Του Νίκου Ρίζου
Αν δεν πάμε καλά σ΄ αυτή την χώρα δεν ευθύνεται η ικανότητα ή η ανικανότητα της κυβέρνησης… Αλλά ο παιδαριώδης τρόπος με τον οποίο πορεύεται η αξιωματική αντιπολίτευση… Μία αντιπολίτευση απίστευτα παιδαριώδης που δεν γνωρίζει ούτε που πατάει ούτε που βρίσκεται… Μολονότι την εμπιστεύθηκε το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος…
Και αυτό είναι λογικό αν σκεφθεί κανείς με συγκροτημένο τρόπο τις καταβολές, το ιστορικό αυτού του κόμματος που ακόμη και σήμερα πασχίζει να ανακαλύψει την ταυτότητα του… Ένα κόμμα που πολύ πρόσφατα ακόμη βολόδερνε στην ανυπαρξία του 3%, αλλά ταυτόχρονα δοκίμασε και την γλυκιά γεύση της εξουσίας… Εκεί όπου την οδήγησε ο κιτρινισμός, το ψέμα, η παραπλάνηση και οι φρούδες ελπίδες που επινόησε ένας νεαρός πολιτικός παντελώς ανίδεος με την πολιτική αλλά εξαιρετικά ταλαντούχος στη μπουρδολογία όπως άνετα μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος την εύκολη και απραγματοποίητη υποσχεσιολογία...
Ωραία λοιπόν… Όλα αυτά υποτίθεται ότι έχουν εμπεδωθεί από τον ελληνικό λαό ο οποίος έβαλε στο περιθώριο τα παλικάρια αυτά θεωρώντας ότι το διδακτορικό τους στην άσκηση της εξουσίας ήταν απόλυτα αναγκαίο να επανεξετασθεί… Αυτό ως προς την πλειοψηφία… Αυτός όμως ο ένας στους τρεις Έλληνες που ξαναψήφισε αυτό το αλλόκοτο φαινόμενο, τι είδους ανάλυση έκανε άραγε στο πρόβλημα ώστε να αποφασίσει να τους ξαναψηφίσει… Τους ψήφισε για να μην έρθει η Δεξιά ; Αυτό μπορώ να το καταλάβω γιατί χρόνια τώρα μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος αναλώνεται στην αρνητική ψήφο… Ψηφίζω αυτόν όχι γιατί τον πιστεύω αλλά τον ψηφίζω για να μην έρθει ο άλλος…! Τους ψήφισε γιατί είναι πιο… ωραίοι από τον Μητσοτάκη; Παίζει και αυτό αλλά είναι ελάχιστα πολιτικό… Τους ψήφισε γιατί έχει στο κόμμα του τον Άδωνη; Δεν τους αρέσει ο Άδωνις… Μήπως η Μαρέβα; Μήπως το άτσαλο περπάτημα του Μητσοτάκη… Ας με βοηθήσει κάποιος ρε παιδιά γιατί θα τρελαθώ… Και θα τρελαθώ γιατί διαβάζοντας αυτό το βιβλίο που έγραψαν οι δύο κοπέλες από τις Βρυξέλλες η Βαρβιτσιώτη και η Δενδρινού σχετικά με το τι έγινε στο πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έκανα μία ολίγον μακάβρια σκέψη…
Σκέφτηκα… Εάν είχα ψηφίσει το κόμμα αυτό – με απόλυτο σεβασμό στο δικαίωμα του καθενός να ψηφίζει αυτό που πιστεύει – και διάβαζα το τι ακριβώς συνέβη το εξάμηνο Βαρουφάκη, τότε θα έκοβα τις φλέβες μου… Δεν θα με γλίτωνε κανείς…
Καλά θα μου πείτε… Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει… Αλλά σας διαβεβαιώνω, ότι στη περίπτωση αυτή η καταστροφή της είχε φθάσει στο τσακ να συμβεί… Το ότι γλυτώσαμε παρά τρίχα να τρεφόμαστε από τους κάδους των σκουπιδιών οφείλεται όχι μόνο στους ελάχιστους Ευρωπαίους που μας βοήθησαν αλλά – να το πούμε και αυτό - στον ίδιο τον Τσίπρα ο οποίος μέσα στην άγνοια του κατάλαβε ότι θα είχε την τύχη του Μοράλες… Η απόγνωση και η απελπισία του εν λόγω λειτούργησε παρά τρίχα ενεργητικά και σήμερα βρισκόμαστε όρθιοι…
Τι είδους λογικές έχει λοιπόν αυτός ο ένας στους τρεις Έλληνες που εγώ δυσκολεύομαι να αντιληφθώ; Παρακολουθώντας την βρεφική επιχειρηματολογία των τηλεοπτικών συζητήσεων σήμερα πάω να τρελαθώ… Ο πολιτικός διάλογος έχει τερματισθεί και στη θέση του κυριαρχεί πλέον η ανοησία… Η χώρα κοντεύει να βυθισθεί στα μύρια όσα προβλήματα, γεωπολιτικά και εγγενώς σημαντικά και αυτοί αντιπολιτεύονται θέλοντας να συνταχθούν αλληλέγγυοι με ο΄τι ποινικό, εγκληματικό παραβατικό συμβαίνει στους δρόμους, στα πανεπιστήμια και στα σπίτια των μεγαλουπόλεων…
Η καθημερινότητα βάλλεται και απειλείται από κάθε λογής παραβατικό στοιχείο και αυτοί, αγνοώντας τα έτσι και αλλιώς ευήκοα ώτα αυτών που τους ψήφισαν – ο ένας στους τρεις – προσπαθούν να προσεταιρισθούν τους μπαχαλάκηδες και τα πρεζόνια που μέρα με την ημέρα γίνονται περισσότερα, επικινδυνότερα και θρασύτερα… Αυτή είναι η υπεύθυνη αντιπολίτευση από ένα κόμμα που πλέον γνωρίζει την διαχείριση της εξουσίας και δεν έχει το ελαφρυντικό του πρωτάρη σε κυβερνητική θητεία; Δυσκολεύονται τόσο πολύ οι σύντροφοι, του ΣΥΡΙΖΑ να δουν πόσο χάλια είναι η εικόνα της χώρας και πόσο μεγάλες είναι οι απειλές που δοκιμάζει; Ή πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό, κατεβάζοντας τον κόσμο στα πεζοδρόμια, θα ξαναπάρουν την εξουσία για να σώσουν την χώρα κάτι που δεν πρόλαβαν να κάνουν πριν… Θέλω να μοιραστώ μαζί τους το όνειρο που τρέφουν…Να αντιληφθώ έστω και διαφωνώντας το όραμα και τις επιδιώξεις τους…Κακό είναι;
