Η Ελλάδα έχει βάλει στο τραπέζι την ιδέα των πιστοποιητικών εμβολιασμού, ως έναν τρόπο που θα προσέφερε μια διέξοδο από την παρούσα κατάσταση των επαναλαμβανομένων ταξιδιωτικών απαγορεύσεων και κλεισίματος δραστηριοτήτων. Δεν είναι μόνη της σε αυτό. Μεταξύ των χωρών που είτε ζητούν είτε εκδίδουν πιστοποιητικά εμβολιασμών είναι οι Κύπρος, Ισπανία, Ιταλία, Σουηδία, Τσεχία, Δανία, Εσθονία, Ουγγαρία, Πολωνία, Πορτογαλία, Σλοβακία, Ισλανδία.

Αν κοιτάξει κανείς την όλο και πιο επιθετική εξωτερική πολιτική της Άγκυρας, είναι σαν ο Ερντογάν να υπήρξε ένας πολύ προσεκτικός μαθητής των μεθόδων Πούτιν. Και παρά τις βαθιές ιστορικές αντιπαλότητες που χωρίζουν Τουρκία και Ρωσία, ο δεσμός των δυο ηγετών τους επιχειρεί να αναμορφώσει την περιφερειακή πολιτική, δημιουργώντας δυσεπίλυτα προβλήματα για τη Δύση.

Το Facebook ανακοίνωσε χθες ότι θα άρει το blackout των ειδήσεων στην Αυστραλία. Στις ΗΠΑ ο Τζο Μπάιντεν δεν τάσσεται υπέρ της απεριόριστης ισχύος των big tech. Η ΕΕ ενέκρινε το 2019 σχετική οδηγία κατανομής εσόδων. Ακόμα, όμως, κι αν θεωρητικά εταιρείες όπως Facebook και Google αποφάσιζαν να φύγουν από μια χώρα, όπως η Αυστραλία, το να εγκαταλείψουν τις τεράστιες αγορές της ΕΕ ή των ΗΠΑ δεν θα μπορούσε να αποτελεί επιλογή…

Η Κίνα έγινε από το καλοκαίρι η πρώτη χώρα στον κόσμο που εμβολίασε πολίτες της, στα πλαίσια ενός προγράμματος έκτακτης ανάγκης. Όμως, αυτή τη στιγμή οι εμβολιασμοί στην Κίνα σέρνονται κι έχουν μείνει πολύ πίσω σε σχέση με τη Δύση. Το άνοιγμα της Κίνας στον κόσμο θα καθυστερήσει και η ανοσία αγέλης θα χρειαστεί πολύ περισσότερο χρόνο. Εξέλιξη, που επηρεάζει ουσιαστικά σε παγκόσμια κλίμακα τη μάχη κατά της πανδημίας.

Το να δημιουργηθεί πολιτικό κόμμα από τη σάρκα του κυβερνητικού AKP, αποδεικνύεται δύσκολο εγχείρημα. Ο Ερντογάν εκλαμβάνει κάθε κίνηση ως άμεση απειλή. Και τέτοιες απειλές, όπως έχει δείξει στο παρελθόν, τις αντιμετωπίζει με ανελέητο τρόπο ώστε να αποτρέψει τον οποιονδήποτε από το να προσπαθήσει ξανά.

Το τι θα γίνει με την Ρωσία αποτελεί ένα από τα δυσκολότερα προβλήματα της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, ειδικά τώρα που η ΕΕ καλείται να δράσει. Το ρωσικό, άλλωστε, είναι και το ζήτημα στο οποίο παρατηρείται η μεγαλύτερη απόκλιση ανάμεσα στις χώρες του ευρωπαϊκού μπλοκ. Η Ρωσία μπορεί να είναι ένας πιθανός σύμμαχος, ένας απαραίτητος σύμμαχος, μια ευκαιρία για μπίζνες ή μια υπαρξιακή απειλή, διαφορετικά πράγματα δηλαδή για διαφορετικές χώρες της ΕΕ.

Το να επιτραπεί στην πραγματικότητα να ξεκαθαρίσει το τοπίο, με νικητές και ηττημένους, θα είναι μεν αναπόφευκτο, αλλά δεν θα είναι ανώδυνο. Στις ταινίες θρίλερ, οι σκηνές όπου αποτελειώνουν τα ζόμπι είναι φοβιστικές. Το ίδιο και στις επιχειρήσεις…

Το ριμπάουντ του τουρισμού σε πρώτη φάση θα είναι μάλλον ο λεγόμενος «εκδικητικός τουρισμός», ο τουρισμός δηλαδή «του ξεσκάσματος» στον οποίο θα επιδοθεί ο κόσμος για να ξεδώσει μετά από έναν χρόνο γεμάτο καραντίνες και περιοριστικά μέτρα. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού των Ηνωμένων Εθνών εκτιμά ότι οι χώρες που έχουν υψηλό ποσοστό εγχώριου τουρισμού θα επανέλθουν συντομότερα.

Η «μάσκα είναι φίμωτρο» φώναξαν στην επεισοδιακή συγκέντρωση χθες στο Σύνταγμα περίπου 400 αρνητές της πανδημίας και των εμβολίων. Ανάλογες διαδηλώσεις γίνονται και σε άλλες χώρες. Ο δισταγμός πολλών να εμβολιαστούν είναι ένα φαινόμενο ευρύ και περίπλοκο. Δεν πρόκειται, όμως, για μια ομοιογενή κατηγορία «αρνητών».

Πότε θα τελειώσει η πανδημία; Μήπως όταν ο πλανήτης κατακτήσει την ανοσία της αγέλης; Ή μήπως όταν η ασθένεια εκλείψει, ο τελευταίος ασθενής θεραπευτεί κι ο κορονοϊός περάσει στα βιβλία της ιστορίας; Ειδικά το δεύτερο σενάριο φαίνεται να αργεί πολύ ακόμα. Αν έρθει ποτέ καθώς νέες μεταλλάξεις, πιο μεταδοτικές από αυτές που ξεκίνησαν την πανδημία, εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο.

Αυτό που λέγεται ευρέως είναι ότι ο κόσμος έχει εισέλθει σε μια εποχή από-παγκοσμιοποίησης. Στον ψηφιακό κόσμο, όμως, ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Εκεί υπάρχει ραγδαία επιτάχυνση της ηλεκτρονικής παγκοσμιοποίησης ή e-globalisation. Όλα δείχνουν ότι ίσως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο κύμα εταιρειών software που μπορούν να εμφανιστούν από οπουδήποτε και να πουλάνε στον οποιονδήποτε.

Για μένα αυτές οι μεταλλάξεις μοιάζουν με μια εικόνα από το μέλλον, τότε που θα βρισκόμαστε σε έναν διαρκή ανταγωνισμό «εξοπλισμών» για να νικήσουμε τον ιό, είπε πριν από λίγες ημέρες ο Μάικλ Γουόρομπι, εξελικτικός βιολόγος που μελετάει τον κορονοϊό στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα. Αν δηλαδή ο ιός συνεχίσει να αλλάζει στο μέλλον τότε θα πρέπει διαρκώς να αναπροσαρμόζουμε τα εμβόλια. Πού οδηγεί, όμως, αυτή η μάχη;

Η εμπιστοσύνη σε αρκετές μεγάλες ιταλικές εταιρίες δοκιμάζεται και η γραφειοκρατία σηκώνει τείχη στην επιχειρηματικότητα. Η Ιταλία κατατάσσεται 58η από τις 190 χώρες στον δείκτη Doing Business της Παγκόσμιας Τράπεζας, έρχεται 98η στην έναρξη νέων επιχειρήσεων και 128η στους φορολογικούς κανόνες. Τα κρατικά λεφτά πηγαίνουν στην διάσωση εταιριών με μόνιμα προβλήματα, όχι στην καινοτομία. Το τι θα γίνει στο εξής με το ευρώ μπορεί πάλι να εξαρτάται από το πώς θα τα πάει ο Ντράγκι…

Στην πανδημία η ζωή και η υγεία κάθε ατόμου συνδέεται με των συνανθρώπων του. Οι περισσότεροι αγωνιούμε πότε θα καταφέρουμε να κάνουμε το εμβόλιο. Όχι όλοι. Κι αυτό διότι ορισμένοι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας αρνούνται να εμβολιαστούν. Οι υγειονομικοί δίνουν όλο αυτό το διάστημα ηρωική μάχη στην πρώτη γραμμή απέναντι στον ιό. Κι όμως, μια μερίδα γιατρών και νοσοκόμων που έχουν δει από πρώτο χέρι τον θάνατο, αρνούνται το εμβόλιο.

Στην Ευρώπη παρατηρήθηκε ότι η αύξηση 1 ποσοστιαίας μονάδας στην ανεργία σχετίζεται με αύξηση 2-3 ποσοστιαίων μονάδων στις ψήφους που πηγαίνουν σε ακραία κόμματα. Το ερώτημα για τις πολιτικές παρενέργειες που πυροδοτούν τα οικονομικά σοκ ξαναγίνεται επιτακτικό λόγω του κορονοϊού και των αλλεπάλληλων κυμάτων της πανδημίας σε όλο τον πλανήτη.

Οι πανεπιστημιακοί που μετέχουν στην πρωτοβουλία «Όχι Αστυνομία στα Πανεπιστήμια» έχουν ξεπεράσει τους 1.000. Οι υπόλοιποι 8.000 πανεπιστημιακοί, όμως, πού ακριβώς είναι; Όλο αυτό το διάστημα ακούγεται σχεδόν αποκλειστικά μόνο η φωνή της μιας πλευράς, του «Όχι». Αλήθεια, υπάρχει άλλη πλευρά; Κι αν ναι, γιατί δεν εμφανίζεται; 

Συζητώντας μόνο για την Ελλάδα ή για την Ευρώπη δείχνουμε να ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό: Ότι μιλάμε για πανδημία. Για κάτι, δηλαδή, που αφορά ολόκληρο τον πλανήτη. Όλοι μαζί μπήκαμε στο πρόβλημα, όλοι μαζί θα βγούμε. Διαφορετικά, ανά πάσα στιγμή θα ελλοχεύει η αναζωπύρωση αφού εμβόλιο με αιώνια αποτελεσματικότητα, δεν έχει εφευρεθεί ως τώρα.

Το επίπεδο της εκπαίδευσης που παρέχει ένα πανεπιστήμιο είναι δύσκολο να μετρηθεί. Ένα χειροπιαστό «τεστ» στην πραγματική ζωή είναι αν η φοίτηση σε ένα πανεπιστήμιο προσθέτει αξία στην μετέπειτα καριέρα του φοιτούντα. Από το πόσα χρήματα θα βγάλει στη ζωή του ο απόφοιτος. Η πρακτική αξία ενός πανεπιστημίου, δηλαδή, ισούται με τη διαφορά μεταξύ τού πόσα χρήματα θα κερδίζουν τελικά οι απόφοιτοί του και πόσα θα κέρδιζαν αν είχαν σπουδάσει κάπου αλλού.

Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι σαν τα ναρκωτικά. Η επίδρασή τους εξασθενεί με τον καιρό και μετά πρέπει να βρεθούν άλλες για να δώσουν στον χρήστη μια ψευδαίσθηση ελέγχου. Ο Μπιλ Γκέιτς αναρωτήθηκε χθες και με το δίκιο του «πραγματικά απορώ πως έγινε και κυριάρχησα στις κακόβουλες θεωρίες για την πανδημία». Το φαινόμενο, μάλιστα, του προκάλεσε τόσο μεγάλη εντύπωση που είπε ότι θέλει να ερευνήσει τι βρίσκεται πίσω από αυτές.

Η ΕΕ κατάφερε να διασφαλίσει συλλογική λύση για τον εμβολιασμό των πληθυσμών της, αλλά τώρα κινδυνεύει να βρεθεί εν μέσω ενός εμπορικού πολέμου με βάση τα εμβόλια. Η Ευρώπη, ορθώς, φρόντισε να βγάλει τον ανταγωνισμό από την εξίσωση όσον αφορά τα κράτη - μέλη της. Όμως, τώρα πρέπει να κινητοποιήσει το ανταγωνιστικό της πνεύμα όχι στο εσωτερικό της αλλά ως μπλοκ για να διασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξει υπονόμευση στο πρόγραμμα εμβολιασμού.

Στη μετά Τραμπ εποχή ξεκίνησε, πιο έντονα από ποτέ, μια συζήτηση που απ' ό,τι φαίνεται δεν θα ολοκληρωθεί ούτε εύκολα, ούτε σύντομα. Το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Πόσο φρόνιμο θα ήταν να καθορίζει η Σίλικον Βάλεϊ την ελευθερία του λόγου; Ως ιδιωτικές εταιρείες, οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης έχουν αρχικά κάθε δικαίωμα αλλά και υποχρέωση, να ορίσουν τους δικούς τους κανόνες.

Σάββατο πρωί και ξαφνικά η επιστήμη ανακοινώνει ότι σε μια ουσία άγνωστη για τους περισσότερους, την κολχικίνη, βρέθηκε πιθανότατα αποτελεσματική θεραπεία για τον κορονοϊό. Ώστε να σωθούν δεκάδες χιλιάδες, ίσως κι εκατομμύρια ζωές. Κι όμως, η «λαϊκή σοφία» του 21ου αιώνα, όπως εκφράζεται πια μέσω των social media, μάς λέει να αντιμετωπίζουμε με καχυποψία τις ελίτ, τις αυθεντίες, τους αρίστους.

Έχει παρατηρηθεί ότι, παραδοσιακά, η Ολλανδία είναι ο προπομπός των εξελίξεων στη Γηραιά Ήπειρο δείχνοντας τις τάσεις που στη συνέχεια ακολουθούνται από την υπόλοιπη Ευρώπη, κι όχι μόνο. Γι' αυτό και κάθε φορά που γίνονται εκλογές, οι αναλυτές εστιάζουν στο αποτέλεσμα προσπαθώντας να καταλάβουν τι ακολουθεί.

«Οι πράσινες πινέζες στον χάρτη της Ελλάδας είναι τα σωματεία που έχω ήδη στο χέρι για τις εκλογές, στο συρτάρι μου είναι όλες οι υπογραφές. Οι μπλε είναι του άλλου, του γαλάζιου. Όλη μέρα μ' αυτά ασχολούμαι», έλεγε ο ομοσπονδιάρχης. Και οι κόκκινες πινέζες; Δεν ήταν ΚΚΕ, ήταν τα «ανοιχτά» σε… προτάσεις σωματεία. Τα διεκδικήσιμα…