Οι πανεπιστημιακοί που μετέχουν στην πρωτοβουλία «Όχι Αστυνομία στα Πανεπιστήμια» έχουν ξεπεράσει τους 1.000. Οι υπόλοιποι 8.000 πανεπιστημιακοί, όμως, πού ακριβώς είναι;
Από σήμερα μπαίνει στην τελική ευθεία το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ, αφού εισάγεται στην επιτροπή της Βουλής. Όλο αυτό το διάστημα, όμως, ακούγεται σχεδόν αποκλειστικά μόνο η φωνή της μιας πλευράς. Αυτής, δηλαδή, που αντιτάσσεται σε όσα προβλέπει το νομοσχέδιο που φέρνει στο κοινοβούλιο η Νίκη Κεραμέως.
Αλήθεια, υπάρχει άλλη πλευρά; Κι αν ναι, γιατί δεν εμφανίζεται;
Τι δείχνει η πραγματικότητα και η καθημερινή τριβή με το ρεπορτάζ; Μετρημένοι με το σταγονόμετρο είναι οι πανεπιστημιακοί οι οποίοι θα βγουν ευθαρσώς να πούνε τη γνώμη τους στα social media ή σε ένα ΜΜΕ, αν αυτή αντιτίθεται στο σλόγκαν «Όχι Αστυνομία». Γιατί; Ας επιχειρήσουμε να δώσουμε μια εξήγηση…
Οι 1.000 και πλέον πανεπιστημιακοί έχουν κάθε δημοκρατικό δικαίωμα να βγουν να εκφράσουν την άποψή τους, τη διαφωνία τους, την αντίθεσή τους. Και να παρουσιάσουν δημοσίως την επιχειρηματολογία τους για την «προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας», όπως αναφέρουν.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν η «ακαδημαϊκή ελευθερία» προστατεύεται με τον ίδιο τρόπο και για τους 8.000 ακαδημαϊκούς που προτιμούν το δρόμο της αφωνίας. Αλήθεια, τον προτιμούν, τον επιλέγουν ή μήπως «υποχρεώνονται» να μην μιλήσουν ώστε να μην μπλέξουν; Κι εν τέλει συμφωνούν ή διαφωνούν με το νομοσχέδιο; Θα ακούσουμε ποτέ την άποψή τους; Διότι σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, η συντριπτική πλειοψηφία συμφωνεί. Αλλά δεν μιλά…
Μοιάζει να μην το χωράει ο νους. Σε μια ευρωπαϊκή χώρα εν έτει 2021 να διαλέγουν την «αυτοφίμωση» χιλιάδες ακαδημαϊκοί ώστε να μην βρεθούν αύριο με καμία ταμπέλα ξαφνικά στον λαιμό, με το αυτοκίνητό τους σπασμένο, με συνθήματα έξω από το σπίτι τους, με αγριεμένους «φοιτητές» στο γραφείο τους, που τα κάνουν γης μαδιάμ.
Αυτό είναι ελευθερία;
Η μοναδική ελευθερία που καταπατάται αυτή τη στιγμή είναι αυτή των τρομοκρατημένων πανεπιστημιακών που δεν τολμούν καν να εκφράσουν τη γνώμη τους σε ένα ζήτημα που τους αφορά άμεσα.
Όποιος επιχειρήσει να κάνει ρεπορτάζ το αντιλαμβάνεται αμέσως. Έχω μιλήσει με δεκάδες καθηγητές πανεπιστημίων τις τελευταίες εβδομάδες. Στο off the record «το νομοσχέδιο είναι ολόσωστο κι ελπίζουμε να προχωρήσει το συντομότερο δυνατό όχι μόνο στην ψήφιση αλλά κυρίως στην υλοποίηση».
Αν, όμως, τεθεί αμέσως μετά το ερώτημα «κάνουμε μια συνέντευξη να πείτε την άποψή σας επωνύμως;», η απάντηση εννιά στις δέκα φορές είναι «όχι, δεν θα ήθελα αυτή τη στιγμή. Καταλαβαίνετε…».
Η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι υπέρ των αλλαγών στα πανεπιστήμια. Η πλειοψηφία των ακαδημαϊκών το ίδιο. Οι πανεπιστημιακοί, άλλωστε, έχουν έναν λόγο παραπάνω να επιθυμούν την βελτίωση των ΑΕΙ. Αυτοί είναι που ζουν καθημερινά παρακμιακές καταστάσεις που δεν συναντά κανένας άλλος συνάδελφός τους στον υπόλοιπο πλανήτη. Καταστάσεις που τις συζητάνε μεταξύ τους, χαμηλόφωνα μην τους πάρει κατά λάθος κανένα αυτί και μέχρι εκεί. Την «προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας» σ’ αυτούς, ποιος την υπερασπίζεται;
