Του Σάκη Μουμτζή
Ένα μέρος, μικρό είναι αλήθεια, της ακραιφνούς -για να μην πω ακραίας- φιλελεύθερης πολιτικής σκέψης, συνδέεται με υπόγεια νήματα, με ιδέες και αντιλήψεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Υπάρχουν κοινοί τόποι.
Ένας από αυτούς είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν παραδοσιακές αξίες με τις οποίες διαπαιδαγωγήθηκαν γενιές Ελλήνων. Έτσι, η αγάπη για την πατρίδα και τα σύμβολα της είναι γι΄αυτούς κάτι το ξεπερασμένο.
Αντιστρατεύεται δήθεν στην νεωτερικότητα στην οποίαν έχουν προσδώσει τόσο θολό περιεχόμενο που μέσα της χωρά τα πάντα, πλην αυτών που οι σοσιαλ-φιλελέδες απορρίπτουν.
Είναι προφανές πως όταν κάποιοι θεωρούν πως η αγάπη για την πατρίδα, την σημαία, τα σύνορα, είναι έννοιες αρχαϊκές που εμποδίζουν την επικοινωνία των λαών, τότε επιχειρούν να κατεδαφίσουν ένα σύστημα αξιών που συνέχει την Ελληνική κοινωνία.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 90 εμφανίσθηκε μια σχολή πολιτικής σκέψης που θεωρούσε πως αυτό που προέχει για την Ελλάδα είναι η οικονομία. Τα υπόλοιπα ρυθμίζονται με την διπλωματία και με τις δουλειές. Υποστηρίζουν δηλαδή, πως όταν δύο χώρες έχουν αναπτύξει ισχυρούς οικονομικούς δεσμούς, τότε είναι εύκολη η επίλυση των όποιων διαφορών προκύπτουν.
Καλή η θεωρία, όμως διαψεύσθηκε στην πράξη, γιατί η Ελλάδα συνορεύει με κράτος που διαρκώς επιβουλεύεται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Συνεπώς, η ανάπτυξη του πατριωτικού αισθήματος είναι επιβεβλημένη για την πατρίδα μας, καθώς έχει στα ανατολικά της σύνορα έναν επιθετικό γείτονα. Ο δε πατριωτισμός, βρίσκει την έκφραση του και στον σεβασμό των εθνικών μας συμβόλων.
Δεν είναι αναχρονιστικό το γεγονός πως μαθητές γυμνασίου στάθηκαν προσοχή στον Άγνωστο Στρατιώτη. Ούτε είναι αναχρονιστικός ο σεβασμός προς την Ελληνική σημαία.
Με τα μυαλά των σοσιαλ-φιλελέδων θα θεωρούσαμε λαϊκίστρια και εθνικίστρια την κυρά της Ρω που ύψωνε κάθε πρωί την Ελληνική σημαία στο νησάκι της.
Ο αντίλογος των σοσιαλ-φιλελεύθερων είναι γνωστός. Ταυτίζουν τον πατριωτισμό με την πατριδοκαπηλία, την αγάπη για την πατρίδα με τον εθνικισμό και το μίσος προς τους γείτονες, την φύλαξη των συνόρων την θεωρούν μια μορφή ρατσισμού.
Είναι ολοφάνερο πως όλα αυτά δεν χρειάζονται αντίλογο. Είναι φαιδρά από μόνα τους. Με αυτές τις αντιλήψεις καταλήξαμε στην συμφωνία των Πρεσπών και με αυτές τις αντιλήψεις θα βαδίζαμε σε εκχώρηση δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο.
Ευτυχώς...
Ας το καταλάβουμε. Καμία «νεωτερικότητα», κανένας «κοσμοπολιτισμός», δεν μπορούν να αμφισβητήσουν τις παραδοσιακές αξίες που συνέχουν ένα Έθνος. Όσες απόπειρες και να γίνουν για να υπονομευθούν αυτές οι πατροπαράδοτες αρχές από δήθεν κήρυκες του Διαφωτισμού, τόσο η πολιτική τους απομόνωση θα μεγαλώνει και γι΄αυτό αντί να συνομιλούν θα τσιρίζουν και θα αφορίζουν.
Τελικά, σε έναν πολιτικό αγώνα που, εκ των πραγμάτων, επιτρέπονται όλα τα κτυπήματα, το να ταυτισθεί ο πατριωτισμός με τον λαϊκισμό δεν θα πρέπει να μας ξενίζει.
Η ένδεια επιχειρημάτων και η πολιτική μοναξιά φέρνει τους αφορισμούς. Και αυτό το ζήσαμε πολύ πρόσφατα.
