Η Ελλάδα έχει να αντιπαρατάξει δύο ισχυρά χαρτιά στον δρόμο της για το μέλλον: το ανθρώπινο δυναμικό και τη γεωγραφική θέση της, που θα συνεχίσει να αποτελεί ποικιλόμορφη πύλη προς την Ευρώπη. Για να πετύχει όλα όσα της επιφυλάσσουν οι προϋποθέσεις της έχει μπροστά της ένα μεγάλο στοίχημα: Να ασχοληθεί σοβαρά με το μέλλον της!

Η Μεγάλη Ιδέα υπήρξε ένα από τα πιο μεγαλόπνοα προγράμματα εθνικής ολοκλήρωσης και ανάπτυξης στη Ν. Βαλκανική: προέβλεπε την απελευθέρωση και την ενσωμάτωση όλων των ιστορικών ελληνικών χωρών, δηλαδή της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας, της Θράκης, των Επτανήσων, των Δωδεκανήσων, της Κρήτης, της Κύπρου, της Μικράς Ασίας και του Πόντου σε μια «Ελληνική Αυτοκρατορία».

Με τζίρο που ξεπερνούσε τις 400.000 ευρώ ημερησίως, 130 ενεχυροδανειστήρια και σκέψεις επέκτασης της παράνομης δραστηριότητάς τους... στο Λας Βέγκας, οι σπείρες λαθρεμπορίας χρυσού που εξάρθρωσε η ΕΛΑΣ είχαν στήσει ένα δαιδαλώδες σύστημα για να πλουτίζουν εξαπατώντας τις αρχές.

Αυτή είναι η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για το πρόγραμμα παιδείας της ΝΔ: «Από τις νεοφιλελεύθερες εμμονές του κ. Μητσοτάκη δεν γλυτώνουν πια ούτε οι μαθητές του σχολείου, αφού μέχρι κι αυτοί θα πρέπει να διδάσκονται την…επιχειρηματικότητα και να «ασκούνται» σε επιχειρήσεις. Θα διδάσκονται, άραγε, και Βασικές Αρχές Ίδρυσης offshore εταιριών, ή αυτό θα είναι προσφερόμενο μάθημα μόνο για άριστους;».

Αυτό που κινείται γύρω μας είναι ανεπαίσθητο και δύσκολα αντιληπτό για τους περισσότερους. Δικαιολογημένα βέβαια, για τον μέσο άνθρωπο, όπως συμβαίνει σε όλες τις αθόρυβες εκτροπές. Όπως συμβαίνει με τα μεγάλα κοινωνικά στρώματα που προσαρμόζονται σε κάθε νέα κατάσταση, χωρίς να κατανοούν την αργή αλλά φθίνουσα πορεία της πραγματικότητας που τους περιβάλλει.

Η Ελλάδα βρίσκεται στον όγδοο χρόνο μιας δημοσιονομικής κρίσης που την οδήγησε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Κι όμως, λίγοι από το πολιτικό σύστημα έχουν καταλάβει ποιο ήταν το πρόβλημα. Ελάχιστοι άνθρωποι επιδεικνύουν την ωριμότητα να δεχτούν ότι το Δημόσιο ήταν αυτό που ευθύνεται για τον οικονομικό εκτροχιασμό της.

\\\"H δημιουργία «μη κρατικών - μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων» αποτελεί «βασικό στόχο» στη νέα συνταγματική αναθεώρηση. Ο Κ. Καραμανλής παρουσίασε την πρόταση για την ίδρυσή τους ως «γενικευμένο αίτημα της κοινωνίας», αξιοποιώντας προφανώς τη συναίνεση του Γ. Παπανδρέου. Πραγματικά, το τελευταίο χρονικό διάστημα δεν υπάρχει πιο συγχρονισμένη χορωδία από τη ρητορική που διατυπώνουν τα δύο μεγάλα κόμματα στο θέμα αυτό\\\".

Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς την σημειολογική εξέλιξη της λέξης \\\"επενδυτής\\\" για την Αριστερά, στην διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Στην δεκαετία του \\'70 ο επενδυτής ήταν κάτι μεταξύ εγκληματία και βιαστή. Αν υπήρχε περίπτωση να συλληφθεί για τις ειδεχθείς πράξεις του, θα κατέληγε σίγουρα σε κάποιο κέντρο κράτησης για παραδειγματισμό.

Ο πρώην υπουργός Γιάννος Παπαντωνίου κρατείται πλέον στο ειδικό παράρτημα των γυναικείων, τα αποκαλούμενα υπόγεια κελιά, που είχαν κατασκευαστεί για να κρατούνται οι καταδικασθέντες ως μέλη της 17Ν, ενώ η σύζυγός του Σταυρούλα Κουράκου κρατείται στην πτέρυγα των γυναικών και μοιράζεται το κελί της με άλλες κρατούμενες.

Οι συντροφικές «εκκαθαρίσεις» είναι μέρος της αριστερής παράδοσης, εδώ και έναν αιώνα. Μπορεί η πολιτική ούτως ή άλλως, να ισορροπεί πάνω στο δίκαιο της πυγμής αλλά όταν μιλάμε για «θρησκευτικές οργανώσεις», τα πάντα νομιμοποιούνται στο όνομα της καθαγιασμένης σκοπιμότητας.

Η τοπική αυτοδιοίκηση έδινε πάντα, την εικόνα του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Ή τουλάχιστον, παρείχε αρκετά δείγματα για να σκιαγραφήσουμε το μέλλον των εξελίξεων. Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα στηρίξει την υποψηφιότητα της κας Δούρου στην Περιφέρεια Αττικής, αποκαλύπτει το τεράστιο κενό στην επιλογή στελεχών για να αναλάβουν το βάρος των υποψηφιοτήτων, σε όλη τη χώρα.

Ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζει να ζει με φαντασιώσεις. Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ακόμα πάνω από το 20%. Κι αυτό αποδεικνύει το τεράστιο ποσοστό μηδενισμού των πολιτών που δεν επιθυμούν να εμπλακούν σε καμία λογική ερμηνεία των πολιτικών ισορροπιών. Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;\r\n\r\n

Η Νέα Δημοκρατία ακολούθησε με σχετική συνέπεια, τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας, προσπάθησε να υπηρετήσει τους νόμους της ελεύθερης αγοράς και είχε ανέκαθεν έναν ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Κάπως έτσι πέρασαν 44 χρόνια με τα περισσότερα να βρίσκεται στην αντιπολίτευση, προσπαθώντας να επιβιώσει εν μέσω \\\"ζηλωτών\\\" του κρατισμού.

Ο Αλέξης Τσίπρας προετοιμάζεται για τις εκλογές. Και όπως κάθε ανασφαλής ηγέτης, επιστρατεύει σε μία θέση υποθετικής εποπτείας έναν δικό του άνθρωπο. Ο Υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης αναλαμβάνει την εποπτεία του τραπεζικού συστήματος, αρμοδιότητα που μέχρι χθες ανήκε στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει στην πραγματικότητα ο Γεωργίου. Αν δηλαδή υφίσταται ως πρόσωπο ή αν είναι απλά το «φάντασμα της όπερας» για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση. Η Αριστερά προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε. Ακόμα όμως αγωνίζεται και καλείται να σώσει την τιμή τόσων πολιτών από έναν κατά «συρροή δολοφόνο». Το «φάντασμα της Όπερας», τον Ανδρέα Γεωργίου.

Το «Ασημένιο Βέλος» παρουσιάστηκε στη ΔΕΘ σαν το μέλλον των ελληνικών σιδηροδρόμων αλλά, ω του θαύματος, οι ελληνικές υποδομές ακόμα δεν αντέχουν την υποστήριξή του! Τι είναι το «Ασημένιο Βέλος»; Είναι το ιταλικό τρένο που μας έφεραν οι ιδιοκτήτες της ΤΡΑΙΝΟΣΕ μόνο για να μας εντυπωσιάσουν αλλά στη συνέχεια να το επαναφέρουν στη χώρα τους. Είτε το αποφάσισαν μόνοι τους είτε σε συνεργασία με τον υπουργό μεταφορών Σπίρτζη.

Xθες το απόγευμα στο Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος έγιναν δύο εξαιρετικές ομιλίες. Η μία ήταν του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη και η άλλη του Καθηγητή Πολιτικών και Κλασικών Επιστημών του πανεπιστημίου του Τορόντο Ράιαν Κ. Μπάλοτ. Το θέμα της διάλεξης του τιμώμενου Καναδού προσκεκλημένου ήταν «Το θάρρος ως δημοκρατική αρετή. Ένα αρχαίο Ελληνικό ιδεώδες και η σύγχρονη προοπτική του».

\r\nΣε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης ο Πολάκης θα είχε παραιτηθεί ή θα τον είχε απομακρύνει ο πρωθυπουργός. Εδώ όμως, οι δημόσιες «αντισυστημικές» παρεμβάσεις του εξυπηρετούν πλήρως την στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ η οποία βασίζεται στην λανθάνουσα ολοκληρωτική διάθεση των οπαδών του.

Η νομιμοποίηση της πολιτικής απάτης στο όνομα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είναι ένα από τα δείγματα αδυναμίας του πολιτεύματος. Γιατί κανείς δεν μπορεί να απαξιώσει τον πρωθυπουργό μιας χώρας που τον εμπιστεύτηκαν οι πολίτες της, τρεις φορές σε έναν χρόνο.

Η γρήγορη και αναμενόμενη στροφή του Αλέξη Τσίπρα στους Αμερικανούς, είναι απολύτως φυσιολογική και ενδεικτική όλων των περιπτώσεων των Αριστερών στην Ελλάδα τουλάχιστον, της Μεταπολίτευσης. Το ίδιο και απαράλλαχτο μοτίβο: πρώτα παίζουμε με τα ταπεινά ένστικτα του λαού που αναζητά ανέξοδες ηρωικές αποδράσεις και στην συνέχεια, ταυτιζόμαστε με τον εικονικό εχθρό που ερέθιζε το υποσυνείδητό του.

Ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται να υποδυθεί στην ΔΕΘ ένα προεκλογικό Τσίπρα όμοιο με τον Τσίπρα του ΄14. Μόνο που τώρα δεν υπάρχει η λάμψη του επίδοξου τιμονιέρη και του ελπιδοφόρου γητευτή των μνημονίων. Γιατί του απομένει πια ως πεδίο επικοινωνίας μόνο η πραγματικότητα και ο ρεαλισμός. Και σ΄αυτό το «άθλημα» οι επιδόσεις του είναι πάντα θλιβερές και απογοητευτικές.

Οι πληροφορίες που συλλέγει η Εισαγγελία μιλούν για τη δράση ευρύτερου κυκλώματος με τη συμμετοχή αξιωματούχων του ιατρικού χώρου, παραγόντων των φυλακών αλλά και δικηγόρων. Θα συγκεντρωθούν αναφέρει και θα ερευνηθούν όλες οι σχετικές υποθέσεις κρατουμένων. Όσοι δηλαδή έχουν αποφυλακιστεί για λόγους υγείας με πιστοποιητικά αναπηρίας.

Να συμφωνήσουμε πρώτα ότι δεν είμαστε μία κανονική χώρα. Ούτε κανονικό πολιτικό σύστημα έχουμε ούτε και κανονική κοινωνία. Κατά συνέπεια, η μετριοπάθεια και η σύγκλιση προς την νόρμα των συνθηκών δεν είναι κάτι που μας ικανοποιεί ως πολίτες, ως άτομα και ως ψηφοφόρους.\r\n\r\n

Η κακοδαιμονία με τον ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά από την εμμονή που έχει στον «πρωτογονισμό» των σχημάτων, των συμβόλων και των εννοιών. Η εκφυλισμένη πλέον Αριστερά, προσπαθεί να ανασύρει από το υπόγειο της ιστορίας μνήμες και ρητορικά σχήματα παλαιών δεκαετιών.