Μπορεί στην Ελλάδα η αριστερά να έχει χάσει το λεγόμενο “ηθικό πλεονέκτημα” αλλά φαίνεται ότι το ανακτά σε άλλες χώρες της Δύσης. Οι κεντρώες δυνάμεις ανέκοψαν έστω και δύσκολα τον αριστερό λαϊκισμό του Μπέρνι Σάντερς στις ΗΠΑ και του Τζέρεμι Κόρμπιν στην Αγγλία, όμως απέτυχαν στην Ισπανία όπου ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των Ποδέμος είναι αναπληρωτής πρωθυπουργός και υπουργός, ή στην Αργεντινή που είδε την επάνοδο των περονιστών στην εξουσία. Παρ’ όλο που στο εκλογικό τοπίο η λαϊκίστικη αριστερά δεν μετρά πολλές νίκες, έχει κατορθώσει να επικρατήσει στο κλίμα των ιδεών.
Η πολιτική ορθότητα στα πανεπιστήμια, σχεδόν σε ολόκληρη τη Δύση, έχει γίνει κάτι σαν παραθρησκευτική οργάνωση με φανατικούς πιστούς που μονοδιάστατα κρίνουν τους πάντες ως συμμάχους ή εχθρούς. Καθηγητές χάνουν τις δουλειές και τις καριέρες τους επειδή κάτι που έγραψαν στο twitter κρίθηκε παρεξηγήσιμο από λίγους μεν, φωνακλάδες δε, φοιτητές. Το αποτέλεσμα είναι να φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά για οποιοδήποτε θέμα.
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο αγώνας των Μαχητών της Κοινωνικής Δικαιοσύνης (SJW) είναι δίκαιος καθώς υπερασπίζονται τους αδύναμους και τα βάζουν με τους ισχυρούς και βολεμένους. Αυτή η θέση θα μπορούσε να είναι πειστική αν εφάρμοζαν αυτά τα κριτήρια χωρίς διακρίσεις - σε αριστερούς και δεξιούς. Όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο αντιρατσισμός. Ένας γνήσιος αντιρατσιστής δεν διαχωρίζει τους ρατσιστές σε ανεκτούς και μη-ανεκτούς. Εξ ορισμού απορρίπτει τον ρατσισμό από όπου και αν προέρχεται. Ένας αντιρατσιστής που από τη μία πλευρά ωθεί σε απόλυση έναν καθηγητή πανεπιστημίου επειδή έγραψε στο twitter ότι οι διαδηλωτές στην Αμερική πρέπει να πάνε σπίτια τους αντί να κάνουν πλιάτσικο στα μαγαζιά, και από την άλλη φοράει μπλούζα του Τσε ο οποίος είχε πει και είχε γράψει διάφορα ρατσιστικά κατά τη διάρκεια της αιματηρής “καριέρας” του ως επαναστάτης, για παράδειγμα για δήθεν διαφορές του χαρακτήρα λευκών και μαύρων, στην καλύτερη περίπτωση δεν αντιλαμβάνεται τη βαθιά αντίφαση. Αντίστοιχα, ένας αντιρατσιστής που τη μία μέρα γκρεμίζει το άγαλμα του Τζέφερσον επειδή είχε δούλους, και την επόμενη διαδηλώνει υπέρ της αύξησης του κατώτατου μισθού - ενός μέτρου που αρχικά είχε εφαρμοστεί κυρίως για να προστατεύσει δουλειές λευκών εργατών από φθηνότερα εργατικά χέρια φυλετικών και εθνικών μειονοτήτων - μάλλον χρειάζεται να εξετάσει καλύτερα τις προκείμενές του.
Το ίδιο συμβαίνει και για το περιβάλλον. Οι αριστεροί μιλούν μονίμως για την εγκληματική εμμονή της Δύσης με την οικονομική ανάπτυξη, καταγγέλλουν μανιωδώς τον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση ως συστήματα που θυσιάζουν το περιβάλλον στο βωμό του κέρδους. Στην πραγματικότητα, οι δυτικές ανεπτυγμένες χώρες μολύνουν τον πλανήτη μας λιγότερο καθώς έχουν και τα τεχνολογικά μέσα και την οικονομική δυνατότητα να ιεραρχούν υψηλά στις προτεραιότητές τους την προστασία του περιβάλλοντος. Αν ενδιαφέρονται όντως για το περιβάλλον, οι αριστεροί το καλύτερο που μπορούν να κάνουν είναι να ζητήσουν ακόμη μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη και περισσότερη παγκοσμιοποίηση ώστε οι αναπτυσσόμενες χώρες να φτάσουν πιο γρήγορα τις ανεπτυγμένες και να αποκτήσουν την άνεση να ιεραρχήσουν υψηλά τον στόχο της περιβαλλοντικής προστασίας.
Το διακύβευμα αυτή τη στιγμή, περισσότερο από οποτεδήποτε άλλοτε τα τελευταία 30 χρόνια, είναι το κλίμα των ιδεών στη Δύση. Η απόρριψη της ακραίας, λαϊκιστικής αριστεράς που σήμερα αναδύεται θα είναι πιο δύσκολη από ό,τι στο παρελθόν διότι πλέον πολλοί από όσους βλέπουν επικριτικά τις απόψεις και τις πρακτικές της διστάζουν να εκφραστούν ελεύθερα φοβούμενοι όχι μόνο τις ταμπέλες που άκοπα αποδίδουν οι φανατικοί της πολιτικής ορθότητας σε όσους δεν αποδέχονται πλήρως τις θέσεις της, αλλά εσχάτως και την πολύ πιο απτή μαχητική τους μισαλλοδοξία. Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει το όλο εγχείρημα ακόμα πιο δύσκολο - αλλά και αναγκαίο.
