίας διδασκόμαστε από τη δουλειά μας δύο αλήθειες, αξιωματικού χαρακτήρα: Η πρώτη είναι ότι η αδυναμία οργάνωσης του χρόνου στο μέλλον, πάνω στο ημερολόγιο, είναι συνώνυμη της παράλυσης. Η δεύτερη είναι ότι το πιο σκληρό νόμισμα διαχρονικά και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, είναι βέβαια η εμπιστοσύνη. Όποιος δεν κατάφερε να εμπεδώσει αυτά τα δύο αξιώματα τη χρονιά που μας πέρασε, θα έχει μια ακόμα ευκαιρία το α' μισό της επόμενης.

Υπάρχει ένα θέμα εδώ και αφορά ουδόλως τον πολιτικά ξοφλημένο ΣΥΡΙΖΑ. Και το θέμα είναι ότι ο προοδευτικός χώρος της χώρας αδυνατεί να εκστομίσει μια πολιτική κουβέντα χωρίς να κοιτάει τη Δεξιά, χωρίς δηλαδή να αυτοπροσδιοριστεί αποφατικά, απαριθμώντας όσα δεν είναι. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού των προοδευτικών, ακόμα και των πιο ορθολογιστών και προσγειωμένων, κυριαρχεί η πικρία για την «χαμένη αριστερά».

Γεμάτος ο Τύπος την Κυριακή που μας πέρασε από αναλύσεις και σενάρια για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών αν και οι συντάκτες τους, έμπειροι οι περισσότεροι, γνωρίζουν πολύ καλά ότι την απόφαση για τις πρόωρες εκλογές ο εκάστοτε πρωθυπουργός την παίρνει το πρωί της ημέρας που θα τις ανακοινώσει. Είναι όμως το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών αυτό που πρέπει να συζητάμε στην παρούσα φάση; 

Το νέο μηντιακό εύρημα είναι, πλέον, γνωστό σε όλους: ρεπόρτερ τηλεοπτικών καναλιών με ένα κάμεραμαν, κόβουν βόλτες στους εμπορικούς δρόμους και όταν δουν κάτι που από μακριά να μοιάζει με συνωστισμό, το καταγράφουν. Στη συνέχεια κάποιος από τους κορυφαίους πανελατζήδες θα δείξει στην «ειδησεογραφική» του εκπομπή το «ρεπορτάζ»  διανθίζοντάς το με τις ανάλογες περιγραφές γεμάτες επιθετικούς προσδιορισμούς και δη στον υπερθετικο βαθμό.

Στο δημόσιο σχολείο από το οποίο αποφοιτήσαμε μάθαμε ότι η μεγαλύτερη γιορτή των Ορθοδόξων Χριστιανών είναι το Πάσχα. “Εμείς, γιορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου αντίθετα από τους Καθολικούς που γιορτάζουν τη Γέννηση”, μας έλεγαν. Φαίνεται ότι κάποια αλλαγή έχει επέλθει έκτοτε γιατί φέτος, με έκπληξη πληροφορούμαστε ότι η μεγαλύτερη γιορτή του Ελληνισμού είναι το ρεβεγιόν!

Οι κρατιστές, μασκαρεμένοι πλέον σε μεταρρυθμιστές φιλελεύθερους, μας βομβαρδίζουν με πολλή οικονομική θεωρία του 20αυ αιώνα χωρίς φυσικά να συζητούν πως ο καπιταλισμός, δηλαδή το σύστημα που χτίζει δημοκρατίες και διασφαλίζει τις ατομικές ελευθερίες μπορεί να γίνει πιο δίκαιο και συμπεριληπτικό. Ακούσαμε και ακούμε ότι πρέπει να ανοίξουν τα ταμεία και να βρέξει ο ουρανός χαρτονομίσματα.

Στον πλανήτη που κατοικεί ο Γενικός Γραμματέας Εμπορίου και Καταναλωτή Παναγιώτης Σταμπουλίδης μόνη έννοια των Ελληνίδων εν μέσω υγειονομικής και οικονομικής κρίσης είναι τα νύχια τους. Το είπε αυτολεξεί στη συνέντευξη που έδωσε χθες στο Political απαντώντας στην ερώτηση αν ήταν μείζον να ανοίξουν τα κέντρα αισθητικής:

Την Κυριακή, μια μέρα και μάλιστα μέσα στο Σαββατοκύριακο όπου δεν γίνονται και πολλά τεστ για κορονοϊό, τα κρούσματα εμφάνισαν πτώση. Το επόμενο λεπτό, τα σάιτ γέμισαν διθυραμβικούς τίτλους.  Λάθος. Για την ακρίβεια, στη φάση της διαχείρισης της κρίσης της πανδημίας που βρισκόμαστε τώρα, δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από τις «βιασύνες». 

Στην ανασκόπηση των σημαντικότερων γεγονότων του 2020 περίοπτη θέση κατέχει ο προπηλακισμός του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Δημήτρη Μπουραντώνη από ομάδα χούλιγκαν. Η φωτογραφία του πρύτανη σε κατάσταση ομηρίας στο γραφείο του μας στοίχειωσε. Οι δράστες παραμένουν ατιμώρητοι, πρόθυμοι και πανέτοιμοι να εξευτελίσουν για άλλη μια φορά την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, όταν το θεωρήσουν σκόπιμο.

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει, μεταξύ άλλων, μια τεράστια δημογραφική πρόκληση η οποία έχει «σκάσει» πάνω στο ασφαλιστικό σύστημα. Το ταμείο δεν γεμίζει και σύντομα δεν θα μπορεί να πληρώσει συντάξεις γιατί δεν γεννάμε παιδιά. Και ξαφνικά η τύχη μας αλλάζει στο καλύτερο. Βρισκόμαστε στη χώρα μας με ξένο κόσμο που αν εκπαιδεύσουμε και τον σπρώξουμε σε πλήθος εργασιών που εμείς δεν κάνουμε, μέσα σε όλα θα σώσουμε τα ασφαλιστικά μας ταμεία.

Η υπογράφουσα ανήκει στη μειοψηφία που υπομένει καρτερικά αλλά με δυσφορία να τελειώσει το σήριαλ που διαδραματίζεται μεταξύ Πάρνηθας και Σουνίου γιατί μας θυμίζει τα τέλη της δεκαετίας του '90 αρχές '00, όταν ξεκίνησε ο κατήφορος της χώρας: όταν οι μεταρρυθμίσεις σταμάτησαν, η Ιεραρχία σήκωσε τα λάβαρα εναντίον της Πολιτείας (όπως κάνει πάλι σήμερα στα μέτρα της πανδημίας), η σκανδαλολογία κατέλαβε το δημόσιο διάλογο και η μόνη υπόσχεση για το μέλλον ήταν η φιέστα των Ολυμπιακών Αγώνων. 

Η συγγνώμη που κάθε φορά εκστομίζουν οι κάθε λογής ηγεσίες αναλύεται εξαντλητικά στη δημόσια σφαίρα από δημοσιογράφους και πολίτες και τελικά καταλήγει να αποτιμάται αυτόνομα από το γεγονός που τις προκάλεσε. Δηλαδή, τις περισσότερες φορές από την υπερανάλυση μιας συγγνώμης βρισκόμαστε να ξεχνάμε τους λόγους που αυτή ειπώθηκε. Κι αυτό από μόνο του έχει ενδιαφέρον.

Η πολιτική δεν είναι κάτι διεκπεραιωτικό. Μοιάζει πολύ με τη δημιουργία του Σύμπαντος που αναδύθηκε μέσα από εκρήξεις και συγκρούσεις. Αξίζουμε να δούμε μία τέτοια βαθιά ιδεολογική σύγκρουση με τις απολιθωμένες αντιλήψεις του παρελθόντος. Το Ασφαλιστικό μπορεί μεν να γίνει μοχλός ανάπτυξης αλλά πάνω απο όλα πρέπει να λειτουργήσει ως ένα πολιτικό Big Bang.

Ο αντισημιτισμός είναι η ειδεχθεστερη μορφή ρατσισμού. Είναι η αρχαιότερη και «μακροβιότερη» μορφή ρατσισμού. Ο αντισημιτισμός διαρκεί και είναι παρών ανά τους αιώνες, αδιάλειπτα, χωρίς καμία παύση, κανένα διάλειμμα. Και είναι η χαλαρότητα απέναντι στον αντισημιτισμό που αφήνει χώρο και στα υπόλοιπα ειδεχθή είδη ρατσισμού στη βάση της φυλής και της ταυτότητας.

Το «χορό» τον ξεκίνησε ο Δρ. Άντονι Φάουτσι, ο Αμερικανός «Σωτήρης Τσιόδρας», όταν σε συνέντευξή τους διαβεβαίωσε τα παιδιά ότι ο Άγιος Βασίλης θα έρθει και φέτος γιατί εξαιρείται των περιοριστικών μέτρων. Στη συνέχεια, ανάλογη δήλωση έκανε ο Αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Μαργαρίτης Σχοινάς. Η εντυπωσιακότερη, σχετική, δήλωση όλων όμως για το θέμα της έλευσης του Άγιου Βασίλη, έγινε μέσα στη Κάτω Βουλή της Ιρλανδίας από τον υπουργό Εξωτερικό Σάιμον Κόβνι.

Καθημερινά διαβάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διάφορες καταγγελίες από εκπαιδευτικούς και γονείς, διαβάζουμε και αρκετά θετικά σχόλια για την προσπάθεια και για την εμπειρία όμως, όλα αυτά έχουν έναν ανεκδοτολογικό χαρακτήρα και σίγουρα δεν είμαστε αφελείς: ξέρουμε σε ποια χώρα ζούμε και δεν πειθομαστε ότι όλα λειτουργούν τέλεια. Η αξιολόγηση του προγράμματος τηλεκπαίδευσης πρέπει να γίνει άμεσα. Τώρα.