Έχει παρατηρηθεί ότι, παραδοσιακά, η Ολλανδία είναι ο προπομπός των εξελίξεων στη Γηραιά Ήπειρο δείχνοντας τις τάσεις που στη συνέχεια ακολουθούνται από την υπόλοιπη Ευρώπη, κι όχι μόνο. Γι’ αυτό και κάθε φορά που γίνονται εκλογές, οι αναλυτές εστιάζουν στο αποτέλεσμα προσπαθώντας να καταλάβουν τι ακολουθεί. Όπως και τώρα, μετά την είδηση ότι η κυβέρνηση κατέρρευσε και η Ολλανδία οδηγείται στην κάλπη.
Λίγο πριν από τις εκλογές του Μαρτίου 2017, ο Economist εκτιμούσε ότι «η κάλπη της Ολλανδίας θα είναι το βαρόμετρο για το τι θα γίνει με τους υπόλοιπους λαϊκιστές της Ευρώπης». Είχαν προηγηθεί η νίκη του Τραμπ και το δημοψήφισμα για το Brexit, ενώ ακολουθούσαν η μάχη Μακρόν - Λεπέν και οι γερμανικές εκλογές, με τις δημοσκοπήσεις να δίνουν ψηλά ποσοστά στο Afd. Το τάιμινγκ ήταν ιδιαίτερα κρίσιμο και το θερμόμετρο στο «κόκκινο».
Τελικά, ο Μαρκ Ρούτε ήταν αυτός που σχημάτισε κυβέρνηση το 2017, με το ακροδεξιό κόμμα του Γκερτ Βίλντερς να μένει εκτός. Πράγματι, έκτοτε το κύμα των λαϊκιστικών κομμάτων άρχισε να «ξεφουσκώνει». Ακολούθησαν μέσα στη χρονιά η επικράτηση του Μακρόν και στη συνέχεια της Μέρκελ, με το Afd πιο κάτω απ’ ό,τι έδειχναν οι δημοσκοπήσεις. Η Ευρώπη μπορούσε πια να νιώσει πιο ήρεμη. Ενδεχομένως και ο πλανήτης, αν συνυπολογίσει κανείς ότι και ο Τραμπ βγήκε πλέον εκτός παιχνιδιού.
Η παράδοση της Ολλανδίας ως «βαρόμετρο» είναι μεγάλη, τόσο για τις εκλογές όσο και για τις τάσεις.
- Το 2002, εξελέγη στην Ολλανδία κεντροδεξιά κυβέρνηση, «δείχνοντας» ό,τι θα ακολουθούσε σε Γερμανία και Βρετανία.
- Η «μαθητική επανάσταση» στην Ολλανδία το 1966, έγινε πολύ νωρίτερα από τον Μάη του ‘68.
- Ο Ολλανδός πρωθυπουργός Βιμ Κοκ που εξελέγην το 1994, υποστήριξε τον Τρίτο Δρόμο στην κεντροαριστερή πολιτική πριν τους Τόνι Μπλερ στη Βρετανία και Γκέρχαρντ Σρέντερ στη Γερμανία.
- Νωρίτερα από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης ξεκίνησε ο αντιμουσουλμανικός λαϊκισμός στην Ολλανδία.
Η παραίτηση της κυβέρνησης Ρούτε, μετά το σκάνδαλο για τη διαχείριση των επιδομάτων, βάζει σε τροχιά εκλογών την Ολλανδία, που έτσι κι αλλιώς θα πήγαινε στις κάλπες τον Μάρτιο. Εκλογές, όμως, το 2021 θα έχουν τόσο οι Γερμανοί για την μετά-Μέρκελ εποχή, όσο και οι Γάλλοι με την περιφερειακή κάλπη να δίνει το στίγμα εν όψει των προεδρικών του 2022. Μάλιστα, ξανά μέσα σε σκηνικό κινούμενης άμμου, αυτή τη φορά λόγω πανδημίας και ύφεσης.
Σύμφωνα με το Politico, πρώτο στις δημοσκοπήσεις έρχεται το κεντροδεξιό κόμμα του Ρούτε με 26% και δεύτερο το κόμμα Ελευθερίας του ακροδεξιού Γκερτ Βίλντερς με 15% κι όλα θα κριθούν από τη δυνατότητα των μονομάχων να εξασφαλίσουν συνεργασίες.
Ο Ρούτε, πάντως, ήδη προσπαθεί να πατήσει σε δυο βάρκες. Καυγαδίζοντας με τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, ώστε να μην χάσει ψηφοφόρους προς την ευρωσκεπτικιστική δεξιά και ταυτόχρονα ασκώντας έντονη κριτική κατά Πολωνίας και Ουγγαρίας για να μην έχει απώλειες από την αριστερή πτέρυγα του κόμματός του.
Κι απομένει πλέον να επιβεβαιωθεί αν κι αυτή τη φορά η Ολλανδία θα είναι προπομπός εξελίξεων για την υπόλοιπη Ευρώπη…
