Στο δημόσιο σχολείο από το οποίο αποφοιτήσαμε μάθαμε ότι η μεγαλύτερη γιορτή των Ορθοδόξων Χριστιανών είναι το Πάσχα. “Εμείς, γιορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου αντίθετα από τους Καθολικούς που γιορτάζουν τη Γέννηση”, μας έλεγαν.
Φαίνεται ότι κάποια αλλαγή έχει επέλθει έκτοτε γιατί φέτος, με έκπληξη πληροφορούμαστε ότι η μεγαλύτερη γιορτή του Ελληνισμού που πρέπει να διασωθεί πάσει θυσία, εν μέσω της πρωτόγνωρης κατάστασης που έχει διαμορφώσει η πανδημία είναι το ρεβεγιόν!
Εντάξει, είπαμε ότι το πατερναλιστικό κράτος που τόσο αρέσει στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων οφείλει να υιοθετεί τόνους κατάλληλους για ανηλίκους αλλά η γελοιότητα έχει αρχίσει να χτυπάει κόκκινο.
Είναι δυνατόν, τα μέλη της υγειονομικής επιτροπής να βγαίνουν κάθε πρωί στα παράθυρα να κάνουν συστάσεις επί της εθνικής εορτής του ρεβεγιόν;
Μα, κανένας δεν έχει το σθένος να απευθυνθεί στους πολίτες και να πει: “Ποιο ρεβεγιόν, βρε παιδιά; Είστε καθόλου στα καλά σας; Σπίτι σας θα καθίσετε με τη γυναίκα σας, τον άντρα σας, τα παιδιά σας. Αν είστε μόνοι με τη γάτα, το σκύλο ή το καναρίνι σας, δεν θα επιλύσετε φέτος τα της προσωπικής σας ζωής. Εξάλλου πρέπει να κάνουμε υπομονή για κάποιες εβδομάδες ακόμα. Θα κάνετε υπομονή. Δεν είστε μωρά!”
Πραγματικά, έχουμε χάσει κάθε μέτρο και σοβαρότητα. Αφού είναι επικίνδυνη η συναναστροφή με παρέες γιατί κανένας μας απολύτως δεν είναι σε θέση να σταθμίσει τον κίνδυνο και δεν μπορεί να είναι απολύτως βέβαιος ότι έχει λάβει όλα τα μέτρα ασφαλείας και δεν είναι ασυμπωματικός φορέας του ιού.
Ναι, η πανδημία αυτή είναι γεμάτη αντιφάσεις. Είναι αδύνατον να λάβουμε θετικά και απόλυτα μέτρα, είναι αδύνατον να προσδιορίσουμε γιατί είναι ασφαλές να μαζευτούμε σε κάποιο σπίτι 9 άτομα και όχι 8 ή 10. Γι' αυτό λοιπόν επιδεικνύουμε αυτοσυγκράτηση και πειθαρχούμε.
Μέσα στην ατυχία μας και την οδύνη που μας έχει προκαλέσει η κατάστασή μας πρέπει να καταφέρουμε να τηρούμε πολλά αλλά αντιφατικά. Από τη μία πρέπει να προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας αλλά χωρίς να ξεχνούμε ότι πεθαίνουν δεκάδες συμπολίτες μας κάθε μέρα. Μάλιστα, κανείς μας δεν μπορεί να ξέρει αν θα είναι αυτός που ιός θα τσακίσει.
Είμαστε τυχεροί που τα μέσα για την προστασία από τον ιό είναι φτηνά και προσιτά σε όλους: αποστάσεις, μάσκες, πλύσιμο χεριών. Αυτά πρέπει να τηρούμε αντί να προσπαθούμε να επιλύσουμε την...εξίσωση του ρεβεγιόν.
Είναι ίσως ουτοπικό να έχουμε την αξίωση ο πληθυσμός να ενηλικιωθεί. Αλλά από την άλλη δεν είναι και θέμα ενηλικίωσης. Όταν τα παιδιά έχουν καταφέρει να συμμορφωθούν και να πειθαρχήσουν στα μέτρα τι είναι αυτό που εμποδίζει τους ενήλικες;
Αρκετά. Ας βγει κάποιος να το πει: “Ποιο ρεβεγιόν, βρε παιδιά; Φέτος θα καθίσει ο καθένας στο σπίτι με τον τρόπο που το συνηθίζει. Χρειάζεται να κάνουμε υπομονή. Θα κάνουμε υπομονή, λοιπόν”.
