Όταν η συζήτηση φτάνει στην υπαρξιακή, με όρους πολιτικούς, αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, αισθανόμαστε ότι “μαστιγώνουμε ένα νεκρό άλογο” που λένε και οι Αγγλοσάξονες.
Με ποια καρδιά να σχολιάσουμε τον αξιοθρήνητο κ. Μπαλαούρα που έχει βρεθεί στη θέση να πρέπει να δικαιολογήσει πώς βρέθηκε να κουβαλάει στην πλάτη του την περίφημη “γίδα” της μεταπολίτευσης, όταν στις 23.6.2020 και σε κείμενο που συνυπέγραψαν 8 μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία μεταξύ των οποίων και ο καθ. Νίκος Μουζέλης (γι' αυτό και ασχολούμαστε άλλωστε) κατέληγαν στο εξής συμπέρασμα:
“Εκείνο που διακρίνει την Αριστερά είναι οι αρχές και οι αξίες της. Η εντιμότητα και το ήθος. Η ανιδιοτέλεια και η αλληλεγγύη. Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς προφανώς και ισχύει”.
Όταν αυτή την κουβέντα περί ηθικού πλεονεκτήματος μετά από τέσσερα χρόνια παροιμιωδώς ανέφελης συγκυβέρνησης με την αντισημιτική ακροδεξιά την υπέγραψε ο κ. Μουζέλης, έχουμε μεγάλη δυσκολία να αρχίσουμε να αναλύουμε την συμπεριφορά του κ. Μπαλαούρα και της παρέας του.
Υπάρχει ένα θέμα εδώ και αφορά ουδόλως τον πολιτικά ξοφλημένο ΣΥΡΙΖΑ. Και το θέμα είναι ότι ο προοδευτικός χώρος της χώρας αδυνατεί να εκστομίσει μια πολιτική κουβέντα χωρίς να κοιτάει τη Δεξιά, χωρίς δηλαδή να αυτοπροσδιοριστεί αποφατικά, απαριθμώντας όσα δεν είναι.
Στο πίσω μέρος του κεφαλιού των προοδευτικών, ακόμα και των πιο ορθολογιστών και προσγειωμένων, κυριαρχεί η πικρία για την “χαμένη αριστερά”. Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι έχει γίνει κάποια παρεξήγηση και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτό που ζήσαμε: μια δύναμη που απείλησε με τρόπο συγκεκριμένο και μετρήσιμο το πολίτευμα. Πιστεύουμε ότι είναι θέμα χρόνου “τα απολωλότα” να έρθουν στα συγκαλά τους. Η άλλη όψη του ιδίου, όμως, νομίσματος είναι οι προοδευτικοί που έχουν δεξιοποιηθεί με τρόπο άτσαλο, για να το θέσουμε όσο πιο κομψά γίνεται αλλά αυτούς τους βγάζουμε από το συλλογισμό μας γιατί η μόνη τους έννοια ήταν σταθερά να τους ελεήσει η εξουσία με κάποιο αξίωμα.
Η ιστορία με τη Folli-Follie και η εμπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ στο σκάνδαλο με τρόπο που εγείρει πλήθος ζητημάτων, ξαναφέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη να διατυπωθεί ένας αυτόνομος προοδευτικός λόγος. Αυτό μέχρι σήμερα το έχουν καταφέρει μόνο περιθωριακές φιλελεύθερες ομάδες όπως οι “Φιλελεύθεροι” του Στέφανου Μάνου, η “Φιλελεύθερη Συμμαχία” και η μαζικότερη όλων, μέχρι σήμερα, “Δράση”.
Αν και στελέχη του φιλελεύθερου χώρου επιχείρησαν να φέρουν κοντά έναν ευρύτερο προοδευτικό χώρο δεν τα κατάφεραν γιατί οι φίλοι της κεντροαριστεράς αρνήθηκαν να κάνουν την υπέρβασή τους και προτίμησαν να στηρίξουν, με αφ υψηλού συγκατάβαση, το γραφικό και επί της ουσίας πολιτικά ακίνδυνο Ποτάμι.
Ποιος ακριβώς είναι ο χαμένος σ’ ένα πολιτικό τοπίο απαξιωμένης αριστεράς και άφωνου προοδευτικού χώρου; Πόσο επικίνδυνη είναι για τη χώρα η έλλειψη αντιπολίτευσης; Να το σκεφτούμε.
