Οι συζητήσεις με θέμα τους μισθούς είναι πάντα ένα καυτό θέμα, ανεξάρτητα αν μιλάμε για έναν υπάλληλο που ζητά αύξηση από τον προϊστάμενό του, ή για συνδικαλιστικές διαπραγματεύσεις. Σε κάθε περίπτωση, τα τελευταία χρόνια το ζήτημα των μισθών έγινε ένα από τα βασικά θέματα του δημόσιου διαλόγου στη Σλοβακία.

O Γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς χαρακτήρισε «εξωφρενικά», «τερατώδη» και «ανήθικα» τα επίπεδα ανισότητας πλούτου στις ΗΠΑ. Η υποψήφια για την προεδρία, Δημοκρατική Ελίζαμπεθ Γουόρεν προωθεί έναν φόρο επί του πλούτου για να περιστείλει αυτό που εκείνη περιγράφει ως «αχαλίνωτη συγκέντρωση πλούτου». Παρά τη ρητορική τους όμως, δεν είναι σαφές κατά βάθος το αν κάποιος από τους δύο νοιάζεται όντως για την ανισότητα του πλούτου καθαυτή ή πιστεύει ότι η μείωσή της θα πρέπει να είναι ένας κύριος στόχος της δημόσιας πολιτικής. <b>Γράφει ο Ryan Bourne. </b>

Ο κόσμος είναι γεμάτος με εντυπωσιακά τεχνολογικά επιτεύγματα, όπως τρόφιμα που δημιουργούνται από τρισδιάστατους εκτυπωτές, αναδυόμενες τεχνολογίες σύλληψης άνθρακα που μετατρέπουν τον άνθρακα σε λίπασμα ή ενέργεια, και η υπόσχεση των κβαντικών υπολογιστών. Ενώ το τόξο της προόδου μας μετακινεί συνεχώς στην κατεύθυνση της αφθονίας, η ραγδαία αλλαγή φέρνει επίσης πόνους ανάπτυξης, όπως πολιτικές αναταραχές, αναταραχές στην αγορά και αλλαγές σταδιοδρομίας. <b>Γράφουν οι Brooke Medina και Doug McCullough.</b>

Όπως ακριβώς δεν υπάρχει «ολίγον έγκυος», ομοίως δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου που να ρυθμίζεται από την κυβέρνηση. Αν το κράτος κρίνει ποιος λόγος είναι αποδεκτός, τότε βρισκόμαστε στον δρόμο που οδηγεί σε έναν δυστοπικό εφιάλτη. Λάθος άτομα, με περιορισμούς στις γνώσεις, δεν πρέπει να τα εμπιστευόμαστε με την εξουσία να παρεμβαίνουν στα δικαιώματά μας.<b>Γράφει ο Barry Brownstein.</b>

Κάποιοι παρατηρητές αξιοποίησαν την πολιτική κρίση ως αφορμή για να διατυπώσουν τον συχνά επαναλαμβανόμενο ισχυρό ότι το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς της Χιλής έχει δημιουργήσει ολοένα και μεγαλύτερη ανισότητα και είναι θεμελιωδώς άδικο παρά το γεγονός ότι έχει παραγάγει περισσότερο πλούτο. Αυτοί οι ισχυρισμοί όμως δύσκολα συμβιβάζονται με τα δεδομένα. <b>Γράφει ο Ian Vasquez.</b>

Ο λαϊκισμός υπό μία έννοια παραμένει σταθερός στον χρόνο και τη γεωγραφία. Όπως εξηγεί σε μια νέα ανάλυσή του ο οικονομολόγος του UCLA, Sebastian Edward, αυτά τα κινήματα έχουν ως επικεφαλής «χαρισματικούς ηγέτες με ισχυρές προσωπικότητα που βασίζονται σε ετερόδοξες οικονομικές πολιτικές για να αναδιανείμουν εισοδήματα». Υπάρχουν όμως και διαφορές. <b>Γράφει ο James Pethokoukis.</b>

Ο ανταγωνισμός και η συνεργασία συχνά αντιπαραβάλλονται, όμως στην αγορά είναι οι δύο πλευρές της ίδιας δραστηριότητας. Μία από τις παλαιότερες παρατηρήσεις των οικονομολόγων αφορά τον τρόπο με τον οποίο ο καταμερισμός της εργασίας και η συναλλαγή επιτρέπουν σε ένα αμέτρητο πλήθος ανθρώπων να συνεισφέρουν στην παραγωγή του οποιουδήποτε προϊόντος. <b>Γράφει ο Steven Horwitz.</b>

Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, οι άνθρωποι δεν εργάζονταν σκληρά, αλλά όχι για τους λόγους που νομίζουν οι ανιστόρητοι ή οι σοσιαλιστές. Δεν υπήρχαν τότε χαρούμενοι αγρότες που δούλευαν λίγες μόνο ώρες στα χωράφια και περνούσαν το υπόλοιπο της μέρας αναπαυόμενοι. Οι άνθρωποι λιμοκτονούσαν και δεν είχαν την ενέργεια ώστε να εργαστούν σκληρά. Η ζωή τους δεν ήταν καθόλου ειδυλλιακή. <b>Γράφει ο Barry Brownstein. </b>

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο φιλελευθερισμός νίκησε. Ο κόσμος κινείται προς την περισσότερη ελευθερία, την περισσότερη ισότητα και κατά συνέπεια τη λιγότερη φτώχεια και τον λιγότερο πόλεμο. Η ναζιστική Γερμανία ηττήθηκε στον Β/ Παγκόσμιο Πόλεμο και η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε υπό τα φρικτά της ψέματα. Γιατί λοιπόν δεν αισθανόμαστε νικητές; <b>Γράφει ο Mate Hajba.</b>

Ένα από τα πιο δύσκολα ζητήματα για τους υποστηρικτές της ελεύθερης επιχειρηματικότητας είναι οι περιβαλλοντικές ανησυχίες, ιδίως οι μεγάλης κλίμακας όπως η κλιματική αλλαγή. Αυτό που καθιστά τόσο ενδιαφέροντα τα πιο επεξεργασμένα περιβαλλοντολογικά επιχειρήματα είναι το γεγονός ότι πολλές φορές χρησιμοποιούν ιδέες και όρους που συχνά χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν οικονομικά συστήματα. <b>Γράφει ο Steven Horwitz.</b>\r\n

Έχοντας μελετήσει τις δημόσιες πολιτικές επί δεκαετίες πλέον, με εντυπωσιάζει συχνά το πλήθος των ανθρώπων που είναι τόσο προσκολημμένοι στην αγαπημένη τους ιδεολογία ή την «απάντηση» σε ένα ζήτημα ώστε να παραβλέπουν ισχυρές αναλύσεις και αποδείξεις περί του αντιθέτου που απέχουν μόλις όσο και το πληκτρολόγιό τους, ή βρίσκονται εντελώς μπροστά τους. <b>Γράφει ο Gary M. Galles.</b>\r\n

Αν θέλει κανείς να μελετήσει τη διαφορά ανάμεσα σε έναν κλάδο που λειτουργεί σε μια πολύ ελεύθερη αγορά και το ακριβές αντίστοιχό του σε ένα σύστημα ακραίας κρατικής ρύθμισης, δεν χρειάζεται να κοιτάξει πέρα από τον κλάδο των ταξί στην πόλη της Νέας Υόρκης. <b>Γράφει ο Daniel Kowalski.</b>

Οι αντίπαλοι όσων υποστηρίζουν τα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα και τις ελεύθερες αγορές τους χαρακτηρίζουν συχνά “κοινωνικούς δαρβινιστές” που θέλουν να εξολοθρεύσουν τους αδυνάμους προς όφελος των ισχυρών. Υπό τον καπιταλισμό όμως και οι δύο ομάδες κερδίζουν και σχεδόν όλοι επιβιώνουν καλύτερα χωρίς να παραβιάζεται η ατομική ελευθερία, κάτι που καθιστά την πρόταση αυτή δραματικά αντιδαρβινιστική. <b>Γράφει ο Gary M. Galles.</b>

Μια από τις πιο κοινές ενστάσεις έναντι της ιδέας να αφήνουμε τους ανθρώπους να ζουν τις ζωές τους σε μεγάλο βαθμό ελεύθεροι από πολιτικές παρεμβάσεις, είναι πως πολλοί άνθρωποι απλώς δεν είναι αρκετά ευφυείς ώστε να είναι κύριοι της ζωής τους. Αυτού του είδους οι κριτικές συχνά διατυπώνονται ως απάντηση στο επιχείρημα πολλών από την άλλη πλευρά ότι ο λόγος για τον οποίο θα πρέπει να επιτρέπεται μια τέτοια ελευθερία στους ανθρώπους είναι ακριβώς το γεγονός ότι είμαστε αρκετά ευφυείς ώστε να διαχειριζόμαστε επαρκώς τις ζωές μας. <b>Γράφει ο Steven Horwitz. </b>

Ο συνδυασμός των αριθμών 60/70/80/90 χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει τη συμβολή του ιδιωτικού τομέα στην κινεζική οικονομία: συνεισφέρει το 60% του ΑΕΠ της Κίνας, και ευθύνεται για το 70% της καινοτομίας, το 80% της απασχόλησης στα αστικά κέντρα και παράγει το 90% των νέων θέσεων εργασίας. Ακόμη, ο ιδιωτικός πλούτος ευθύνεται για το 70% των επενδύσεων και το 90% των εξαγωγών. <b> Γράφει ο Rainer Zitelmann. </b>

Μια επικών διαστάσεων πάλη για την εξουσία συμβαίνει αυτό το διάστημα στο Περού. Ο Περουβιανός Πρόεδρος Βισκάρα, αντιδρώντας σε μια σειρά ψηφοφοριών του Κογκρέσου και την αντίθεση να προωθήσει τις πρωτοβουλίες του για την αντιμετώπιση της διαφθοράς, προχώρησε στη διάλυση του σώματος και την προκήρυξη εκλογών. <b>Γράφει ο Ryan C. Berg. </b>

Ο Ντόναλντ Τραμπ παρακράτησε από την Ουκρανία εξωτερική βοήθεια που είχε εγκριθεί από το Κογκρέσο προκειμένου να ασκήσει πίεση στον Βολοντιμίρ Ζελένσκι ώστε να διαξαγάγει έρευνες με στόχο τον πολιτικό αντίπαλό του το 2020, Τζο Μπάιντεν. Ο Τραμπ, εκτός του ότι αναζητούσε λάσπη για τον Μπάιντεν, ζήτησε βοήθεια από τον Ζελένσκι για τον εντοπισμό του σέρβερ που υποτίθεται ότι χρησιμοποίησε η Εθνική Επιτροπή του κόμματος των Δημοκρατικών και χακαρίστηκε από τη Ρωσία. <b> Γράφουν οι Christopher A. Preble, John Glaser και A. Trevor Thrall. </b>

Στην πρώτη μου ανάρτηση εδώ, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα μέρος της έρευνας μου ως πολιτικού επιστήμονα. Μελετώ το πελατειακό σύστημα, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι ένα θεμελιώδες πολιτικό φαινόμενο αλλά παραμένει ανεπαρκώς μελετημένο και σε μεγάλο βαθμό υποτιμημένο στην πολιτική σκέψη. \r\n<b>Γράφει ο Άρης Τραντίδης. </b>

Χρειάζεται διαρκή αγώνα για να πείσουμε τους ανθρώπους ότι η αγορά δεν είναι ένα πεδίο μάχης όπου η μία πλευρά κυριαρχεί επί της άλλης, αλλά μια διαδικασία κοινωνικής συνεργασίας θεμελιωμένη στο αμοιβαίο όφελος. Οι επικριτές συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι οι αγορές μάς κάνουν πιο μοχθηρούς και ύπουλους και ότι δημιουργούν και εκμεταλλεύονται την εχθρική συμπεριφορά. <b>Γράφει ο Steven Horwitz.</b>

Λέγεται ότι στη ζωή σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Δεν ξέρω αν αληθεύει αυτό, αλλά το ταξίδι αποκτά υπερβατικές διαστάσεις όταν επισκέπτεται κανείς το αεροδρόμιο Σερεμέτιεβο στη Μόσχα. Το πρώτο πράγμα που μου τράβηξε την προσοχή ήταν οι έντονα κόκκινες στολές των αεροσυνοδών της Αεροφλότ, που θυμίζουν σε κάθε επιβάτη πως χρησιμοποιεί την ίδια αεροπορική εταιρεία που ταξίδευε στους αιθέρες τους κομμουνιστές. <b>Γράφει ο Marcus Shera. </b>

Ο Πρόεδρος Ντόναλντ δικαιολόγησε την εγκατάλειψη των Σύρων Κούρδων συμμάχων εν μέρει λόγω του ότι οι Κούρδοι «δεν μας βοήθησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν μας βοήθησαν στην [απόβαση στη] Νορμανδία». Για να είμαστε δίκαιοι με τον Τραμπ, οι Κούρδοι επίσης χρεώνονται το γεγονός ότι δεν βοήθησαν τις ΗΠΑ να νικήσουν τον αυτοκρατορικό ιαπωνικό στρατό. <b>Γράφει ο Michael Rubin. </b>

Αν ρωτήσετε τους περισσότερους ανθρώπους να σας πουν για την εικόνα που έχουν για την επιχειρηματικότητα, μπορεί να χρησιμοποιήσουν λέξεις όπως «μικρές επιχειρήσεις» ή «καινοτομία», ή να την περιγράψουν ως το «να δουλεύεις για τον εαυτό σου». Κάποιοι μπορεί να πάνε πέρα απ’ αυτό και να περιγράψουν την εικόνα ενός τολμηρού ιδρυτή μιας εταιρίας της Silicon Valley που παίρνει ρίσκα και ακαταπόνητα υπερβαίνει προκλήσεις. <b>Γράφουν οι Doug McCullough και Brooke Medina. </b>

Το διάστημα έχει εξελιχθεί σε έναν επιχειρηματικό κλάδο αξίας 400 δισ. δολαρίων ετησίως. Από που προέρχονται όλα αυτά τα χρήματα; Αν η εξερεύνηση του διαστήματος πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί για να μείνει ζωντανή, θα υπάρχει ζήτηση στην αγορά γι’ αυτή την τεχνολογία; Και καθώς η καινοτομία του ιδιωτικού τομέα κάνει το «τελικό σύνορο» να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με την αυλή της Γης, μήπως υπερβάλλουμε ως προς τις οικονομικές δυσκολίες της εξερεύνησης του διαστήματος; <b>Γράφει ο James Pethokoukis. </b>

Από τους αυτόκλητους «μελλοντολόγους» μέχρι τα οράματα των καρτούν για το ιπτάμενο αυτοκίνητο, τα γεύματα με τη μορφή χαπιού, αλλά και μέχρι κάποιους από τους καλύτερους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας - το να προσπαθεί κανείς να φανταστεί και να περιγράψει τι επιφυλάσσει το σύμπαν δίνει δουλειά σε πολλούς ανθρώπους και κάνει κάποιους απ’ αυτούς πλούσιους. Πόσο καλές είναι όμως οι προβλέψεις; Και τι είναι αυτό που κάνει την πρόβλεψη του μέλλοντος τόσο δύσκολη; <b>Γράφει ο Steven Horwitz. </b>