Μπορεί στην Ελλάδα η αριστερά να έχει χάσει το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» αλλά φαίνεται ότι το ανακτά σε άλλες χώρες της Δύσης. Οι κεντρώες δυνάμεις ανέκοψαν έστω και δύσκολα τον αριστερό λαϊκισμό του Σάντερς και του Κόρμπιν , όμως απέτυχαν στην Ισπανία όπου ο Ιγκλέσιας των Ποδέμος είναι αναπληρωτής πρωθυπουργός ή στην Αργεντινή που είδε την επάνοδο των περονιστών στην εξουσία.

Ήδη πριν την εξάπλωση του κορονοϊού σε ολόκληρο τον πλανήτη, ζούσαμε σε μία αρκετά ιδιαίτερη περίοδο. Η άνοδος του λαϊκισμού, των fake news, και του εθνικισμού στη Δύση μάς προβλημάτισαν αρκετά και μας προβληματίζουν και σήμερα. Το έργο αυτό, άλλωστε, το έχουμε ξαναδεί στην Ευρώπη και ο απολογισμός του ήταν εφιαλτικός.

Είναι λαϊκισμός να κατηγορείς μια κυβέρνηση επειδή η προηγούμενη του κόμματός της αναγκάστηκε να πάρει δυσάρεστες αποφάσεις υπό την εντολή των μνημονίων, όταν έχεις υπογράψει ο ίδιος μνημόνιο που σε κατέστησε το ίδιο αιχμάλωτο και σε ανάγκασε να προβείς σε εξίσου δικές σου δυσάρεστες αποφάσεις. Ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ θα θηρεύσει την αγωνία, τον φόβο, την απόγνωση που θα ακολουθήσει την οικονομική πτώση.

Την τελευταία δεκαετία σε διάφορες χώρες του κόσμου, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, είδαμε την εκλογή κυβερνήσεων από τη λεγόμενη ψήφο διαμαρτυρίας ή αλλιώς την αντισυστημική ψήφο. Σε φυσιολογικές συνθήκες, οι κυβερνήσεις αυτές εργαλειοποίησαν το θυμό μερίδας του κόσμου για να εδραιωθούν στην εξουσία. Όμως, είναι βιώσιμες αυτές οι κυβερνήσεις σε περιόδους έκτακτης ανάγκης;

Για τη χθεσινή παγκόσμια ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος έχουν ήδη γραφτεί αρκετά. Από την θαρραλέα τοποθέτηση του Άδωνι Γεωργιάδη μέχρι την υπενθύμιση ότι ακόμα και στις μέρες μας οι Εβραίοι δεν είναι ασφαλείς σχεδόν σε καμία γωνιά του πλανήτη, οι επίκαιρες αναλύσεις αναδεικνύουν τη σοβαρότητα του θέματος. Όμως, σημασία δεν έχει μόνο να θυμόμαστε τον αντισημιτισμό και το σκοτάδι που εκφράζει μόνο μία φορά το χρόνο.

Το «πλιατσικολόγημα» της αρχαιότητας, της γραμματείας και της αρχαιολογίας που συνηθίζουν οι λαϊκιστές πολιτικοί γίνεται στο πλαίσιο της διαρκούς προσπάθειάς τους να αλλάζουν τη συζήτηση. Η συζήτηση, πάντα, πρέπει να εντοπίζεται στους τρόπους που θα αρθούν οι κοινωνικές ανισότητες και οι φτωχοί θα γίνουν πλουσιότεροι. Σ' αυτά οι λαϊκιστές δεν έχουν απαντήσεις, γι\\' αυτό και επιχειρούν να αλλάξουν τη συζήτηση με στίχους από την Ιλιάδα...

Στη διεθνή πολιτική αρένα, το δεύτερο μισό της δεκαετίας που φεύγει στιγματίστηκε από τις πολλαπλές επιτυχίες των λαϊκιστικών κομμάτων, κυρίως της δεξιάς αλλά και της αριστεράς, σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο. Το 2020 είναι χρονιά εκλογών για ορισμένους από τους σημαντικότερους εκπροσώπους αυτού του νέου πολιτικού ρεύματος και σε μεγάλο βαθμό θα κρίνει αν το φαινόμενο είναι παροδικό ή αν θα συνεχίσει να δοκιμάζει τις αντοχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Η νίκη Τζόνσον δε σημαίνει ότι η υπόλοιπη Ευρώπη θα ακολουθήσει σταδιακά εν καιρώ το βρετανικό παράδειγμα, όπως εύχονται οι ούλτρα ακροδεξιοί και ακροαριστεροί. Αλλά το βρετανικό αποτέλεσμα είναι το θερμόμετρο που καταγράφει την ευρωπαϊκή ασθένεια. <b>Γράφει o Γιάννης Σιδέρης.</b>

Βλέποντας την κρίση στην κυβέρνηση και την πιθανότητα το 2020 να είναι έτος εκλογών στην Ιταλία, ο ηγέτης της Λίγκας του Βορρά ανοίγει και πάλι ένα ζήτημα που είχε... ξεχάσει όσο ήταν στα σαλόνια της εξουσίας – ως γνήσιος εκπρόσωπος του λαϊκισμού, που στην Ιταλία σαρώνει. <b> Γράφει ο Γιώργος Παυλόπουλος. </b>

Σε μια εποχή επικίνδυνης πολιτικής επέλασης του λαϊκισμού στην Ευρώπη, η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη απέδειξε, με τη νίκη της στις εκλογές του περασμένου Ιουλίου, ότι ο λαϊκισμός δεν είναι αήττητος. <b>Γράφει ο Γρηγόρης Σαμπάνης. </b>

Ένα μέρος, μικρό είναι αλήθεια, της ακραιφνούς -για να μην πω ακραίας- φιλελεύθερης πολιτικής σκέψης, συνδέεται με υπόγεια νήματα, με ιδέες και αντιλήψεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Υπάρχουν κοινοί τόποι. Ένας από αυτούς είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν παραδοσιακές αξίες με τις οποίες διαπαιδαγωγήθηκαν γενιές Ελλήνων.

Ο νέος πρόεδρος της μεγαλύτερης πολιτικής ομάδας της Ευρώπης καλείται να πάρει άμεσα αποφάσεις που θα καθορίσουν προς τα πού θέλει να την οδηγήσει: Προς το κέντρο και τον φιλελευθερισμό ή πιο κοντά στην λαϊκιστική Ακροδεξιά; Αναδείχθηκε με συντριπτική πλειοψηφία και τα μέλη του ΕΛΚ ποντάρουν σε αυτόν. <b> Γράφει ο Γιώργος Παυλόπουλος. </b>

Από τη στιγμή που οι φαιοκόκκινες ιδεολογίες έχασαν τη λάμψη τους και κατέρρευσαν ως πρακτικές εξουσίες, άνοιξε ο δρόμος για τον ισλαμο-λαϊκισμό και τις ασύμμετρες ήδη επιπτώσεις του. <b>Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος.</b>

Τις επόμενες εβδομάδες, καθ\\' οδόν προς τις βρετανικές εκλογές της 12ης Δεκεμβρίου, ο λαϊκισμός στη Βρετανία αναμένεται να χτυπήσει κόκκινο. Τόσο ο λαϊκιστής Μπ. Τζόνσον, όσο και ο μαρξιστής Τζ. Κόρμπιν, έχουν την δυνατότητα να προβούν σε παράλογες οικονομικές εξαγγελίες προεξοφλώντας ότι η οικονομική κριτική των προγραμμάτων τους από τους «ειδικούς» οικονομολόγους δεν θα πείσει τους ψηφοφόρους. <b> Γράφει ο Κώστας Μήλας. </b>

Αν δεν πάμε καλά σ΄ αυτή την χώρα δεν ευθύνεται η ικανότητα ή η ανικανότητα της κυβέρνηση. Αλλά ο παιδαριώδης τρόπος με τον οποίο πορεύεται η αξιωματική αντιπολίτευση. Μολονότι την εμπιστεύθηκε το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος προσπαθεί να προσεταιρισθεί τους μπαχαλάκηδες. Ίσως πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό, κατεβάζοντας τον κόσμο στα πεζοδρόμια, θα ξαναπάρουν την εξουσία. <b>Γράφει ο Νίκος Ρίζος. </b>

Παρίσι, Βερολίνο, Ολλανδία, Νέα Υόρκη και Σαγκάη. Τέσσερις μήνες τέσσερις προορισμοί δείχνουν τη στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προσπάθειά του να επανασυστήσει την Ελλάδα στις ευρωπαϊκές και διεθνείς αγορές με βασικό στόχο την ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας. <b>Γράφει ο Τάσος Ευαγγελίου. </b>

Ο προοδευτικός λαϊκισμός υπήρξε, σε ολόκληρη την θητεία του ΣΥΡΙΖΑ το μοναδικό δείγμα στοιχειώδους αριστερής συνεισφοράς στην κοινωνία. Όλα τα υπόλοιπα ήταν σκέτος λαϊκισμός… Το σύμφωνο συμβίωσης, η ιθαγένεια, η αναγνώριση μειονοτήτων στην κοινωνία ήταν μερικές από τις «αριστερές» παρεμβάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης. Οι οποίες βέβαια, θα μπορούσαν να είναι και φιλελεύθερες υπό άλλες συνθήκες…

Συχνά αναρωτιέμαι αν οι λαϊκιστές πολιτικοί πιστεύουν έστω κάποια από αυτά που υπόσχονται στους πολίτες. Η επίκληση της αυταπάτης ως δικαιολογίας εκ μέρους τους στηρίζεται στην υπόθεση ότι η αυταπάτη είναι το ακριβώς αντίθετο της απάτης. Κι όμως, υπάρχει ένα βασικό στοιχείο που τις συνδέει άρρηκτα: το ψέμα. <b>Γράφει η Εύα Στάμου.</b>\r\n\r\n\r\n\r\n

Στο φιλόδοξο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης, αλλά και τις εσωτερικές και εξωτερικές προκλήσεις της χώρας αναφέρθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τις Βρυξέλλες, μιλώντας σε δημοσιογράφους προσερχόμενος στη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Παράλληλα, σημείωσε πως «προτεραιότητά μας είναι να αποκαταστήσουμε την ανάπτυξη, να προσελκύσουμε επενδύσεις και να καταφέρουμε να σπάσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο που κράτησε τη χώρα πίσω πάνω από μια δεκαετία».

Μπορεί ο μετριοπαθής Joe Biden να παραμένει το φαβορί για τις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών, αλλά όλα δείχνουν ότι θα συγκρουστεί με το τρένο που ονομάζεται Elizabeth Warren. Και η Elizabeth δεν φαίνεται να έχει πρόβλημα να μεταλλαχθεί σε θηλυκό Τσίπρα για να πετύχει τις επιδιώξεις της. <b> Γράφει ο Επαμεινώνδας Κορώνης. </b>

Η ακριβοπληρωμένη εμπειρία της «πρώτης φοράς Αριστεράς» διέλυσε τις αυταπάτες μερίδας του εκλογικού σώματος. Πρόκειται, για μία κατά βάση ομοιοπαθητική μέθοδο αυτοΐασης: Απορρίψαμε τον λαϊκισμό αφού πρώτα τον δοκιμάσαμε σε ισχυρές δόσεις και είναι ευθύνη των οπαδών της φιλελεύθερης δημοκρατίας η υπέρβαση του λαϊκισμού να λάβει μόνιμο χαρακτήρα. <b> Γράφει ο Γιάννης Στεφανίδης. </b>

Για νέα εποχή που άρχισε στην Ελλάδα μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου έκανε λόγο ο πρωθυπουργός κατά τη συμμετοχή του στο πρόγευμα εργασίας του Council on Foreign Relations στη Νέα Υόρκη. Ο Κυρ. Μητσοτάκης σημείωσε ότι η ΝΔ κατάφερε να επικρατήσει του λαϊκισμού και τώρα εργάζεται για το ξεμπλοκάρισμα των μεγάλων επενδύσεων.

Σκεφτόμουν, κύριε Πρόεδρε, αν χρειαζόμαστε ή όχι επαγγελματίες πολιτικούς. Το λέω επειδή μία εποχή και με αφορμή την κρίση είχε γίνει μόδα το «πολιτική χωρίς πολιτικούς». Είναι βέβαιο ότι πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες μπλόφες του μάρκετινγκ της πολιτικής. Κάποιοι προσπάθησαν να γίνουν πολιτικοί, προσπαθώντας να πείσουν τον κόσμο ότι δεν χρειάζονταν οι... άλλοι πολιτικοί. Φώναξαν «φωτιά, φωτιά» ώστε να αδειάσει η ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του σινεμά και να βρουν θέσεις. <b>Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.</b>

«Αντισυστημικός» δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξή του στο CNBC, διευκρινίζοντας ωστόσο ότι στις σημερινές συνθήκες θα πρέπει να ορίσουμε τι σημαίνει κατεστημένο. Την ίδια στιγμή δηλώνει ότι λαϊκισμός είναι αυτό που κάνει ο Μπ. Τζόνσον και όχι αυτό που έγινε το 2015, διότι ο Βρετανός πρωθυπουργός διχάζει τον λαό και βυθίζει τους πολίτες στο μίσος.