Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζει να ζει με φαντασιώσεις. Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ακόμα πάνω από το 20%. Κι αυτό αποδεικνύει το τεράστιο ποσοστό μηδενισμού των πολιτών που δεν επιθυμούν να εμπλακούν σε καμία λογική ερμηνεία των πολιτικών ισορροπιών.
Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα; Ο ένας στους πέντε Έλληνες θεωρεί ότι η Αριστερά είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να αντισταθεί στον εκσυγχρονισμό της χώρας και να μην διαταράξει την ακινησία που τον εξυπηρετεί. Ένας στους δέκα (ΚΚΕ) απολαμβάνει το προνόμιο της σταλινικής φαντασίωσης μέσα σε έναν καπιταλιστικό κόσμο. Ένας στους δέκα Έλληνες δηλώνει ξεκάθαρα ότι είναι ακροδεξιός.
Αν συγκεντρώσουμε όλα αυτά τα ποσοστά και μερικά άλλα που κρύβονται.., μας μένει μία μειοψηφία που ποτέ δεν θα είναι ικανή να καθορίσει την πορεία της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Η μόνη λύση- ειδικά μετά το 2010- θα ήταν τα κόμματα εξουσίας να μην επιλέξουν ως συνομιλητές τους τα "πλειοψηφικά ρεύματα" που παρήγαγε η κομματοκρατία αλλά τις μειοψηφίες που δεν εγκλωβίστηκαν στους μηχανισμούς τους. Να ξεκινήσουν δηλαδή έναν διάλογο με όλους αυτούς που το συμφέρον τους συνδέεται με την πρόοδο και την ανάπτυξη της χώρας. Και όχι με εκείνους που, φύσει και θέσει, δεν διανοούνται να αυτοαναιρεθούν για να προχωρήσει η οικονομία και ο πολιτισμός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, για να φτάσει στην εξουσία, επέλεξε με απόλυτη συνείδηση τον συνομιλητή του. Και τον συντηρεί ακόμα και σήμερα, στο ίδιο πλαίσιο αρχών και με τον ίδιο κώδικα αξιών.
Η ζωή όμως δεν είναι τόσο εύκολη, όσο είχαν φανταστεί οι κακομαθημένοι συνδικαλιστές της Αριστεράς που δημιούργησαν το 3% του Συνασπισμού. Μπορεί να άδραξαν την ιστορική ευκαιρία της εκλογής τους, μπορεί να κατάφεραν να κερδίσουν την προστασία των Αμερικανών και των δανειστών αλλά αυτό δεν μπορεί να ισχύει για πάντα.
Η Ευρώπη δια της Ιταλίας, ενός πιθανού άτακτου Brexit και πολλών άλλων κινδύνων ήδη κλυδωνίζεται. Και είναι φανερό ότι δεν διαθέτει τις κατάλληλες ηγεσίες, ώστε να ανταποκριθεί σε αλλεπάλληλες κρίσεις που μπορεί να προκύψουν. Τι θα κάνει επομένως με ένα νέο ελληνικό πρόβλημα που θα παρουσιαστεί στους επόμενους μήνες;
Εν τω μεταξύ, η δική μας κυβέρνηση δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ως συνήθως, τι συμβαίνει γύρω της. Ούτε έξω ούτε και μέσα στην χώρα. Ξέρει για την τραπεζική κρίση και φωνάζει τον Φλαμπουράρη να σώσει τις τράπεζες. Βλέπει ότι δεν υπάρχουν αγορές για δανεισμό και επικαλείται το «μαξιλάρι». Έρχονται εκλογές και υπόσχεται διορισμούς. Και το χειρότερο όλων; Το πιο ισχυρό πολιτικό επιχείρημα είναι ότι θέλει να επανεκλεγεί για να μην επιτρέψει στον Μητσοτάκη να εκσυγχρονίσει την οικονομία, σπάζοντας τα δίκτυα του συντηρητισμού!
Ακούγεται κάπως υπερβολικό αλλά οι άνθρωποι αυτοί είναι αποφασισμένοι να καταστρέψουν τη χώρα. Όχι γιατί είναι προδότες αλλά επειδή δεν αντιλαμβάνονται κανέναν άλλο κόσμο εκτός από τον δικό τους. Το απέδειξαν άλλωστε, στο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής τους. Μεγάλωσαν όλοι τους στον κομματικό σωλήνα του συνδικαλισμού και «καλόμαθαν» στην επιδοτούμενη αεργία ως προστατευόμενο είδος του πολιτικού συστήματος.
Αργά ή γρήγορα, θα προκηρυχθούν εκλογές που μπορεί να αποδειχθούν οι πιο πολωτικές της Μεταπολίτευσης. Και πριν ακόμα τις χάσουν, θα υποσχεθούν «κόλαση» για την συνέχεια. Είτε πάρει η ΝΔ αυτοδυναμία είτε όχι.
Αυτή ήταν η Αριστερά στην Ελλάδα και πολύ χειρότερη θα γίνει στο μέλλον. Γιατί ο συνομιλητής και ψηφοφόρος της είναι μονίμως ο αδιάφορος και καλοαναθρεμένος πολίτης του κρατισμού.
Αν καταφέρουν να επιβιώσουν, με κάποιο τρόπο, στην εξουσία, έχει καλώς. Διαφορετικά, είναι αποφασισμένοι να καταστρέψουν την χώρα...
